Του Αργύρη Αργυριάδη
Δικηγόρου
Στα νομοθετικά κείμενα στην Ελλάδα βερμπαλίζουμε. Με πολλές λέξεις λέμε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή η προστασία της δημόσιας υγείας είναι κυβερνητική υποχρέωση. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, πληρώνουμε φόρους. Για το λόγο αυτό συνάψαμε κοινωνικό συμβόλαιο και εκχωρήσαμε εξουσίες και αρμοδιότητες σε ανθρώπους που εκλέγουμε σε τακτά (ή άτακτα) χρονικά διαστήματα.
Χαρακτηριστικός είναι ο νόμος 4675/2020 με το βαρύγδουπο τίτλο «Πρόληψη, προστασία και προαγωγή της υγείας». Κάποιο περίεργο παιχνίδι της μοίρας θέλησε ο νόμος αυτός να δημοσιευτεί το Μάρτιο του 2020, την περίοδο των πρώτων μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας λόγω κορωνοϊού. Η πολιτεία με περισσή ευκολία διακήρυττε ότι με το νέο νόμο στοχεύει στην «παρέμβαση και αποτελεσματική διαχείριση των κινδύνων για την υγεία των πολιτών, στην πρόληψη, προστασία και βελτίωση της υγείας του πληθυσμού και ιδιαίτερα των ευπαθών ομάδων, στον έλεγχο και διαχείριση των νοσημάτων υψηλού φορτίου νοσηρότητας μέσω την εκπόνηση και εφαρμογή Εθνικών Σχεδίων Δράσης» κλπ
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο διάστημα αντιμετώπισης της πανδημικής κρίσης, πρωταρχικό μέλημα ήταν η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Στη συνέχεια παρεισέφρησαν και άλλοι παράγοντες και το ισοζύγιο έγειρε επικίνδυνα. Προφανώς, η οικονομία έπρεπε να προστατευτεί. Ουδείς, όμως, μπορεί ακόμη και σήμερα να κατανοήσει το φόβο απέναντι σε περιθωριακές ομάδες που επί μακρόν δρουν ανενόχλητες, διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις για την πανδημία, προτρέπουν τους πολίτες να μη λαμβάνουν μέτρα κ.α
Η πρόδηλη αντίφαση διακηρυγμένων και νομοθετημένων στόχων με τη ζώσα πραγματικότητα συνεχίζεται και σε άλλους τομείς. Για ποιο λόγο, για παράδειγμα, θεσπίστηκε ο υποχρεωτικός εμβολιασμός για τα στελέχη της ΕΜΑΚ αλλά όχι για τα λοιπά σώματα ασφαλείας; Πόσο εύλογο είναι ένας αστυνομικός να καταγράφει μια παράβαση ενός πολίτη όταν ο ίδιος μέχρι και σήμερα είναι ανεμβολίαστος; Πόσο ορθολογικό είναι να χρειάζεται ο πολίτης να επιδείξει πιστοποιητικό εμβολιασμού για να εισέλθει σε ένα εστιατόριο, όταν η πολιτεία επιτρέπει ο εργαζόμενος σε αυτό που θα τον εξυπηρετήσει (σερβίρει, μαγειρέψει κλπ) να είναι ανεμβολίαστος; Πόσο έτοιμες είναι οι ένοπλες δυνάμεις για ένα θερμό επεισόδιο όταν πληρώματα πολεμικών πλοίων νοσούν και αναγκαστικά παραμένουν σε «καραντίνα»;
Όλα αυτά ως ερωτήματα μας απασχολούν επί μήνες. Πολλοί τα ανέδειξαν. Η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται να ακούσει. Ακόμη και τώρα που στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, μολονότι λήφθηκαν εδώ και εβδομάδες σημαντικά μέτρα, τα κρούσματα σκαρφάλωσαν σε εξαψήφια νούμερα (!!!) ημερησίως, στη χώρα μας συζητάμε πώς θα περάσουμε τις γιορτές της Πρωτοχρονιάς και εάν θα περιορίσουμε τον κόσμο στα γήπεδα. Την ίδια ώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να αοριστολογεί και να «φλερτάρει» με τις ομάδες του περιθωρίου. Άπαντες, στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου.
Προφανώς, η λαίλαπα που έρχεται θα οδηγήσει στη λήψη μέτρων με σημαντική χρονοκαθυστέρηση. Όσα μέχρι σήμερα ανακοινώθηκαν είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικά. Κάνουμε λίγα και εξαιρετικά αργά. Too little, too late όπως ήδη σιγοψιθυρίζουν αρκετά αγγλομαθή στελέχη της κυβέρνησης. Αρκεί κάποια στιγμή να το φωνάξουν. Καλή χρονιά!
