Αναφέρει ο Πλούταρχος, στους «Παράλληλους Βίους» του και ειδικότερα στον «Θεμιστοκλή» πως, όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γη και ύδωρ» (χώμα και νερό, σημεία υποταγής), από τους Αθηναίους, ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέταξε να συλληφθεί ο διερμηνέας και με ψήφισμα τον θανάτωσε με την αιτιολογία ότι «φωνήν ελληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ετόλμησε χρήσαι», δηλαδή, τόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα σε βαρβαρικά προστάγματα. (κεφ. 6,4,2). Το θυμήθηκα διαβάζοντας τις βάρβαρες προσταγές και απειλές του ανισόρροπου Τούρκου, που τόλμησε να τις απευθύνει χρησιμοποιώντας «φωνήν ελληνίδα». Έχει αποτρελαθεί πλήρως ο «Μπενίτο» της Άγκυρας. Το μόνο που το απομένει είναι να στείλει τον «Γκράτσι» του, τον πρεσβευτή του στην Ελλάδα και να ζητήσει να του παραχωρήσουμε γη και ύδωρ, την Θράκη και τα νησιά μας. Και το ζητούμενο είναι αν θα έχει απέναντί του τον «Μεταξά» ή κάποιον δοσίλογο τύπου Λογοθετόπουλο. Το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ. Με το πρώτο δοξαστήκαμε και «ιδού ζώμεν». Με το δεύτερο, τύπου προδοσία των Πρεσπών, μας βγάζουν τη γλώσσα ακόμη και τα μηδενικά των Βαλκανίων… Κανείς δεν το αναφέρει, αλλά από τις Πρέσπες και εντεύθεν αποθρασύνθηκαν οι Τούρκοι. Το μήνυμα που εστάλη ήταν πως, αφού παραδίδουν όσια και ιερά, όπως το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας είναι ικανοί, οι ημέτεροι πολιτικοί «νάνοι και αρλεκίνοι», για κάθε ατιμία και εθνική μειοδοσία.
Ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής, ο θαυμάσιος αυτός άνθρωπος, είχε πει την ανεπανάληπτη και πάντοτε επίκαιρη φράση πως «η Τουρκία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο». Δεν περνά μέρα που δεν λερώνει, με νέες παλιανθρωπιές, το μητρώο της. Κράτος-συμμορία, αγέλη υαινών, που αναζητά με πρόδηλη παράνοια αφορμή για πόλεμο. Δεν υπάρχουν πια λογικά επιχειρήματα για να αντικρούσεις την κρανιοκενή στάση τους. Παραπέμπω στον γνωστό μύθο του Αισώπου, «λύκος και αρνί», ο οποίος διαδραματίζεται μάλιστα σε υδάτινο περιβάλλον.
«Ένας λύκος βλέποντας ένα αρνί να πίνει νερό σε ποτάμι, ζητούσε να βρει εύλογη αιτία να το φάει. Γι’ αυτό στάθηκε λίγο παραπάνω στο ποτάμι και κατηγόρησε το αρνί ότι θόλωνε το νερό και δεν τον άφηνε να πιει καθαρό νερό. Το αρνί απάντησε ότι πίνει με την άκρη των χειλέων του και πως εξάλλου δεν ήταν δυνατόν να θολώνει το νερό, αφού στεκόταν πιο χαμηλά . (Επίκληση της διεθνούς νομιμότητας και των κειμένων συνθηκών). Μετά από την «αποστομωτική» απάντηση, ο λύκος καταφεύγει σε παλαιές… συμβάσεις, ερμηνεύοντάς τες αυθαίρετα και κατά το δοκούν. Πέρυσι έβρισες τον πατέρα μου… καταπατείς, για παράδειγμα την συνθήκη της Λωζάνης, (την οποία υπέγραψε ο πατέρας τους, ο γενοκτόνος μας, εγκληματίας, Μουσταφά Κεμάλ), πρέπει να απογυμνώσεις τα νησιά από την άμυνά τους, για να ορμήξω κατόπιν χωρίς αντίσταση, όπως στην Κύπρο, που οι εθνοσωτήρες χουντικοί απέσυραν την μεραρχία, αφήνοντας το νησί ανυπεράσπιστο στους αιμοβόρους λύκους, στην μάστιγα της Ασίας. Μα εγώ δεν είχα γεννηθεί ακόμη, απάντησε το ειρηνόφιλο και άκακον αρνίον. Και αποκαλύπτοντας την επαίσχυντα αρπακτική του φύση και τις έμβοθρες διαθέσεις του, καταλήγει ο λύκος: Επειδή εσύ έχεις καλές δικαιολογίες, εγώ δεν πρέπει να σε φάω. Και στο επιμύθιο θα γράψει ο Αίσωπος αυτό που βιώνουμε «αν θέλει κάποιος να σε αδικήσει, τίποτε ούτε το δίκαιο τον συγκρατεί». Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας. Να περιφράξουμε το μυαλό μας με μια κρούστα τρέλας, για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε και να αντέξουμε την παλαβομάρα των μεμέτηδων της Άγκυρας. Γι ’αυτό και ο Κολοκοτρώνης έλεγε πως «ο κόσμος μας έλεγε τρελούς, ημείς αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμεν την επανάστασιν». Ήξερε πως απέναντί τους υπάρχει ένας λαός «που γέμισε πληγές το χώμα… Ένας λαός που χαλά, γιατί δεν μπορεί να χτίσει. Που ιεροσυλεί (Αγιά Σοφιά), γιατί δεν μπορεί να σεβαστεί. Και καταστρέφει, γιατί δεν μπορεί να δημιουργήσει». Ένας λαός βαμπίρ, νυχτερίδα που πίνει αίμα. (Άνθος Λυκαύγης, «Απ’ εδώ πέρασαν εκείνοι», «Κυπριακό ανθολόγιο για παιδιά του δημοτικού», Λευκωσία 1994).
Και η Ελλάδα, ναι την πατρίδα μας, την μάνα μας την αγαπάμε, ακόμη και πεσμένη, μα ποτέ ξεπεσμένη. «Ακόμα και στο γέρμα σου/στο κατρακύλισμά σου/ της Ιστορίας είσαι το Φως», θα γράψει ο Παλαμάς. Ας μην τους φοβόμαστε τους νέους Μπραϊμηδες και Κιουταχήδες. Ουδέποτε πολέμησαν με οργανωμένο κράτος, με ισχυρό στρατό. Πάντοτε επήλυδες, λεηλάτες και πρόστυχοι βιαστές και σφαγείς στάθηκαν στην μισοφέγγαρη, σκοτεινή ιστορία τους. Και ο παλιός Μπενίτο τα ίδια έκανε και έλεγε. Περιστοιχισμένος από γλοιώδεις αυλοκόλακες, βαυκαλιζόταν με μεγαλεία και αναβιώσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ονειροφανταζόταν ότι είναι ο νέος Καίσαρας Αύγουστος. Μεταφέρω κάτι.
Η ιταλική εφημερίδα « Il Tempo» στις 13 Ιουλίου 1944, δημοσίευσε τα πρακτικά της περίφημης σύσκεψης του Ανωτάτου Φασιστικού Συμβουλίου που έγινε στις 15 Οκτωβρίου 1940, στο Παλάτσο Βενέτσια και στο οποίο καθορίστηκαν οι γενικές γραμμές της εισβολής στην Ελλάδα. Μετέχουν: ο Μουσολίνι, ο Τσιάνο, γαμπρός του και ΥΠΕΞ, ο Πράσκα, ο Σοντού, ο Μπαντόλιο, ο Ροάτα (όλοι στρατηγοί) και ο Τζακομόνι, τοποτηρητής του καθεστώτος στην Αλβανία. Από τις συζητήσεις διαφαίνεται η κουφότητα, η αλαζονεία, η ασυνειδησία αυτών των ανθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:
«Μουσολίνι: Ποια είναι η κατάσταση του ηθικού του ελληνικού πληθυσμού;
Τζακομόνι: Φαίνεται ότι είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο.
Τσιάνο: Παρουσιάζεται μια σαφής, διαίρεση μεταξύ του πληθυσμού και μιας ηγετικής τάξεως πολιτικών και πλουτοκρατών. Η τελευταία διατηρεί ζωντανό το πνεύμα της αντιστάσεως και την αγγλοφιλία στη χώρα. Αυτή είναι μια ελάχιστη τάξη ανθρώπων πολύ πλουσίων, ενώ η άλλη (ο λαός) είναι αδιάφορη για όλα τα συμβαίνοντα, συμπεριλαμβανομένης και της εισβολής μας….
Μουσολίνι: Ποιο είναι το ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών;
Πράσκα: Δεν είναι άνθρωποι που θα τους άρεσε να πολεμήσουν.
Μουσολίνι: Θα πρέπει να δούμε πως θα παρουσιάσουμε τα προσχήματα γι’ αυτήν την επιχείρηση… να σκηνοθετήσουμε ένα επεισόδιο.
Τζακομόνι: Εγώ μπορώ να κάνω κάτι στα σύνορα, όπως επεισόδια μεταξύ κατοίκων της Τσαμουριάς και των ελληνικών αρχών. (Εμφανέστατος ο αείδουλος και προδοτικός ρόλων των Τσάμηδων. Αυτό πρέπει να προβληθεί, για να κατανοήσουν όλοι την αθλιότητα των Αλβανών όταν μιλούν για Τσαμουριές).
Έχω τη εντύπωση πως ο «Μπενίτο της Άγκυρας» και όλο αυτό το πολεμοχαρές σκουπιδαριό που τον λιβανίζει παρόμοια συζητούν.
Την συνέχεια την γνωρίζουμε. Είμαι σίγουρος ότι την μόνη γαλάζια πατρίδα που θα δουν οι Τούρκοι, θα είναι ο πάτος του Αιγαίου, που θα είναι και η τελευταία τους κατοικία. Ο δε νέος Μπενίτο, θα έχει μάλλον την τύχη του αυθεντικού. Κρεμασμένος ανάποδα από τους Ιταλούς, με την γλώσσα να κρέμεται σαν ψόφιο σκυλί…
Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος – Κιλκίς
