Ποιος να το έλεγε…
Να προκύπτει η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και ο παρασιτισμός και αγριότητα του καπιταλισμού δια στόματος Άδωνι Γεωργιάδη ( Α.Γ.) , ενός κατεξοχήν υποστηρικτή του καπιταλισμού που καλείται να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερη πολιτική -που είναι μονόδρομος στη φάση που βρίσκεται ο σύγχρονος καπιταλισμός – στο χώρο της υγείας.
Μεγάλα είναι τα αδιέξοδα του συστήματος, στη ζωή πλέον, και η ένδεια των επιχειρημάτων να το υποστηρίξουν για μία επαρκή προστασία της υγείας και της ανθρώπινης ζωής, κυρίως των λαϊκών ανθρώπων. Αυτό γίνεται ακόμη πιο φανερό σε συνθήκες πανδημίας.
Ο λόγος γίνεται για την αντιπαράθεση που είχε ο Α.Γ. με νοσοκομειακή γιατρό σε τηλεοπτικό σταθμό.
Στην παρατήρηση της γιατρού ότι τα προηγούμενα χρόνια ο Α.Γ. , ως υπουργός Υγείας, έκλεισε ή συγχώνευσε νοσοκομεία- το κλείσιμο των οποίων διατήρησε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – και ότι πρέπει να επιταχθούν οι ιδιωτικές επιχειρηματικές μονάδες υγείας για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα ολοένα αυξανόμενα περιστατικά κορονοιου τι απάντησε ο αθεόφοβος;…
Ότι έκλεισε τα νοσοκομεία «γιατί δεν είχαν κίνηση»- πελατεία δηλαδή – και ότι «δεν πρόκειται να επιταχθούν οι ιδιωτικές δομές υγείας γιατί εδώ δεν έχουμε κομμουνισμό, ούτε θα έχουμε ποτέ».
Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΟ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ
Προσέξτε τώρα…μας έχουν πάρει τα αυτιά για να μας πείσουν, χρόνια τώρα, ότι η ιδιωτικοποίηση τομέων της οικονομίας αλλά και κοινωνικών δομών (όπως η εκπαίδευση, η υγεία, ο πολιτισμός τα «όσια και τα ιερά» δηλαδή ενός κοινωνικού κράτους) είναι για το καλό μας, για το καλό όλης της ανθρωπότητας και της κοινωνίας. Ο λόγος;
Θα γίνει φθηνότερη η παροχή υπηρεσιών και προϊόντων, ο κόσμος θα πληρώνει λιγότερα, θα γίνει πιο ποιοτική η παροχή και η παραγωγή τους ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες του λαού, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο.
Ειδικά στο χώρο της υγείας και πριν την πανδημία, η λειτουργία του ιδιωτικού τομέα υγείας αφορούσε μία μικρή μερίδα οικονομικά ισχυρών που μπορούσαν να αγοράσουν τις ακριβές υπηρεσίες, να έχουν υγειονομική περίθαλψη, ενώ όταν απευθύνονταν σε φτωχότερους Έλληνες, οι οποίοι δεν είχαν να πληρώσουν, έπρεπε να επιχορηγηθεί από το αστικό κράτος, το κράτος των καπιταλιστών ή να πουλήσει ο ασθενής ακόμη και το σπίτι του, να δανειστεί κ .ο .κ. Ο ιδιωτικός τομέας αποφεύγει κατά το δυνατόν να πάρει ρίσκα.
Και ήταν λογικό σύμφωνα με τη φιλοσοφία που λειτουργούσε, γιατί ο κύριος και αδιαπραγμάτευτος σκοπός του ήταν να βγάζει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος και όχι η κοινωνική προσφορά όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν.
Στις συνθήκες πανδημίας, δηλαδή αρχικά σε έκτακτες συνθήκες (αφού αυτές πλέον έχουν γίνει τακτικές), ο ιδιωτικός τομέας θα έπρεπε να ενταχθεί στο δημόσιο σύστημα υγείας για να μπορέσουν να αντιμετωπιστούν τα περιστατικά κορονοιου, αφού ο αριθμός των δημόσιων νοσοκομείων έχει μειωθεί, και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν επαρκεί. Και αυτό θα έπρεπε να γίνει με επίταξη, χωρίς αποζημίωση, αφού οι επιχειρηματίες της υγείας όχι μόνο δεν μπορούν να λειτουργούν φιλανθρωπικά, κερδοσκόποι όντες, αλλά και γιατί έχουμε «οιονεί» πολεμικές συνθήκες (και στον πόλεμο ξέρουμε ότι γίνεται επίταξη μέσων και επιστράτευση ανθρώπων για το κοινό καλό, έτσι λένε).
Όμως όλα κι όλα. Τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού δεν πρέπει να τα ακουμπήσουμε, «ως εδώ και μη παρέκει». «Κάτω τα χέρια από το κέρδος των καπιταλιστών», ακόμη και όταν η κοινωνία απειλείται αυτοί θα πρέπει να κερδίζουν για να δουλεύει η κρεατομηχανή της εκμετάλλευσης. «Δεν παν να πεθαίνουν οι άνθρωποι. Τι μας νοιάζει;» . Δεν φτάνουν όσα κέρδη τους εξασφάλισε το αστικό κράτος το προηγούμενο διάστημα, πρέπει να κερδίζουν και τώρα. Η μόνη παραχώρηση που μας κάνουν οι συνεργάτες (επιχειρηματίες και αστικό κράτος) είναι η αντιμετώπιση ήπιων και τρεχόντων περιστατικών (όχι κορονοιου) έναντι αποζημίωσης. Εξάλλου «δεν έχουμε κομμουνισμό».
Αυτό κι αν δεν είναι παραδοχή της εγκληματικής φύσης του καπιταλισμού σε συνθήκες ειρήνης μάλιστα. Προτιμούν να πεθαίνουν συνάνθρωποί μας στους διαδρόμους, εκτός Μ.Ε.Θ.(μονάδες εντατικής θεραπείας), από το να θίξουν τα «ιερά» κέρδη των αφεντικών τους.
(Η Ελλάδα έχει από τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων στην Ευρώπη σε 100.000 κατοίκους λόγω και της έλλειψης Μ.Ε.Θ., της υπολειτουργίας ορισμένων και της ουσιαστικής έλλειψης πρωτοβάθμιων μονάδων υγείας που έχει ως συνέπεια την καθυστερημένη εισαγωγή των ασθενών στα νοσοκομεία).
Τι μας λένε με δυο λόγια; Οτι στον καπιταλισμό είναι μοιραίο και προτιμότερο να πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι από το να γίνει ένα κοινωνικό σύστημα, που το ονομάζουν κομμουνισμό, γιατί ο Γεωργιάδης δεν το θέλει.
Και είναι φυσικό, γιατί ο σοσιαλισμός- κομμουνισμός δεν λειτουργεί με σκοπό το κέρδος ούτε αυτό είναι ο κινητήριος μοχλός της κοινωνίας. Αυτό το κοινωνικό σύστημα σκοπό του έχει, όχι το κέρδος του καπιταλιστή, αλλά την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Τρανό παράδειγμα η Κούβα που, αν και οικονομικά αποκλεισμένη από τις Η.Π.Α. δεκαετίες τώρα, με τον ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα, κατάφερε να μηδενίσει τον αριθμό των νεκρών και να έχει 200 ημερήσια κρούσματα, όταν η Ελλάδα έχει 7.000, και να έχει παράξει πέντε δικά της εμβόλια από τη δημόσια κρατική φαρμακοβιομηχανία της που λειτουργεί με το κριτήριο της προστασίας της υγείας του λαού και όχι το κέρδος.
Το αντίθετο συμβαίνει με τις πολυεθνικές εταιρείες στις καπιταλιστικές χώρες, τις εταιρείες φαρμάκων που βγάζουν τρέλα κέρδη σε βάρος των λαών, που δεν απελευθερώνουν τις πατέντες εμβολίων με αποτέλεσμα οι φτωχές χώρες να μην μπορούν να τα αγοράσουν. Έτσι οι χώρες αυτές γίνονται εργαστήρια μεταλλάξεων με τραγικές συνέπειες για όλο τον κόσμο.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΩΣ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
Ένα άλλο δείγμα ενός αντικοινωνικού κυνισμού και της απώλειας κάθε μέτρου από τον εκπρόσωπο της ιδεολογικής νομιμοποίησης του καπιταλισμού είναι το επιχείρημα ότι «καλώς κλείσαμε νοσοκομεία που δεν είχανε μεγάλη κίνηση ασθενών».
Η χυδαία αυτή αντιμετώπιση της λειτουργίας του δημοσίου συστήματος υγείας με κριτήρια αγοράς και κερδοφορίας, βάζει στο ίδιο ζύγι την κερδοσκοπική αποδοτικότητα του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος, πράγματι, αν δεν έχει πελατεία (έτσι αντιμετωπίζει τους ασθενείς), θα κλείσει, αν δεν το ενισχύσουν οι πολιτικοί υπηρέτες του στο Υπουργείο Υγείας.
Ο σύγχρονος παγκόσμιος καπιταλισμός θεωρεί τις δαπάνες για την πρόληψη ασθενειών και την προστασία της υγείας του λαού κόστος και προωθεί την απαξίωση του δημόσιου συστήματος υγείας ώστε να καλύψει το κενό ο ιδιωτικός τομέας μέσω των σχημάτων Σ.Δ.Ι.Τ.(Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα). Έτσι θα βρούνε διέξοδο τα συσσωρευμένα κεφάλαια των επιχειρηματιών που κερδοσκοπούν στο χώρο της υγείας.
Είναι χαρακτηριστικές οι συνέπειες στη Γαλλία από την εφαρμογή αυτού του συστήματος από το 2010, σύμφωνα με μελέτη του συστήματος Υγείας της Γαλλίας, του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για ζητήματα πολιτικών και συστημάτων Υγείας αναφέρονται κάποια από τα πρώτα αποτελέσματα:
«Υποανάπτυξη της πρόληψης ιδιαίτερα στους χρονίως πάσχοντες ασθενείς (…)»
«Το προσδόκιμο ζωής στην ηλικία των 35 ετών είναι επτά χρόνια χαμηλότερο για τους άνδρες της εργατικής τάξης και τρία χρόνια χαμηλότερο για τις γυναίκες από ό,τι των διευθυντικών στελεχών (…)».
«Ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές έχουν έλλειψη ιατρικής φροντίδας και προσπαθούν ανεπιτυχώς να καλύψουν τα κενά με εθελοντές (…)»
«Οι χρόνιες παθήσεις επιβαρύνουν περισσότερο τον γενικό πληθυσμό και ενώ υπογραμμίζουν την ανάγκη για συνεχή παρακολούθηση και θεραπεία, το σύστημα Υγείας εστιάζεται μόνο στα επείγοντα περιστατικά και όχι στη μακροχρόνια περίθαλψη και την πρόληψη (…)».
— «Μεγαλώνουν τα προβλήματα των φτωχότερων ανθρώπων σε φάρμακα που δεν καλύπτονται από τα ασφαλιστικά ταμεία»
. Βέβαια πήρε την απάντηση ο κύριος Γεωργιάδης από τη γιατρό ότι τα νοσοκομεία «δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως ιδιωτικά ξενοδοχεία» που πρέπει να έχουν πληρότητα και κερδοφορία για να λειτουργήσουν. Ένα υπουργείο και ένα λαϊκό κράτος που είναι για το λαό- και όχι για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα -θα πρέπει να επιδοτεί το κόστος ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών ,τις ανάγκες πρόληψης, περίθαλψης και ίασης των λαϊκών στρωμάτων, εξοικονομώντας χρήματα από αχρείαστες δαπάνες που ικανοποιούν την κερδοφορία των λίγων πλουσίων, για να το πούμε έτσι σχηματικά.
Εκτός από αυτό, η αξιοπρεπής και επαρκής ύπαρξη και λειτουργία των νοσοκομείων είναι αναγκαία και ειδικά στις μέρες μας, σε συνθήκες πανδημίας.
Το παράδειγμα της αντιμετώπισης των συνεπειών της πανδημίας έδειξε ότι μόνο ο, ανεπαρκής όπως έγινε, δημόσιος τομέας υγείας ανταποκρίθηκε ως ένα βαθμό στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Φανταστείτε να μην υπήρχε.
Στις συνθήκες αυτές, και στον τομέα της υγείας, γίνεται πιο ορατή και κατανοητή η εγκληματική και καταστροφική για το λαό ύπαρξη και λειτουργία του καπιταλισμού.
Από την άλλη προκύπτει πόσο αναγκαία , χρήσιμη και επιτακτική είναι η ύπαρξη του σοσιαλισμού –κομμουνισμού.
Νίκος Σαλπιστής
Τ.Ε. Πιερίας του Κ.Κ.Ε.
