Του Γιάννη Κορομήλη
Γράφαμε… πέρυσι – τη Δευτέρα που πέρασε (31.12.18) συγκεκριμένα- ότι ασφαλώς και δεν είμαστε προφήτες. Ότι δηλ. δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει ο νέος χρόνος, που ήδη έκανε τα λίγα πρώτα βήματα του. Τα μέλλοντα γνωρίζει ο Θεός και μόνο. Ούτε οι καφετζούδες, οι χαρτορίχτρες, οι αστρολόγοι.. Ούτε καν οι σοφοί. Το μόνο που μπορούμε είναι να κάνουμε υποθέσεις. Με περισσή μάλιστα φροντίδα και επιφύλαξη. Χωρίς να μας διαφεύγει ότι οι υποθέσεις είναι απλά υποθέσεις. Και κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα επαληθευτούν. Κι επειδή οι υποθέσεις είναι πολλές ενώ πραγματικότητα, η αλήθεια είναι μια, το πιθανότερο είναι προφανώς να διαπιστώσουμε – εκ των υστέρων φυσικά- ότι κάναμε λάθος.
Καλά όλα αυτά. Ωστόσο, ως άνθρωποι, φοβόμαστε το άγνωστο. Στο γεγονός αυτό στηρίζονταν οι… μάγοι, οι οιωνοσκόποι, οι… παντογνώστες όλων των εποχών, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Και οι απόγονοι τους καφετζούδες, χαρτορίχτρες μελλοντολόγοι κάθε είδους. Και μόνο το γεγονός ότι οι των συγκεκριμένων επαγγελμάτων αντέχουν. Και καθώς φαίνεται η άσκηση τους είναι προσοδοφόρα. Είπαμε ο φόβος του αγνώστου.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι «το μέλλον αόρατον». Εξαρτάται ωστόσο και από τα όσα εμείς κάναμε στο παρελθόν. Όχι αποκλειστικά αλλά σε κάποιο- μικρό έστω- βαθμό. Λέμε, για παράδειγμα, ότι για τα όσα τραβήξαμε και τραβάμε ακόμα και θα τραβάμε άγνωστο για πόσο ακόμα, ευθύνονται τα μέγιστα, ή καλύτερα κατά το μάλλον ή ήττον, οι πολιτικοί μας. Και πρώτα πρώτα οι πολιτικοί αρχηγοί, τωρινοί και παλιότεροι. Αλλά εμείς, ο λαός, τους ψηφίσαμε. Όλους ανεξαιρέτως. Και τους πέρα για πέρα άσχετους, ανίκανους, ακατάλληλους και τους μέτριους – ονόματα δε λέμε. Έτσι κι αλλιώς τους καταλάβαμε – δυστυχώς εκ των υστέρων-. Για άριστους δεν μιλάμε αφού στα χρόνια του 21ου αιώνα (για να μην πούμε παλιότερα) αυτό το είδος δεν εμφανίστηκε ακόμα. Αυτούς επιλέξαμε και εκλέξαμε. Ας προσέχαμε… Ή έστω ας προσέξουμε από δω και πέρα.
Για το «από δω και πέρα», όπως λέγαμε προ προχθές , ο ποιητής Θεόκριτος (3ος π.Χ αιώνας) συμβούλεψε «Θαρσείν χρη ταχ΄αύριον έσετ΄άμεινον». Που θα πει: Πρέπει να έχετε θάρρος, ίσως αύριο να είναι καλύτερα. Με τα ίδια ακριβώς λόγια η θεά Αθηνά- δια στόματος του πολυμήχανου Οδυσσέα, – εμψύχωσε τους καταβεβλημένους Έλληνες, όταν αυτοί ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν την πολιορκία της Τροίας και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Τότε δηλαδή που αλωνιζόταν «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη», που λέει κι ο ποιητής.
Αλλά και ο Θεάνθρωπος Ιησούς μας δίδαξε: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Δηλ: Σ΄αυτό τον κόσμο θα γνωρίσετε θλίψεις. Μην αποθαρρύνεστε, έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει αυτόν τον κόσμο. Να έχουμε λοιπόν θάρρος απέναντι στις στενοχώριες και τα προβλήματα που φεύγοντας το 2018, μας κληρονόμησε. Καταφανώς έχει δίκαιο ο Ιησούς Χριστός. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν επιτρέπεται να δειλιάσουμε. Ούτε να το βάλουμε κάτω. Να συνεχίσουμε τον αγώνα της ζωής, της επιβίωσης ως άτομα και ως χώρα. Έστω κι αν δεν μας απόμειναν, στους περισσότερους, ούτε δυνάμεις ούτε μέσα. Με εργαλεία δηλαδή που είναι από καιρό φθαρμένα ή όπως θα λέγε κι ο νομπελίστας Ρ. Κίπλινγκ (στο θαυμάσιο ποίημα του «If»):
«….Αν συντριμμένα να θωρείς/όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου/και πάλι να ξαναρχινάς/να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα (…)Αν νεύρα και καρδιά μπορείς/ και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις/να σε δουλέψουν ξαναρχής/ κι ας είναι από πολύ καιρό φθαρμένα,/ και να κρατιέσαι πάντα ορθός/ όταν δε σου χει τίποτε απομείνει/παρά μονάχα η θέληση,/ κράζοντας σ’ όλα αυτά: «βαστάτε».(…)
Συνεχίζεται
