Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Πολλοί με τους οποίους συζητάμε έχουν ακόμα μια ρομαντική άποψη για τη δραχμή:
– Τί καλά που ήμασταν και τι τόκο παίρναμε!
-Δηλαδή ο τόκος ήταν κέρδος;
-Αμ τι άλλο ήταν. Και κοίτα αν έπαιρνες δάνειο μετά από λίγα χρόνια οι δόσεις ήταν αστείες.
-Ναι αλλά με τα τοκοχρεωλύσια στην αρχή σου παίρνουν τον τόκο και μετά μένει το κεφάλαιο και επειδή το χρήμα ξεφτιλιζόταν η δόση σου φαινόταν αστεία. Πάντως η τράπεζα ποτέ δεν έχανε και συ έμενες ταπί από τον πληθωρισμό.
-Τι κινέζικα μου λες τώρα;
-Σου φαίνονται. Εγώ θυμάμαι ότι κάποτε, κάθε Σάββατο με ένα πεντακοσάρικο έπαιρνα τα ψώνια της εβδομάδος και μετά δύο χρόνια με τα ίδια λεφτά έπαιρνα τα ψώνια του Σαββατοκύριακου. Αν δεν είναι αυτό πληθωρισμός τι άλλο είναι;
-Ναι αλλά κόβαμε όσο χρήμα θέλαμε.
-Πληθωριστικό;
-Γιατί αφού το ίδιο χρήμα χρησιμοποιούσαμε όλοι.
-Ναι αλλά χαζοί ήταν οι άραβες να παίρνουν ξεφτιλισμένες δραχμές κι όχι δολάρια για το πετρέλαιο; Και γιατί όλες οι εισαγωγές από τις οποίες εξαρτόμαστε (γιατί δεν παράγουμε ούτε καρφίτσες) δίναμε δολάρια ή το πολύ μάρκα.
– Ναι αλλά εγώ που έπαιρνα από τον πατέρα μου μάρκα, κάθε τόσο έπαιρνα και περισσότερα!
– Άντε τώρα να συζητήσεις σοβαρά με ένα τέτοιον άνθρωπο. Έχει μια άποψη. Κρατά όσα επιχειρήματα την ενισχύουν και αγνοεί εκείνα που την αποδυναμώνουν. Κι από την δική του κατάσταση κρίνει και την εθνική οικονομία.
Του λες ότι ευτυχώς είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι έτσι θα συνέλθουμε γρήγορα τουλάχιστον οικονομικά, με τις επιδοτήσεις και τα χαμηλότοκα δάνεια και σου απαντά ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα κόψει χρήμα. Δεν έχει συναίσθηση του μεγέθους αφού συγκρίνει για παράδειγμα ολόκληρες τις ΗΠΑ με την Ελλάδα. Του λες ότι η Καλιφόρνια από μόνη της έχει τη πέμπτη σε τάξη μεγέθους οικονομία στον πλανήτη και σε κοιτάει σαν εξωγήινο.
Πώς να μην αλωνίζουν οι λαϊκιστές που τους ενισχύουν τις αυταπάτες. Στα χέρια τους παρόμοιοι τύποι είναι μαριονέτες. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η αντικειμενική σκέψη είναι δυσεύρετη και συχνά δυσάρεστη. Πολιτικοί που βλέπουν τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις παραμερίζονται. Να θυμηθούμε τον Στέφανο Μάνο που έβλεπε τα πράγματα από πολύ μακριά όταν εμείς αλληθωρίζαμε να τα διακρίνουμε; Ή τον Αλέκο Παπαδόπουλο και άλλους που ήταν πραγματικοί πολιτικοί και όχι λαοπλάνοι. Όμως επειδή αεί παίδες οι Έλληνες, μας αρέσουν τα παραμύθια.
Κώστας Δαλακιουρίδης
