Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Ένα από τα παιχνίδια που παίζαμε παλιά ήταν η «μακριά γαϊδούρα». Πέντε – έξι παιδιά σκύβαμε και πιάναμε ο ένας τον άλλον, και έτσι σχηματίζαμε ένα είδος διαδρόμου προσγείωσης. Και τα άλλα παιδιά έπαιρναν φόρα, πηδούσαν και προσγειώνονταν στην πλάτη μας. Κατόπιν ένας από αυτούς, τους από πάνω, ρωτούσε,
«Αραϊ-πουραϊ, στο κασάπ την αυλή, φύτεψα λεμονιά, λεμονιά πορτοκαλιά, πόσα ξύλα στα βουνά;» και ταυτόχρονα με τα δάχτυλα του χεριού του έδειχνε έναν αριθμό. Έπρεπε, λοιπόν, αυτοί που ήταν από κάτω και δεν έβλεπαν τον αριθμό να προβλέψουν σωστά, αλλιώς ακολουθούσε νέα προσγείωση – ευτυχώς τα περισσότερα παιδιά ήμασταν αδύνατα και το βάρος εκείνων που προσγειώνονταν σχετικά ανεκτό.
Κάτι παρόμοιο συνέβη προχτές στην ορκωμοσία με τον ανασχηματισμό των νέων μελών της κυβέρνησης. Είχαν σχηματίσει κι αυτοί μια παρόμοια μακριά γαϊδούρα, με τη διαφορά ότι δεν έσκυβαν, αλλά έπιανε ο ένας με το χέρι την πλάτη του άλλου.
Ο πρώτος ακουμπούσε το χέρι του πάνω στο ευαγγέλιο και υποτίθεται ότι οι υπόλοιποι με την επαφή έπαιρναν από αυτόν διαδοχικά φώτιση. Δίπλα τους ήταν μια γυναίκα με άσπρο παντελόνι, η Σακελλαροπούλου, και μερικοί ιερείς ντυμένοι επίσημα με πετραχήλια. Δεν θυμάμαι εάν στην τελετή αυτή έκαιγε λιβάνι.
Αυτή η εικόνα πρέπει να είναι μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο, αποκλειστικά made in Greece. Δε νομίζω ότι σε κάποια άλλη χώρα οι υπουργοί να αναλαμβάνουν καθήκοντα με τέτοιο τρόπο.
Και όταν στο καφενείο είπα στους φίλους την απορία μου, πώς εξηγείται το φαινόμενο, μου έδωσαν την πιο εύστοχη απάντηση και ερμηνεία:
«Μην το ψάχνεις άδικα. Πάρε το αυγό και κούρεψ’ το»!
