Όταν οξύνεται η κατάσταση στα κεντρικά Πανεπιστήμια της χώρας, επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Παρά την έκρυθμη κατάσταση σ’ όλη τη χώρα, λόγω του κορωνοϊού, η κυβέρνηση φάνηκε αποφασισμένη να δώσει, επί τέλους, λύση με τον σχηματισμό πανεπιστημιακής αστυνομίας. Αναμενόμενη ήταν η αντίδραση της αντιπολίτευσης, η οποία εμφανίζεται υπέρμαχος των ακαδημαϊκών ελευθεριών. Έτσι δίδεται μία ακόμη αφορμή αντιπαράθεσης προς ζημία του έθνους με την εξασθένηση της συνοχής και την αδυναμία να πράξουμε κάτι από συμφώνου.
Με περισσή καύχηση οι οπαδοί της νεωτερικότητας προβάλλουν το Πανεπιστήμιο ως χώρο, στον οποίο επετεύχθη η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, αφού το αστικό καθεστώς έχει αποδεχθεί το αυτοδιοίκητό του. Αντίστοιχη είναι και η καύχηση για τις δημοκρατικές κατακτήσεις στις δυτικές κοινωνίες. Και βέβαια αυτή εδραιώνεται με τη σύγκριση προς αυταρχικά καθεστώτα, τα οποία κυριαρχούν σε μεγάλη έκταση του πλανήτη, σε χώρες και λαούς με άλλους πολιτισμούς. Λησμονούν οι καυχώμενοι τρία σημαντικά θέματα: Οι δυτικές κοινωνίες δοκιμάστηκαν τρομερά, κατά τον 20ο αιώνα, από ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία αιματοκύλισαν τον πλανήτη. Ας μην αποκλείσουμε την επάνοδό τους στην εξουσία. Οι ισχυροί επιβάλουν ακόμη και σήμερα δικτατορικές κυβερνήσεις σε πολλές χώρες του πλανήτη, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, θεωρώντας ό τι άξιοι δημοκρατικής διακυβέρνησης είναι μόνο οι προνομιούχοι λαοί των πρώην αποικιοκτητικών χωρών. Τέλος εθελοτυφλούν προβάλλοντας το δικαίωμα ελευθερίας του λόγου και μόνο και παραβλέποντας την τρομακτική κοινωνική αδικία, η οποία διαρκώς εντείνεται ακόμη και σε βάρος των προνομιούχων λαών. Συνεπώς υπάρχει τρομακτικό έλλειμμα δημοκρατίας στον πλανήτη και η όποια αντίδραση στο διεθνές σύστημα εξουσίας των καταπιεσμένων λαών από δοτές κυβερνήσεις, που στηρίζονται από τους ισχυρούς, καταπνίγεται με τα τρομακτικά όπλα, που οι ισχυροί διαθέτουν.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή, ποια η αξία της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών στα Πανεπιστήμια στην μεταϊδεολογική εποχή; Μήπως αποτελούν αυτά άντρα επαναστατών; Αν αποτελούσαν, το σύστημα θα είχε ήδη επέμβει, ώστε σε πρώτη φάση να απομακρύνει τους επικίνδυνους. Η θεωρητική αντισυστημική ρητορία δεν ενοχλεί την εξουσία. Πέραν αυτού το αστικό πανεπιστήμιο, μπορεί να είναι αρκετά πιο ελεύθερο από το κομμουνιστικό, δεν είναι όμως και απαλλαγμένο από τις κοινωνικές αδυναμίες του αστικού καθεστώτος, ιδιαίτερα το ελληνικό. Το γιατί δεν τολμούν πολλοί να καταγγείλουν τα τρωτά οφείλεται στην κοινωνική παρακμή που βιώνουμε. «Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα», είναι η πλέον συνήθης αντιμετώπιση του κακού που εντείνεται. Ας δούμε κάποιες από τις πληγές του.
Η αναξιοκρατία είναι γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της και δεν ήταν δυνατό ο πανεπιστημιακός χώρος να αποτελέσει εξαίρεση. Όταν σπούδαζα, έδρα έμενε κενή επί πενταετία, ώσπου να επανέλθει ο γυιός του αποχωρήσαντος καθηγητού με διδακτορικό τίτλο από πανεπιστήμιο άλλης χώρας, ο οποίος και την έλαβε. Οι καθ’ όλα άξιοι επιμελητές της αναζήτησαν θέση σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αυτή η γάγγραινα δεν έχει εκλείψει ακόμη, αν και ελπίζαμε ότι στο θέμα αυτό θα μιμηθούμε τους Ευρωπαίους, μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Η οικογενειοκρατία παραμένει ακλόνητη στα μεγάλα Πανεπιστήμια. Πέρα από αυτή υπάρχει η ιδεολογική σύγκρουση. Η διακίνηση των ιδεών γίνεται πρωτίστως με τον αγώνα αποκλεισμού των αντιπάλων. Και είναι άξιο παρατήρησης ότι το αστικό καθεστώς έδωσε τη δυνατότητα ισχυρής διείσδυσης μαρξιστών ή, ορθότερα, ψευτομαρξιστών στα Πανεπιστήμια θεωρητικών σπουδών, ώστε αυτοί να τρέφονται και να τρέφουν με την ψευδαίσθηση ότι κάνουν αγώνα κατά του αστικού καθεστώτος! Εμποδίζεται η εκλογή παναξίων υποψηφίων και μάλιστα διακεκριμένων σε άλλες χώρες, οι οποίοι ποθούν να εργαστούν στη χώρα μας. Τέλος αυτοδιοίκητο δεν μπορεί να είναι ένα Πανεπιστήμιο, το οποίο εξαρτάται από την κρατική χορηγεία. Η διαπλοκή, που χαρακτηρίζει πολλούς τομείς, δεν θα άφηνε αλώβητο το Πανεπιστήμιο. Η διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων είναι ελκυστική! Όσο για τους συνταγματολόγους αυτοί κρίνουν τα νομοσχέδια συνταγματικά ή μη ανάλογα με το αν το κόμμα τους βρίσκεται στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση!
Με την είσοδο στην μεταπολίτευση είχαμε έξαρση των κινητοποιήσεων στα Πανεπιστήμια. Με την κατάρρευση της χούντας πολλαπλασιάστηκαν εντυπωσιακά οι «αντιστασιακοί», που έσπευσαν να συμπλεύσουν με τους επανελθόντες στην εξουσία πολιτικούς. Τότε είδαμε καταξιωμένους καθηγητές να διώκονται ως χουντικοί, επειδή ήθελαν να διατηρήσουν το μάθημά τους σε υψηλό επίπεδο και άλλους να επιπλέουν, αν και ανεπαρκείς, αυτοπροβαλλόμενοι ως αντιστασιακοί. Όχι πως δεν υπήρξαν και αξιόλογοι καθηγητές που είχαν το σθένος να αντιταχθούν στον εξευτελισμό, στον οποίο τους ωθούσαν οι συνταγματάρχες! Το Πανεπιστήμιο άρχισε να φθίνει με την «επανάσταση» των δικαιωματιστών, με τις ατελεύτητες συνελεύσεις, με τις καταλήψεις, με τα «έργα τέχνης» που «κοσμούν» όλους τους τοίχους. Αλλά τίποτε από αυτά δεν συνιστά επαναστατική πράξη κατά καθεστώτος, το οποίο όντως δεν νοιάζεται για το μέλλον όλων αυτών που θα εισαχθούν. Θα επιλέξει εκείνους, που είναι πρόθυμοι να το υπηρετήσουν πιστά και θα αφήσει τους λοιπούς να παλεύουν επί έτη για μια θέση στον κοινωνικό ήλιο.
Δικαιολογημένη η αντίδραση; Αλλά ποιοι αντιδρούν; Οι «γνωστοί άγνωστοι», οι κουκουλοφόροι. Επιτυχημένος ο όρος που επικράτησε. Σε κάποιους είναι γνωστοί, σε μας τους πολλούς είναι άγνωστοι! Αναστατώνουν πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα κατά καιρούς, λεηλατούν, καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία, δηλαδή την περιουσία του λαού μας. Αυτός θα κληθεί να επανορθώσει τις ζημιές, μέσω ενός άκρως αδίκου συστήματος φορολόγησης, το οποίο εδράζεται στους εμμέσους φόρους και στους φόρους εκείνων, που δεν μπορούν να αποκρύψουν το εισόδημά τους! Και σε κάθε επέμβαση της Αστυνομίας, από την αριστερή αντιπολίτευση ορθώνονται φωνές διαμαρτυρίας για την αυταρχικότητα των κομματικών τους αντιπάλων εντός του αστικού συστήματος. Γιατί όσο και να αυτοπροβάλλονται δεν είναι δυνατόν να πείσουν ότι έχουν κάποια σχέση μ’ εκείνους που η πίστη στην ιδεολογία τους δεν τους επέτρεπε να υπογράψουν δήλωση και στράγγιζαν στα ξερονήσια.
Γιατί σιωπούν μπροστά στις καταστροφές της περιουσίας του λαού; Γιατί δίνουν το δικαίωμα στους κομματικούς τους αντιπάλους να τους αποκαλούν συνεργάτες των κουκουλοφόρων; (Εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω). Γιατί δεν καταδικάζουν τα συνθήματα στους τοίχους «μπάτσοι», «γουρούνια», «δολοφόνοι»; Δεν είναι παιδιά του λαού οι αστυνομικοί μας; Δεν έχουν γυναίκες και παιδιά, που με οδύνη διαβάζουν τα συνθήματα στους τοίχους και στη συνέχεια αντιμετωπίζουν πρόσωπα των κύκλων τους, κοινωνικού και σχολικού; Αναμφισβήτητα υπάρχουν αστυνομικοί με κατάχρηση εξουσίας έναντι των διαδηλωτών, αλλά και αλλοδαπών. Και ποιού τομέα το προσωπικό είναι απαλλαγμένο από την κατάχρηση; Σε τι διαφέρει το «λάδωμα» ή η καθυστέρηση στην έκδοση της σύνταξης από τη βία του αστυνομικού οργάνου;
Γιατί δεν συλλαμβάνονται οι κουκουλοφόροι; Είναι ανίκανοι οι αστυνομικοί μας (δεν το πιστεύω) ή κάτι άλλο συμβαίνει, γι’ αυτό και η χρήση του όρου «γνωστοί» σε κάποιους; Μήπως το σύστημα τους χρειάζεται; Μήπως ταιριάζουν οι στίχοι του ποιητή «τί θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους»; Έχει τη διάθεση η κυβέρνηση να επανέλθει η ηρεμία και η ασφάλεια στους πανεπιστημιακούς χώρους ή θα επιτρέπει τη δράση των καταστροφέων, υπηρετών του συστήματος εξουσίας, που τους χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να εντείνει την αστυνόμευση; Θα το δείξει ο χρόνος.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
