Μήνυμα Μεγάλης Εβδομάδας από τον Ποιμένα της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας
«Νυνί δε Χριστός εγήγερται εκ νεκρών»
Α’ Κορ. 15:20
Στηριζόμενος πάνω σ’ αυτή τη βεβαιότητα του Απ. Παύλου ότι ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς θέλω να αναφέρω μερικές συνέπειες που προκύπτουν απ’ αυτό το γεγονός για μένα (και για σας).
- Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, οι διδασκαλίες Του είναι περισσότερο από απλά και μόνο καλές ιδέες από έναν σοφό δάσκαλο του παρελθόντος. Είναι θείες αποκαλύψεις πάνω στις οποίες μπορώ με βεβαιότητα να οικοδομήσω τη ζωή μου.
- Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, Αυτός θέτει τις ηθικές αρχές της πορείας μου στη γη και έτσι μπορώ να έχω μια ακλόνητη βάση για τις επιλογές και τις αποφάσεις μου παρά να τις στηρίζω πάνω στην κινούμενη άμμο του δικού μου εγωκεντρισμού και της σκοπιμότητας.
- Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς και έτσι άνοιξε την πόρτα της αιώνιας ζωής για τον αμαρτωλό άνθρωπο, μπορώ κι εγώ να εισέλθω σ’ αυτήν δια της πίστεως.
- Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, έχει τη δύναμη και την ικανότητα να με οδηγεί, να με βοηθάει και να με μεταμορφώνει καθώς τον ακολουθώ στην καθημερινή μου ζωή.
- Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, η αξίωσή Του ότι είναι ο Υιός του Θεού επαληθεύεται και έτσι ως Δημιουργός και Κύριός μου έχει το δικαίωμα να ζητάει την αφοσίωσή μου, την υπακοή μου και τη λατρεία μου.
- Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, με αγαπάει και έχει στην καρδιά του όλα όσα με απασχολούν και συνεπώς δεν έχω τίποτα να χάσω αλλά θα κερδίσω τα πάντα παραδίνοντας τον εαυτό μου σ’ Αυτόν και στους σκοπούς Του.
- Επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, γνωρίζει τις θλίψεις μου, τους πόνους μου, τις αγωνίες μου (και αυτήν για την πανδημία του κορωνοϊού) και τον φόβο μου για τον θάνατο και συνεπώς μπορεί να με παρηγορήσει και να με ενθαρρύνει μέσα στις καταιγίδες της ζωής που Εκείνος προειδοποίησε ότι είναι αναπόφευκτες σε έναν κόσμο σαν τον δικό μας (Ιωάν. 16:33).
Με αυτό το τελευταίο θέλω να ασχοληθούμε σ’ αυτό το πασχαλινό μας μήνυμα. Ας δούμε τη σειρά του πράγματος:
Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε για να μας σώσει από τις αμαρτίες μας – να δώσει νέα κατεύθυνση στην αιώνια πορεία μας, να την στρέψει αμετάκλητα προς τον Θεό. Πιστεύουμε πως ο Θεός μας δέχθηκε για χάρη του Χριστού, διαμέσου μιας πράξης υπέρτατης χάρης. Είμαστε μέλη της βασιλείας του Θεού. Τότε τι; Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η ανάσταση για τη ζωή μας τώρα;
Ο Ησαΐας, ο Αμώς και πολλοί από τους άλλους προφήτες έγραψαν γι αυτό που ο Θεός θέλει να πραγματοποιήσει στο μέλλον – τη βασιλεία του Θεού, τους νέους ουρανούς και τη νέα γη, μια θεραπευμένη υλική δημιουργία: «Τότε θα κάθεται ο λύκος παρέα με το αρνί… Το βρέφος άφοβα θα παίζει στη φωλιά της έχιδνας, το νήπιο που μόλις αποκόπηκε από της μάνας του το γάλα θα απλώνει το χεράκι του στης κόμπρας τη φωλιά» (Ησ. 11:6,8). Απόλυτη πληρότητα και υγεία και ευημερία – στη φυσική, πνευματική, κοινωνική και οικονομική σφαίρα. Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έστειλε από τη φυλακή δύο μαθητές του να ρωτήσουν τον Ιησού, «Συ είσαι ο ερχόμενος (Μεσσίας) ή να περιμένουμε κανέναν άλλο» (δηλαδή «εσύ είσαι εκείνος που θα φέρει τη βασιλεία του Θεού;), ο Ιησούς απάντησε «Τυφλοί αναβλέπουσι και χωλοί περιπατούσιλεπροί καθαρίζονται, και κωφοί ακούουσι· νεκροί εγείρονται και φτωχοί ακούνε το χαρμόσυνο μήνυμα» (Ματθ. 11:2,5). Αυτή είναι η βασιλεία του Θεού – σαλώμ – πλήρης θεραπεία όλων των σχέσεων στη δημιουργία. Εμείς θα συμφιλιωθούμε με τον Θεό, τη φύση, ο ένας με τον άλλο και με τον εαυτό μας.
Και στον βαθμό που αυτό το μέλλον είναι πραγματικό για μας, θα αλλάξει κάθε τι για το πώς ζούμε στο παρόν. Για παράδειγμα, γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τον πόνο και τα παθήματα; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τη σωματική ή την πνευματική ελαττωματικότητα και την αρρώστια; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπίσουμε την πανδημία του κορωνοϊού; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε το σωστό εάν γνωρίζουμε ότι πρόκειται να μας κοστίσει χρήματα, φήμη, ίσως ακόμη και τη ζωή μας; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τον δικό μας θάνατο ή τον θάνατο των αγαπημένων μας; Είναι τόσο δύσκολο επειδή νομίζουμε ότι αυτός ο χαλασμένος κόσμος είναι ο μόνος κόσμος που θα έχουμε πάντοτε. Είναι εύκολο να αισθανόμαστε σαν αυτά τα χρήματα να είναι ο μόνος πλούτος που ποτέ θα έχουμε, σαν αυτό το σώμα να είναι το μόνο σώμα που ποτέ θα έχουμε. Αλλά εάν ο Ιησούς αναστήθηκε, τότε το μέλλον μας είναι τόσο πιο όμορφο κι τόσο πιο βέβαιο απ’ αυτό που έχουμε τώρα.
Ίσως έχετε διαβάσει την ιστορία της Joni EarecksonTada. Βρέθηκε σε ένα ατύχημα όταν ήταν 17 ετών και από τότε παρέμεινε τετραπληγική, παράλυτη από τον λαιμό και κάτω. Ενώ ακόμα εξακολουθούσε να προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το τρομερό της ατύχημα, πήγαινε στην εκκλησία με το αναπηρικό καροτσάκι.
Το πρόβλημα με το να είναι στο αναπηρικό κοριτσάκι ήταν ότι σε κάποιο σημείο της λειτουργίας (λατρείας) κάθε Κυριακή, ο ιερέας ζητούσε από τον κάθε πιστό να γονατίσει – κάτι που την έκανε να συνειδητοποιεί το γεγονός ότι αυτή ήταν καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Κάποτε βρέθηκε σε ένα συνέδριο στο οποίο ο ομιλητής παρότρυνε τους ανθρώπους να γονατίσουν και να προσευχηθούν. Όλοι γονάτισαν εκτός από την Joni. Έγραψε αργότερα «Με όλους να έχουν γονατίσει, εγώ σίγουρα ξεχώριζα. Και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου». Αλλά δεν ήταν από αυτολύπηση. Έκλαιγε επειδή η θέα εκατοντάδων ανθρώπων στα γόνατά τους μπροστά στον Θεό ήταν τόσο υπέροχη – «μια εικόνα του ουρανού». Και μετά συνέχισε να κλαίει με μια άλλη σκέψη στο μυαλό της: «Καθισμένη εκεί, σκέφτηκα ότι στον ουρανό θα είμαι ελεύθερη να κάνω άλματα, να χορεύω, να κουνάω τα πόδια μου και να κάνω αερόμπικ. Και…κάποια στιγμή πριν οι καλεσμένοι έρθουν στο γαμήλιο τραπέζι του Αρνίου, το πρώτο πράγμα που σχεδιάζω να κάνω με τα αναστημένα πόδια μου είναι να πέσω μπροστά Του με ευγνώμονα δοξασμένα γόνατα. Θα γονατίσω ήσυχα στα πόδια του Ιησού».
Μετά πρόσθεσε, «Εγώ, με ζαρωμένα παραμορφωμένα δάχτυλα, ατροφικούς μύς, ροζιασμένα γόνατα και χωρίς αίσθηση από τους ώμους και κάτω, θα έχω μια μέρα ένα νέο σώμα, ανάλαφρο, λαμπρό και ντυμένο με δικαιοσύνη – δυνατό και εκθαμβωτικό. Μπορείτε να φανταστείτε την ελπίδα που η ανάσταση δίνει σε κάποιον με τραυματισμένο τον νωτιαίο μυελό σαν εμένα;» Μόνο στο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού βρίσκουν οι άνθρωποι τέτοια ελπίδα να ζήσουν. Μόνο η ανάσταση μας υπόσχεται όχι απλά καινούριο νου και καρδιά, αλλά επίσης καινούρια σώματα. Θα είναι πολύ πιο άθραυστα, πολύ πιο τέλεια, πολύ πιο όμορφα. Θα μπορούν να είναι και να κάνουν και να αντέχουν το φορτίο που τα σώματα θα μπορούσαν να αντέχουν, με τρόπο που τα τωρινά σώματά μας δεν μπορούν.
Εάν δεν μπορείς να χορεύεις τώρα και επιθυμείς να χορεύεις, στην ανάσταση θα χορεύεις τέλεια. Εάν νιώθεις μοναξιά, στην ανάσταση θα έχεις τέλεια συντροφιά. Εάν είσαι κενός τώρα, στην ανάσταση θα είσαι απόλυτα γεμάτος και ικανοποιημένος. Φίλοι μου, η συνήθης-κοινή ζωή είναι αυτή που πρόκειται να λυτρωθεί. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τη συνηθισμένη ζωή, εκτός από το ότι πάντοτε φεύγει και ποτέ δεν επιστρέφει. Η συνηθισμένη ζωή είναι το φαγητό και η εργασία και οι καρέκλες γύρω από το τζάκι και οι αγκαλιές και η χορευτική μουσική και τα βουνά και η θάλασσα – αυτός ο κόσμος. Ο Θεός τον αγάπησε τόσο πολύ που έδωσε τον μονογενή Του Υιό ώστε εμείς – και ο υπόλοιπος απ’ αυτόν τον συνηθισμένο κόσμο- να μπορέσουμε να λυτρωθούμε και να γίνουμε τέλειοι σαν Αυτόν.
Και αν ξέρεις ότι αυτός δεν είναι ο μόνος κόσμος, ότι αυτό δεν είναι το μόνο σώμα, ότι αυτή δεν είναι η μόνη ζωή που ποτέ θα έχεις – ότι μια μέρα θα έχεις μια τέλεια ζωή, πραγματική, στέρεη- άθραυστη ζωή- τι σημασία έχει τι οι άνθρωποι σκέφτονται για σένα; Είσαι ελεύθερος από τις βασικές ανησυχίες σ’ αυτή τη ζωή, ώστε να μπορείς να είσαι θαρραλέος και ριψοκίνδυνος. Μπορείς να αντιμετωπίσεις το χειρότερο, ακόμη και την πανδημία του κορωνοϊού με γενναιότητα και ελπίδα. Η ανάσταση σημαίνει να περιμένουμε με ελπίδα τη μέρα που τα παθήματά μας θα τελειώσουν. Αλλά σημαίνει ακόμα ότι μπορούμε να προσμένουμε με ελπίδα τη μέρα που τα παθήματά μας θα είναι ένδοξα και θα επαληθευθούν τα λόγια του Παύλου, «Γιατί ό,τι προσωρινά ασκεί μια ελαφριά πίεση πάνω μας μας προετοιμάζει για ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο αιώνιας δόξας» (Β’ Κορ. 4:17).
Την ημέρα του Κυρίου – την ημέρα που ο Θεός θα βάλει τα πάντα στη σωστή τους θέση, την ημέρα που κάθε τι λυπηρό θα παρέλθει- εκείνη την ημέρα και οι δικές μας θλίψεις και οι πληγές θα εξαλειφθούν για πάντα, θα ανακαλύψουμε ότι τα χειρότερα πράγματα που ποτέ συνέβησαν σε μας, στο τέλος θα αυξήσουν την αιώνια χαρά μας. Εκείνη τη μέρα, ο Κύριος θα κάνει καινούρια τα πάντα (Αποκ. 21:1-5) και εμείς θα γνωρίσουμε χαρά ανεκλάλητη και ένδοξη πέρα από κάθε περιγραφή. Η χαρά της δόξας θα είναι απείρως μεγαλύτερη για κάθε σημάδι που φέρουμε. Ο Παύλος γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή του, «Πιστεύω πραγματικά πως αυτά που τώρα υποφέρουμε, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει Θεός στο μέλλον» (Ρωμ. 8:18).
Ας ζήσουμε, λοιπόν, στο φως της ανάστασης και της ανακαίνισης αυτού του κόσμου και του εαυτού μας τυλιγμένοι μέσα στην ένδοξη χαρά της χάρης και της απαράμιλλης αγάπης Του.
Χριστός Ανέστη
Με τις πιο θερμές ευχές
Για ένα αληθινά ευλογημένο Πάσχα
Αιδέσιμος Ιωάννης Υφαντίδης
