Του Βασίλη Μαγκλάρα
Αργεί φέτος η άνοιξη κι’ αν θάρθει καλοκαίρι… Στους παγωμένους σιτοβολώνες της Ουκρανικής γης, ο ΛΙΒΑΣ έκαψε με την προηγμένη Θερμοβαρική ικανότητα τα σπαρτά, πριν καν σπαρθούν. Στο μεσοχώρι της παράνοιας και της ανδρείας, η ισοτιμία της ζωής πέφτει διαρκώς στις αξίες της ανθρωπότητας, στα παγωμένα υπόγεια καταφύγια, στις μάχες με τον ανελέητο θάνατο.
Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό μέτωπο. Η αντιπολεμική κραυγή του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ συναντά την απελπισμένη φωνή του Ζελένσκι. Ο άνθρωπος που έγινε σύμβολο Αντίστασης και Πατριωτισμού μέσα σε λίγες μέρες, σκιάζει τα φωτεινά τραπέζια που στρώνουν τα κέρδη από το Ρώσικο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και οι διαδρομές του μαύρου και άσπρου χρήματος μέσω Τουρκίας. Και βέβαια η ευαισθησία του Δυτικού Πολιτισμού παρούσα όπως πάντα, να συνδράμει με τα ληγμένα αποθέματα της ηθικής του και τις ανώδυνες καταδίκες του.
Δεν αναφέρω το ΝΑΤΟ, γιατί απλά για μας (τους Έλληνες) αποτελεί το πιο σύντομο αμυντικό ανέκδοτο. Όσο για τον γνωστό ατσαλάκωτο φραγκολεβαντίνο που του ηγείται, η θέση της συμμαχίας είναι ΞΕΚΑΘΑΡΗ. Παραβλέπουμε το διαρκές έγκλημα της Τουρκίας στη «μακρινή» Κύπρο, αλλά συμμετέχουμε στον πόλεμο με το «διπλανό» μας Αφγανιστάν. Όσο δε για τις αρχές της Ατλαντικής Συμμαχίας, αυτές είναι αδιαπραγμάτευτες με τα συμφέροντα του Αφεντικού του.
Ουδέν νεώτερον λοιπόν από το Δυτικό μέτωπο. Τι να πει άλλωστε; Ότι για χρόνια έβλεπε την πληγωμένη άρκτο να ισοπεδώνει το Γκρόζνυ. Να εισβάλλει στη Γεωργία. Να προσαρτά την Κριμαία. Να αλωνίζει στη Συρία, στη Λιβύη και δεν αντιλαμβανόταν την αδηφαγία του; Ότι για χρόνια επίσης έβλεπε τη «Χάρτα» του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο να το περιφέρουν ως τρόπαιο ή κουρελόχαρτο και να το ερμηνεύουν ή να το διεκδικούν ως κτήτορες οι ανά τον κόσμο βολονταριστές.
Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό μέτωπο. Τι άλλωστε μπορεί να πει; Τι; Όταν η σχέση που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και με τους δαίμονές του, ήταν σχέση οικονομικής εξάρτησης και κέρδους που θυσίαζε τις πληρωμένες αξίες με ΑΙΜΑ της Ανθρωπότητας, του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και της αυτοδιάθεσης των Λαών. Τι μπορεί να πει; Όταν για χρόνια η πολιτική της Ευρώπης ήταν το σφικτό κουμπωμένο ταγεράκι της κυρίας από την Ανατολική Γερμανία, που έκλεινε στον κορσέ της την ανάσα της Ευρώπης.
Ναι, αυτή η κυρία θα πρέπει να λογοδοτήσει κάποτε για τα εγκλήματά της, που παρέσυραν όλη την Ευρώπη στους μύχιους σκοπούς της. Για την εγκληματική συνδρομή της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας, που εξόντωνε ανυπεράσπιστους Λαούς. Για την οικονομική και πολιτική στήριξη που παρείχε σε δικτάτορες και καταπιεστές. Για την ανοχή που επέβαλε στα εγκλήματα πολέμου στις θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για την Ενεργειακή εξάρτηση από την Ρωσία που επηρεάζει αλλά και υπονομεύει την Ανεξαρτησία της Ευρώπης. Για τον ΣΥΝΕΝΑΙΤΙΚΟ ρόλο της όλα αυτά τα χρόνια που τύλιγε τον ιστό της και που κάποιοι θέλουν να την επαναφέρουν ως «Αναγκαστικό» Επιμελητή.
Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό μέτωπο. Τα λόγια του στρατιώτη Πάουελ Μπόυμερ (Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό μέτωπο εκδ. ΜΙΝΩΑΣ) θα συναντούν την απελπισμένη φωνή του Ουκρανικού Λαού, την ώρα που οι βόμβες με ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ακρίβεια θα χτυπούν αμάχους, νοσοκομεία, σχολειά, πανεπιστήμια: Είμαι νέος. Είμαι είκοσι χρονών. Μα από τη ζωή μονάχα απελπισία έχω γνωρίσει, αυτή την αγωνία, το θάνατο και το πιο επιπόλαιο το πιο παράλογο αλυσόδεμα της ζωής σε μια άβυσσο πόνου…
Μαγκλάρας Βασίλης 7/3/22 magklarasvas@yahoo. gr
