Ουδέν σχόλιον ! Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Βρε… Καλώς τον ρε… Έλα, τι κάθεσαι στην πόρτα;
– Να μπω λες;
– Γιατί; Φοβάσαι;
– Όχι ρε! Δεν το λέω για αυτό! Δεν φοβάμαι! Λέω μήπως δεν είμαι ευπρόσδεκτος…
– Καλά ρε, εδώ πέσαμε στα πατώματα, είχαμε τάσεις αυτοκτονίας. Σε έβριζε η πυροσβεστική…
– Η πυροσβεστική; Η πυροσβεστική; Τι λε ρε; Τι σχέση έχει η πυροσβεστική;
– Ξέρεις ότι αυξήθηκαν οι τηλεφωνικής κλήσεις στην πυροσβεστική από τότε που εξαφανίστηκες; Έτρεχαν να σώσουν κόσμο και κοσμάκη που είχε ανέβει σε ταράτσες και μπαλκόνια και απειλούσαν, αν δεν σε βρουν και δεν σε επαναφέρουν στην τάξη να πέσουν στο κενό…
– Αν είναι αλήθεια, με συγκινείς ρε φίλε, έγιναν τέτοια πράγματα;
– Και μη σου πω χειρότερα…
– Τι;
– Άσε, άσε δεν θες να μάθεις.
– Μα, θέλω…
– Άσε… Τα δικά σου πες μου…
– Τι να σου πω; Εγώ ξέρεις, τα γνωστά…
– Ποια γνωστά ρε; Δεν έχω ιδέα… Άκου τα γνωστά!
– Κοίτα, μια καταθλιψούλα την πέρασα…
– Α! χαϊδευτική κατάθλιψη θες να πεις…
– Εντελώς χαριστικά! Μετά ήρθαν κι άλλα και μετά κι άλλα…
– Και άλλα και παρ’ άλλα και πάει λέγοντας…
– Πέρασα πολύ άσχημα!
– Γιατί; Τώρα δεν περνάς; Διορθώθηκαν όλα;
– Έλα ρε. Έβαλα κάνα δυο σταγόνες αισιοδοξίας έτσι για το καλό…
– Ποιο καλό ρε φίλε… Αυτό δεν ματαξανάγινε, είδαμε τον Χριστό φαντάρο… Από πού να το πιάσω; Τι να πω και τι να ομολογήσω; Αφού λέω δεν είναι δυνατόν, αυτό που ζούμε είναι σε ένα παράλληλο σύμπαν, ότι συμμετέχουμε σε μια υπερπαραγωγή του Χόλλυγουντ και μας πήραν με το έτσι θέλω κομπάρσους για να έχει επιτυχία το έργο.
– Σωστά, είναι δυνατόν μια υπερπαραγωγή να μην έχει πλήθος κομπάρσων; Τι σόι υπερπαραγωγή θα ήταν;
– Ρε, σου λέω, όλος ο πλανήτης χορεύει θέλοντας και μη…
– Το θέμα είναι ότι οι μεν χορεύουν προς την μια πλευρά και οι δε προς την αντίθετη μεριά…
– Το πρόσεξες κι εσύ, ε;
– Και να μην ήθελα κάνει μπαμ! Και άντε μετά να βγάλεις άκρη… Μια συνωμοσία να πλανάται παντού!
– Μα το θέμα μας δεν είναι η συνωμοσία προς το παρόν, αλλά πώς να προσπεράσουμε όλο αυτό το πανηγύρι …με σώας τας φρένας! Όσο να ‘ναι, οι πληγές όλο και αυξάνονται.
– Ένα θα σου πω προς το παρόν, άλλο είμαι έξυπνος, άλλο κάνω τον έξυπνο και…
– Και;
– …άλλο να κάνω τον παντογνώστη διά “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν”!
