Αφιέρωμα Στη Μάνα
ΜΑΝΑ
Μορφή αγαπημένη, γεμάτη αφοσίωση. Δεν υπήρξες Φειδίας, δεν ανακάλυψες πυξίδες και μηχανήματα που διασχίζουν τους ουρανούς και ταξιδεύουν στο διάστημα, δεν έφκιασες Παρθενώνες. Έφερες όμως στον κόσμο κάτι άλλο. Έφερες εκείνους που τους έκαμες άνδρες και τους έδωσες εφόδια για υψηλές πτήσεις για να γίνουν μεγάλοι, να γίνουν σοφοί, να γίνουν ευεργέτες, ζωγράφοι, καλλιτέχνες.
Έφερες το παιδί σου, μητέρα, τ’ ομορφότερο, τη μεγάλη σου χαρά, την ελπίδα σου, το όνειρό σου, το στήριγμά σου, την απαντοχή σου. Πόση απεραντοσύνη χαράς, σε χαρίζει το αγαπημένο παιδί σου όταν είναι άξιο, καλό κι ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου!
Είναι αδύνατο να συγκρατήσει κανένας τα δάκρυα, τρέμει από συγκίνηση, όταν σκέπτεται κείνα τα παιδιά που δεν δοκίμασαν το μητρικό χάδι, τη μητρική στοργή.
‘Όποιος τη μάνα έχασε
Τον ήλιο έχει χάσει
Δεν κελαηδούνε τα πουλιά
Στους κάμπους και τα δάση.’
Χρειάζονται χίλια ευχαριστώ στον Καλό Θεό που προστατεύει τη γλυκειά μανούλα κι άλλα τόσα στο θείο αυτό πλάσμα… τη μάνα του κόσμου για τους κόπους και τις θυσίες της.
Βρίσκεται πάντοτε κάτω από ένα Σταυρό. Η αγάπη της δεν έχει όρια! Αλήθεια, πόσο πρέπει να υποφέρει?
Ο μεγάλος ΚΑΛΒΟΣ έγραψε:
Ω φωνή, ω μητέρα,
ω πρώτων μου χρόνων
σταθερά παρηγόρησης.
Όμματ’ οπού μ’ εβρέχατε
Με γλυκά δάκρυα!!
Αυτά, τα λίγα λόγια, ας αποτελέσουν ύμνο για τις μανούλες που βρίσκονται στη ζωή, μνημόσυνο για κείνες που έφυγαν.
Ε. ΡΑΛΛΗΣ
