Γράφει η Ευρώπη Τσαουσίδου
Κατερίνη, 16-10-2018
106 συναπτά έτη ελευθερίας…
Παρελάσεις … Σύντροφε, κάποτε τις «χλεύαζες»… Κακώς βέβαια κατ΄
εμέ… Τώρα παρευρίσκεσαι σε «εξέδρες επισήμων» σινιαρισμένος,
περιποιημένος και στέκεις χμ… λάθος… κάθεσαι… Δεν το λέω εγώ… Μια
εικόνα χίλιες λέξεις λέει ο λαός… Και καθήμενος «λάθος μιλείς» και
ακόμη χειρότερα «λάθος πράττεις»… Να σου θυμίσω αυτό που κάποτε
φωνάζαμε στο μετερίζι του αγώνα…
Χαμένη γενιά είναι μόνο αυτή που δεν αγωνίζεται…
Τούτη η γενιά λοιπόν, αν και έχει καταδικαστεί από αλλεπάλληλες
αλλαγές, αγωνίζεται με όποιον τρόπο θεωρεί κατάλληλο, με όποιο
«κοστούμι» ταιριάζει στην εποχή της … Στην εποχή, που εσύ κι εγώ
τους αφήσαμε ως παρακαταθήκη… Μην «τολμήσεις» να καταδικάσεις τη
φωνή τους που ακουγόταν στεντόρεια στο τραγούδι τους «Μακεδονία
Ξακουστή»… Δεν είναι εθνικισμός… Είναι ο δικός τους αγώνας και στο
υπογράφω, είναι απόλυτα σεβαστός και μη καθοδηγούμενος… Κάτι
ήθελαν να σου πούν … Το άκουσες είμαι σίγουρη… Γιατί απαξίωσες όμως
το τραγούδι τους; Θυμάσαι το δικό σου τραγούδι στους δρόμους; Ή
μήπως ξεχάστηκε στα «συρταράκια του νου» και στις «καλένδες της
ιστορίας»;
Άκου λοιπόν πως είναι το δίκιο που τραγουδάει … το ιστορικά
αυταπόδεικτο που εσύ αναίρεσες… Τι; Λάθος μάθηση; Και τόσα χρόνια
επέτρεπε το εκπαιδευτικό μας σύστημα λάθος μάθηση; Κι εσύ
κυβερνούσες; Και οι άλλοι, τι έκαναν οι άλλοι;… Μην βιαστείς να
λογοκρίνεις γιατί εκεί μέσα στους μαθητές του 4 ου Λυκείου βρισκόταν το
δικό μου παιδί… το δικό σου παιδί… τα δικά μας παιδιά… Σημαντική η
«μικρή νίκη» που πέτυχαν και προμηνύει ακόμα μεγαλύτερα
«επιτεύγματα» για το μέλλον… Αυτά τα παιδιά είναι ο μόνος δρόμος και
δεν θα είναι αδιέξοδος. Και είμαι σίγουρη πως θα γίνουν πρωταγωνιστές
που θα οδηγήσουν τους Έλληνες σε μια νέα εθνική αφύπνιση…
Δεν θα είναι η γενιά που ψάχνει να μοιραστεί καρέκλες και να υπογράψει νέα
μνημόνια…Το ακούς σύντροφε; Και σε αυτή τη γενιά πρέπον είναι να
«στεκόμαστε σούζα» ως χρέος απέναντι τους αν μη τι άλλο , γιατί οι
πολιτικές δεσμεύσεις ένθεν κακείθεν που εμείς οι ίδιοι έχουμε κατά
καιρούς επιλέξει τούς στερεί τα όνειρα, τα εφόδια και την πατρίδα…
Ανάληψη ευθύνης λέγεται… Και θυμήσου πως λαός που ξεχνά και
παραμένει σε λήθη επαναλαμβάνει λάθη, μεγάλα κι ακόμη μεγαλύτερα και
τότε η ιστορία επαναλαμβάνεται και όχι ως… φάρσα…
Πολλά μπράβο λοιπόν από καρδιάς στα παιδιά του 4 ου Λυκείου και στον
Μορφωτικό Πολιτιστικό Σύλλογο «Οι Νοσταλγοί της Παράδοσης», οι
οποίοι βροντοφώναξαν με το δικό τους ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο
πως τα όνειρα τα δικά μας και των παιδιών μας δεν μπορούν να
ευοδώσουν όταν υπάρχουν εθνικές νοθείες κι επιβάλλεται να
αποκατασταθεί η τρωθείσα ιστορική αλήθεια…Ταρακούνησαν το γίγνεσθαι
αυτής της πόλης τόσο απλά, δίχως έπαρση και στόμφο και φανφάρες…
Με ένα τραγούδι… μια σημαία… ένα πανό…
Έτσι απλά… οι λίγοι θα γίνουν πολλοί… Κοντοζυγώνει η μέρα του ΟΧΙ…
Και αυτό το ΟΧΙ δεν μπορεί να μετατραπεί …Και ξέρεις γιατί; Γιατί τα
μάτια και η ψυχή των παιδιών και των πολιτών είναι γιομάτα Ελλάδα… Το
επιβεβαίωσε ηχηρά ο κρότος των χειροκροτημάτων των δικών σου
ψηφοφόρων που σου φώναζε «Όχι στο ξεπούλημα και τη λήθη της
ιστορίας»… «Όχι στην προδοσία των αγώνων και των ονείρων των
προγόνων μας, καθώς και στο ευοίωνο μέλλον των απογόνων μας» …
Και ξέρεις και κάτι ακόμη; Στις παρελάσεις, τιμούμε τους νεκρούς της
ελευθερίας της χώρας μας και όχι τους ζωντανούς «σκλαβωτές» της! Το
κατάλαβες ελπίζω…
Σε όλους αυτούς που προσπαθούν μέσα από ένα τραγούδι και μια σημαία
να αντισταθούν ειρηνικά στο γενικό ξεπούλημα από αυτούς που
υποτίθεται τάχθηκαν να «φυλάττουν Θερμοπύλες» κάθε υλικού και άυλου
αξιακού στοιχείου που καθορίζει την ύπαρξή μας, τη ζωή μας, τη ζωή
των παιδιών μας, αλλά και το μέλλον του τόπου, εγώ ως απλός πολίτης
υποκλίνομαι… Υποκλίνομαι στο σθένος τους… στην πυγμή τους… στην
τόλμη τους…
Εσύ ακόμη παραμένεις καθήμενος στην καρέκλα;
Ρητορικό το ερώτημα…και η μόνη απάντηση που επιδέχεται είναι το εξής:
«Την πόρτα αν δεν ανοίγει, τη σπαν, σας είπα. Τι στέκεστε, τι γέρνετε
σκυφτοί; Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα! Και κέρδισε μονάχος το
ψωμί» (Κ. Βάρναλης)…
