Του Κων/νου Τζέκη
Πάλι η Ευρώπη μπροστά στο ίδιο άλυτο πρόβλημα των μεταναστεύσεων. Οι ατσίδες όταν δεν μπόρεσαν να σπάσουν τις άμυνες της χώρας μας, στα μουλωχτά, με την ευθύνη της Τουρκίας και της Λευκορωσίας, αφού χορηγούσε βίζες για την μεταφορά τους εκεί, με πανάκριβα αντίτιμα αλλά και αεροπορικά εισιτήρια των αερογραμμών Τουρκίας και Λευκορωσίας, συσσωρεύθηκαν στα Πολωνικά σύνορα για να μεταβούν στην κεντρική Ευρώπη.
Ουσιαστικά, αν δεν αποφασισθεί κάτι, θα εξακολουθούν να παραμένουν στα σύνορα κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, καθώς πλησιάζει ο διαβολεμένος καιρός του βορρά.
Και όμως, ούτε να παραμείνουν στη Λευκορωσία επιδίωκαν, ούτε να σφετερισθούν τα αγαθά των κατοίκων . Θύματα και αυτοί ενός πολιτικού ανταγωνισμού και ενός ακατανόητου φιλοπατριωτισμού. Θύματα των εμπόρων σαρκός, που στη χώρα τους, τους έταζαν παραδείσους και αποφάσισαν να φύγουν από εκεί, διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή. Αλλά προς θεού, όχι διαρκώς νομάδες, σε ισόβια τιμωρία χωρίς να δικασθούν και χωρίς να απολογηθούν για τα χάλια και τις ανάγκες των πατρίδων τους, που τους οδήγησε σε δρόμους χωρίς επιστροφή και σε χώρες αφιλόξενες και εκδικητικές με έντονο φυλετικό πάθος.
Να απολογηθούν και να κατηγορήσουν τους εισβολείς, στις χώρες τους, που τους κατέστησαν αποδιοπομπαίους τράγους και μετανάστες.
Να απολογηθούν, γιατί στις χώρες τους, τα πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου, ανήκαν σε άλλους, γιατί το υπέδαφός των χωρών τους έκρυβε πλούσια και πολύτιμα μέταλλα αναγκαία για την αδηφάγο βιομηχανία και την ακόρεστη δίψα ξεπερασμένων ιδεολογιών..
Όλοι γνωρίζουν ότι η μετανάστευση είναι σαν το φράγμα που έσπασε. Είναι σαν τα νερά του , που φυλακισμένα στις στέρνες του, ξεχύθηκαν στον κάμπο και παρασέρνουν ότι βρουν στο διάβα τους. Όλοι γνώριζαν, ότι έπρεπε, να συντηρούν το φράγμα με ευλάβεια. Αλλά κανένας δεν έκανε το πρέπον. Τώρα καταδικάζουν τους μετανάστες, σε ισόβια δεσμά, μέχρι να τους εξαναγκάσουν να επιστρέψουν στις χώρες τους.
Για να ξανά- προσπαθήσουν, από άλλη οδό διαφυγής, να ξανά- καταστούν μετανάστες. Παραμύθια της κολοκυθιάς. Ή μάλλον παραμυθένιες πολιτείες στα όνειρά τους, που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Απλώς θα παραμένουν φυλακισμένοι σε στρατόπεδα ή ελεύθεροι, σε υπόγεια- σε τι διαφέρει- και θα ελπίζουν σε μια ζωή αξιοπρεπή ή σε έναν ανώδυνο θάνατο.
Σ’ όλο αυτό το περίγραμμα που για πολλούς έχει πολύ δάκρυ και σ’ άλλους πολύ αποστροφή μπορεί να απουσιάζει μια μεγάλη αλήθεια. Το ερώτημα που θα πρέπει να πλανάται είναι ο προορισμός των μεταναστών.
Διωγμένοι από τη χώρα τους λόγω πολιτικών αντιπαραθέσεων ή από την ανάγκη για μα άσπρη μέρα, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν καταφεύγουν στις χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Ομάν, Κατάρ, Μπουτάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που είναι πάμπλουτες και μπορούν να θρέψουν εκατομμύρια πρόσφυγες χωρίς να ιδρώσει ούτε το δαχτυλάκι των Σεΐχηδων; Παραδείγματος χάριν η Σαουδική Αραβία είναι τόσο αραιοκατοικημένη, ώστε αντιστοιχεί ο κάθε κάτοικος σε δέκα τετραγωνικά χιλιόμετρα. Γιατί δεν καταφεύγουν εκεί, όπου και ομόθρησκοι είναι και γνωρίζουν την Αραβική γλώσσα;
Γιατί δεν καταφεύγουν στις αναπτυγμένες Ασιατικές χώρες, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη, όπου και θα απορροφηθούν και σαν ομόθρησκοι θα ενταχθούν εύκολα στο κοινωνικό σύνολο των κρατών;
Μήπως κέντρα φανατισμού εκμεταλλεύονται την ανάγκη που σπρώχνει τους αγράμματους μουσουλμάνους στην Ευρώπη, με ένα καλοσχεδιασμένο σχέδιο, ποιος γνωρίζει, ποιων κέντρων να καταληφθεί η Ευρώπη ειρηνικά με τη μετανάστευση;
Γιατί ο Ερτογάν φαγώθηκε να φύγει ο στρατός από τα νησιά; Απλούστατα αν γίνει αυτό τότε οι Έλληνες από ανασφάλεια θα εγκαταλείψουν σταδιακά τα νησιά τους για να παραμείνουν στα χέρια των φιλοξενούμενων εκεί ομόθρησκών του.
Δουλειά θέλουν; Ας βάλουν οι πλούσιες και οι Αραβικές χώρες το χέρι στην τσέπη και ας ιδρύσουν εκεί εργοστάσια να δουλέψουν στη χώρα τους οι μετανάστες. Το θέλουν; Μάλλον το θέλουν. Το πραγματοποιούν; Σιγά που θα πληρώσουν αυτοί. Όσο εμείς τους προστατεύουμε και είμαστε οι φιλόξενοι δεν ιδρώνουν. Αν όμως χορηγήσουμε βίζες ή Ευρωπαϊκές ταυτότητες τότε;
Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους.
