– Το έχεις κατανοήσει πλέον για τα καλά!
– Έτσι θέλω να πιστεύω!
– Δηλαδή δεν είσαι σίγουρος; Καθόλου;
– Δεν είναι αυτό, αλλά θέλω πάντα να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά!
– Μα δεν είναι έτσι! Ό,τι γίνεται γίνεται για να νιώσεις ότι είμαστε στην πλευρά της απελπισίας, ένα μαύρο χάλια!
– Μην είσαι απαισιόδοξος.
– Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είμαι. Το ξέρεις αυτό! Δεν μπορείς να με κατηγορήσεις για κάτι που δεν είμαι.
– Δεν σε κατηγορώ, ρε! Αυτό μου ήρθε, αυτό σκέφτηκα, αυτό είπα.
– Έτσι ακριβώς! Ό,τι μας έρχεται στο κεφάλι αυτό κάνουμε, ούτε τι θα γίνει, πως θα γίνει, τι θα καταλήξει, …ζαμάν φου!
– Ρε, έτσι είναι !
– Ο καθείς και ο περίγυρος του, ο καθένας κοιτάει το δικό του δέντρο, το ποτίζει, το στολίζει, το κλαδεύει, το βάζει λίπασμα και δίπλα δεν δίνουμε δεκάρα. Δεν πάει να καεί και το παλιάμπελο! Τι μας νοιάζει; Αλλά είναι έτσι; Πόσο μπορεί να προφυλάξουμε και να γλυτώσουμε μόνο το δικό μας, μοναδικό μας δέντρο και να μην βλέπουμε ότι γύρω, είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Κατάλαβες;
– Βρε, εγώ κατάλαβα,. Στο πέρα μαχαλά δεν ξέρω τι γίνεται, εκεί δεν ξέρω πως σκέφτεται ο κόσμος! Εκεί γίνεται το έλα να δεις. Και τόσο καιρό λέγαμε, διαφημίζαμε, διαλαλούσαμε ότι το εγώ πρέπει να γίνει εμείς; Άντε μετά να ψάξεις να βρεις βελόνα στα άχυρα. Δεν… μπορεί, μπορεί;
– Έτσι! Εγώ φροντίζω εμένα, εσύ φροντίζεις εσένα, αυτός φροντίζει αυτόνα, και πάει λέγοντάς, όλοι είμαστε στον ενικό αριθμό και δεν φαίνεται καθόλου να θέλουμε να πάμε στον πληθυντικό! Τρέχουμε μετά να προλάβουμε τα απρόβλεπτα. Και μετά, μην είδατε τον Παναή. Και μετά; Όλοι οι ενικοί αριθμοί καίγονται σε ένα ολοκαύτωμα πληθυντικού αριθμού και μετά; Καθόμαστε πάνω στις στάχτες και λέμε εδώ είμαστε. Να ο πληθυντικός αριθμός.
– Μα αφού είναι ενικός!
– Ναι, αλλά πολλοί ενικοί μαζί τι κάνουν;
– Έναν πληθυντικό!
– Και μαζί μαζί; Ένα ομαδικό τάφο! Τα είπα και ηρέμησα! Γκέγκε;
