Δύο μαθητές του Κυρίου περπατούσαν σκυθρωποί στο δρόμο προς το σπίτι τους στο μικρό χωριό Εμμαούς. Ήταν τρεις μέρες μετά τη σταύρωση του Ιησού.Ήταν απογοητευμένοι και αποθαρρημένοι γιατί σκέφτονταν ότι ο Κύριός τους ήταν νεκρός.
Ξαφνικά ένας ξένος εμφανίστηκε και τους ρώτησε γιατί ήταν λυπημένοι. Του είπαν για τον θάνατο εκείνου που ήλπιζαν ότι ήταν ο Μεσσίας. Όταν έφθασαν στο σπίτι τους, προσκάλεσαν τον ξένο να τον φιλοξενήσουν. Στο δείπνο, όταν αυτός πήρε τον άρτο στα χέρια του, οι δύο άνδρες αναγνώρισαν με ποιον μιλούσαν – ήταν ο Ιησούς ο Κύριος τους! «Τότε ανοίχτηκαν τα μάτια τους και κατάλαβαν ποιος είναι» (Κατά Λουκάν 24:31).
Τι ήταν αυτό που είδαν οι μαθητές για να Τον αναγνωρίσουν; Θα μπορούσε να είναι ότι τα μάτια τους ανοίχτηκαν όταν Τον είδαν να κόβει τον άρτο με τα τρυπημένα από τα καρφιά χέρια Του.
Ένα κορίτσι του δημοτικού, του οποίου ο δάσκαλος του Κατηχητικού (Κυριακού) σχολείου είχε πεθάνει, ονειρεύτηκε ότι ήταν στον ουρανό και ο δάσκαλός της της σύστηνε τους ενοίκους του. Το πρωί, είπε στη μητέρα της, «ο δάσκαλός μου μου σύστησε τον Αβραάμ, τον Δαβίδ, τον Παύλο, τον Πέτρο και πολλούς άλλους». «Δεν σου σύστησε τον Ιησού;» τη ρώτησε η μητέρα της. «Όχι βέβαια», ήταν η απάντησή της. «Τον αναγνώρισα τη στιγμή που Τον είδα. Δεν χρειαζόταν σύσταση. Έφερε τα στοιχεία της ταυτότητάς του – τα σημάδια των καρφιών στα χέρια Του».
Τα σημάδια από τα τρυπημένα από τα καρφιά χέρια του Κυρίου, φίλοι μου, όχι μόνο εξακολουθούν να είναι και σήμερα και σ’ όλη την αιωνιότητα τα αποδεικτικά στοιχεία της ταυτότητάς Του, αλλά και της αγάπης με την οποία μας έκανε δικούς Του παίρνοντας τη θέση μας επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή. Την εκούσια προσφορά της θυσιαστικής Του αγάπης δείχνει και η εξής ιστορία.
Ένα μικρό ορφανό αγόρι ζούσε με τη γιαγιά του. Ένα βράδυ το σπίτι τους έπιασε φωτιά. Η γιαγιά προσπαθώντας να σώσει το μικρό αγόρι που κοιμόταν στο πάνω πάτωμα, έχασε τη ζωή της μέσα στον καπνό και τις φλόγες. Ένα πλήθος μαζεύτηκε γύρω από το σπίτι που καιγόταν. Οι κραυγές του αγοριού για βοήθεια ακούγονταν πάνω από το κροτάλισμα της πυρκαγιάς. Κανένας δεν ήξερε τι να κάνει γιατί το μπροστινό μέρος του σπιτιού ήταν μια μάζα από φλόγες.
Ξαφνικά ένας άγνωστος βγήκε τρέχοντας από το πλήθος και έκανε τον γύρο του σπιτιού στο πίσω μέρος του οποίου είδε μια σιδερένια σωλήνα που έφθανε σε ένα παράθυρο του πάνω πατώματος. Τον έχασαν από τα μάτια τους για ένα λεπτό και ύστερα εμφανίστηκε με το αγόρι στην αγκαλιά του. Μέσα στις επευφημίες του πλήθους, κατέβηκε τον καυτό σωλήνα ενώ το αγόρι ήταν πιασμένο από τον λαιμό του. Μετά από εβδομάδες μια δημόσια ακροαματική διαδικασία έλαβε χώρα στο δημαρχείο της κωμόπολης για να αποφασισθεί σε ποιον θα δινόταν η κηδεμονία του αγοριού. Κάθε πρόσωπο που ήθελε να αναλάβει την κηδεμονία του αγοριού μπορούσε να μιλήσει σύντομα. Ο πρώτος άνδρας είπε, «Εγώ έχω ένα μεγάλο αγρόκτημα. Το παιδί έχει ανάγκη την ύπαιθρο». Ο δεύτερος υποψήφιος μίλησε για τα οφέλη που θα μπορούσε να προσφέρει στο παιδί. «Είμαι δάσκαλος. Έχω μια μεγάλη βιβλιοθήκη. Θα του εξασφαλίσω μια καλή μόρφωση». Άλλοι μίλησαν. Τελικά ο πιο πλούσιος άνθρωπος της περιοχής είπε, «Είμαι πλούσιος. Θα μπορούσα να δώσω στο παιδί όλα όσα αναφέρθηκαν απόψε: αγρόκτημα, μόρφωση και πολλά περισσότερα, όπως ανέσεις, χρήματα και ταξίδια. Θα ήθελα να το πάρω στο σπίτι μου».
Ο προεδρεύων ρώτησε, «Υπάρχει κανένας άλλος που θέλει να μιλήσει;» Από το πίσω μέρος σηκώθηκε ένας άγνωστος που είχε εισέλθει στον χώρο απαρατήρητος. Καθώς βημάτιζε για να έρθει μπροστά, ένας βαθύς πόνος χαράχθηκε στο πρόσωπό του. Φθάνοντας στο μπροστινό μέρος της αίθουσας, στάθηκε ακριβώς μπροστά στο αγόρι. Αργά αργά ο άγνωστος έβγαλε τα χέρια του από τις τσέπες του. Μια πνιχτή κραυγή, ένα λαχάνιασμα βγήκε από το πλήθος. Το μικρό αγόρι του οποίου τα μάτια κοίταζαν στο πάτωμα μέχρι τότε, πρόσεξε ότι τα χέρια του άνδρα ήταν φοβερά σημαδεμένα. Ξαφνικά το αγόρι έβγαλε μια κραυγή αναγνώρισης. Εκεί μπροστά ήταν ο άνθρωπος που του είχε σώσει τη ζωή. Τα χέρια του ήταν σημαδεμένα από το ανέβασμα και το κατέβασμα στον καυτό σωλήνα. Με ένα πήδημα το αγόρι έπεσε στην αγκαλιά του αγνώστου και πιάστηκε από τον λαιμό του. Ο κτηματίας σηκώθηκε και έφυγε. Το ίδιο έκανε και ο δάσκαλος. Ύστερα ακολούθησε και ο πλούσιος. Όλοι έφυγαν αφήνοντας το αγόρι με τον σωτήρα του, που το έκανε δικό του χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Εκείνα τα σημαδεμένα χέρια μίλησαν δυνατότερα από οποιαδήποτε λόγια.
Εκείνα τα σημαδεμένα από τα καρφιά χέρια του Χριστού μιλούν πιο δυνατά για την αγάπη του Θεού από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο και αγκαλιάζουν και εμάς λυτρωτικά τούτες τις μέρες μέσα στα αδιέξοδα, τις αγωνίες, τους φόβους, τους περιορισμούς και τους προβληματισμούς μας. Μας δίνουν θάρρος για να συνεχίσουμε τον αγώνα. Τα σημάδια του Χριστού αποτελούν το πιο φοβερό γεγονός που ποτέ έλαβε χώρα στην ιστορία του κόσμου. Όμως, ακόμη κι αυτό το τρομερό γεγονός της σταύρωσης, το Πάσχα το μετέτρεψε σε ανάμνηση. Εξαιτίας του Πάσχα, μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα δάκρυα που χύνουμε, τα χτυπήματα που δεχόμαστε, ο συναισθηματικός πόνος, η κραυγή αγωνίας για τον πόλεμο της Ουκρανίας και τις συνέπειές του, η βαθιά θλίψη για φίλους και αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν, όλα αυτά θα γίνουν αναμνηστικά, όπως τα σημάδια του Χριστού. Τα σημάδια ποτέ δεν σβήνουν τελείως, αλλά ούτε και μας πληγώνουν άλλο πια. Θα αποκτήσουμε καινούρια σώματα, καινούριους ουρανούς και καινούρια γη. Θα έχουμε μια καινούρια αρχή, μια Πασχαλινή αρχή. Γιατί όπως λέει ο αποκαλυπτής Ιωάννης «Καμιά αφορμή για κατάρα δεν θα υπάρχει πια εκεί. Ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θα βρίσκονται σ’ αυτήν (την πόλη του Θεού), κι οι δικοί του θα τον λατρεύουν. Θα τον βλέπουν κατά πρόσωπο και θα ‘χουν το όνομα Του στα μέτωπά τους. Νύχτα δεν θα υπάρχει πια, και δεν θα χρειάζεται το φως του λυχναριού ή του ήλιου, γιατί ο Κύριος ο Θεός θα φέγγει πάνω τους, και θα βασιλεύουν αιώνια» (Αποκ. 22:3-5).
Με τις πιο θερμές ευχές
Για ένα αληθινά Ευλογημένο Πάσχα
Αιδέσιμος Ιωάννης Υφαντίδης
