Του Γιάννη Κορομήλη
Όπως λέγαμε χθες η Δημοκρατία και η ελευθερία είναι έννοιες με πολλά σημαινόμενα. Της πρώτης τα είδαμε προχθές, της δεύτερης ( της ελευθερίας δηλ) χθες. Συγκρίνοντας τα δεν θάταν λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι Δημοκρατία και ελευθερία είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Μπορεί να φανταστούμε Δημοκρατία χωρίς ελευθερία; Ασφαλώς όχι. Δημοκρατία χωρίς ελευθερία δεν νοείται. Αλλά επίσης μπορούμε να μιλούμε για ελευθερία σ΄ ένα οποιοδήποτε άλλο καθεστώς (τυραννία, ολιγαρχία, απολυταρχία) και τα παράγωγα αυτών; Ασφαλώς όχι. Πολλοί θεωρούν ένα σοσιαλιστικό καθεστώς ως προηγμένη δημοκρατία. Όταν όμως, μιλούμε για σοσιαλισμό θα πρέπει να διευκρινίσουμε για ποιον σοσιαλισμό ο λόγος. Για τον «επιστημονικό σοσιαλισμό» ή αλλιώς τον μαρξιστικό ή μήπως για τον «σκανδιναβικό», τη σοσιαλδημοκρατία δηλαδή; Ο πρώτος αν και ονομάστηκε «λαϊκή δημοκρατία» καμία σχέση …. δεν έχει με την ελευθερία.
Ο νομπελίστας (Οικονομίας) Μίλτον Φρίντμαν (Milton Friedman) έγραψε σχετικά: «… μια κοινωνία που είναι σοσιαλιστική, δεν μπορεί να είναι και δημοκρατική. Δεν μπορεί δηλ. να εγγυάται την ατομική ελευθερία…». Ας δούμε τώρα τις «σχέσεις» των κυβερνήσεων της τελευταίας τετραετίας με τη δημοκρατία. Άρα και την ελευθερία. Ή και το αντίστροφο. Και πρώτα – πρώτα τις σχέσεις κυβέρνησης – ελευθερίας . Μιας από τις χαρακτηριστικότερες αξίες της Δημοκρατίας.
Σε θεωρητικό επίπεδο το κυβερνών κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς), ως αριστερό και δη ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα- συνέχεια του ΚΚΕ εσωτ., μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968- Όπως εξάλλου ο κ. Τσίπρας ως πρόεδρος και κάποιοι απ΄τους συνεργάτες του έχουν κατά καιρούς και επανειλημμένα δημοσίως δηλώσει είναι λενινιστές δηλ. κομμουνιστές. Θεωρητικά λοιπόν δεν έχουν και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με την «αστική δημοκρατία», όπως την ονομάζουν. Συνεπώς ούτε και με την ελευθερία που εδώ περιγράψαμε. Αν λοιπόν εφάρμοζαν τις ιδεολογικές καταβολές και προτιμήσεις τους (κρατισμός, «αριστερό πρόσημο» κ.α.) θα λέγαμε ότι Δημοκρατία (αστική γι αυτούς) δεν έχουμε ή αν – για λόγους τακτικής π.χ. ή άλλους., που εμείς οι αδαείς δεν γνωρίζουμε- τελικώς κάποια μέρα, με την τακτική που δίδαξε ο Λένιν «ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω», – που προσωπικά δεν πιστεύω πως θάρθει ποτέ- καταφέρουν να εγκαθιδρύσουν στη χώρα καθεστώς «επιστημονικού σοσιαλισμού».
Ανεξαρτήτως αυτών «το γε νυν έχον», οι κυβερνώντες στην πράξη, αποδείχθηκαν πειθήνια όργανα των Ευρωπαίων και των Αμερικανών συμμάχων μας. Απόδειξη η «κατάπτυστη» συμφωνία των Πρεσπών. Κι όχι μόνο.
Διότι και να αποδεχθούμε ότι εξυπηρετώντας τους εαυτούς τους και τους «ημετέρους» των, αποφάσισαν να αρνηθούν τις κομμουνιστικές τους καταβολές και να μπουν κι αυτοί στο «’σύστημα» βλέποντας τα έργα τους θα καταλάβουμε ότι και πάλι δεν τα πάνε καλά με την ελευθερία (άρα και τη Δημοκρατία) ούτε με και τους θεσμούς της. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό οπότε κινούνται στη γραμμή που χωρίζει το θεσμικό με το αντιθεσμικό.
Όπως για παράδειγμα αυτά περί των αρχηγών των κομμάτων (Καμμένος, Θεοδωράκης, Λεβέντης) και περί των έξι «προθύμων» που δίνουν λευκή επιταγή ώστε να συμπληρωθούν οι «151» (δεδηλωμένη) δεν προσχωρούν ωστόσο στο ΣΥΡΙΖΑ (για να μην επισύρουν την οργή των αρχηγών των κομμάτων με τα οποία εκλέχθηκαν;)
Πέραν των προαναφερθέντων μπορεί άραγε κανείς να μιλάει για ελευθερία (άρα και Δημοκρατία) σε μια χώρα με: πολυετή capital controls, με κατασχέσεις εκατομμυρίων καταθετών, των καταθέσεων τους. Με ανύπαρκτο για πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες το δικαίωμα στην εργασία. Με τεράστιες ελλείψεις προσωπικού και φαρμάκων στα κρατικά νοσοκομεία. Με εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο η αριστεία τελεί υπό διωγμόν και οι μαθητές αφήνουν κάθε Παρασκευή τις τσάντες τους στο … Σχολείο, μπας και διαβάσουν και κουραστούν τα Σαββατοκύριακα. Με καταρράκωση της αξιοκρατίας και αγνόηση της ισοπολιτείας;
Συνεχίζεται
