Πολλά χρόνια είχα να δω από κοντά πελαργό. Και φέτος είδα, όχι μόνον έναν, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά μια ολόκληρη οικογένεια τέσσερις πελαργούς.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Η αγαπημένη αυτή οικογένεια με τα ασπρόμαυρα φτερά και το μακρύ ράμφος κατοικεί 15 χιλιόμετρα από την Κατερίνη, στο ψηλότερο σημείο του χωριού, στην μικρή κεντρική πλατεία, σε μια καλλιτεχνικά χτισμένη μεγάλη φωλιά πάνω σ’ έναν ψηλό στύλο. Από εκεί πάνω ο μπαμπάς και η μαμά πελαργίνα κάνουν τις γραφικές εξορμήσεις τους στην γύρω περιοχή, πετώντας σε χαμηλό ύψος, από τη Σεβαστή μέχρι τη Σαλώνα, κι από τον Κορινό μέχρι την Αλυκή και το Μακρύγιαλο.
Κι αφού επιστρέψουν με κάποιο μεζέ στη φωλιά τους, εκεί στην κεντρική πλατειούλα του Κίτρους, ταΐζουν τα μικρά πελαργάκια, που περιμένουν με ανοιχτό προς τον ουρανό το ράμφος σε σχήμα V. Κατόπιν, όταν τελειώσει το γεύμα, στέκονται στο ένα πόδι και κοιτάζουν περίεργα προς τα κάτω, εμάς που καθόμαστε στα τραπέζια, κάτω από το πλατάνι, στην ταβέρνα, του Αδάμου.
Είναι έξυπνα πουλιά οι πελαργοί. Πανέξυπνα. Πολύ πιο έξυπνα από εμάς τους ανθρώπους. Για παράδειγμα, εγώ έχω μπερδέψει πολλές φορές το δρόμο και έχω χαθεί. Πέρσι το χειμώνα με το αυτοκίνητο, αντί να πάω στο χιονοδρομικό κέντρο στο Ελατοχώρι στα Πιέρια μέσω Λαγοράχης, βρέθηκα σε άλλο μέρος, στην Έλαφο. Φέτος, σε μια ακόμη πιο εύκολη διαδρομή και πάλι έχασα το δρόμο. Για να πάω σε μια δεξίωση μετά το γάμο στο ξενοδοχείο OLYMPIAN BAY, αντί να βγω από την εθνική οδό στον κόμβο του Λιτοχώρου και μετά να πάρω την παραλιακή για Λεπτοκαρυά, βγήκα από τον κόμβο της Σκοτίνας, και χρειάστηκε να κάνω πολλά χιλιόμετρα πίσω, ρωτώντας 2-3 φορές να μου δείξουν το δρόμο πώς θα πάω στο ξενοδοχείο.
Οι πελαργοί, αντίθετα, δεν χάνονται ποτέ.
Ένα μυστήριο και ανεξήγητο πράγμα. Είναι να απορεί κανείς με το αλάνθαστο ένστικτο που διαθέτουν, πώς προσανατολίζονται σαν να έχουν ραντάρ.
Τέλη Αυγούστου κάνουν ένα ατέλειωτο ταξίδι στον αέρα, χιλιάδες χιλιόμετρα, χωρίς να κουράζονται, μέχρι την Αφρική για να ξεχειμωνιάσουν. Πετούν την ημέρα με το φως, αλλά και τη νύχτα στο σκοτάδι. Πάνω από εκατοντάδες ελληνικά νησιά, πάνω από θάλασσα και στεριά, με δυνατό αέρα, με βροχή, με αντίξοες καιρικές συνθήκες. Κι όλο αυτό το ταξίδι το κάνουν πάλι την άνοιξη, από την Αφρική πίσω στην Ελλάδα, χιλιάδες χιλιόμετρα και πάλι. Και μ’ έναν αλάνθαστο τρόπο επιστρέφουν την άνοιξη και βρίσκουν τη φωλιά τους, εκεί πάνω στο στύλο, στη μικρή πλατεία του Κίτρους, πάνω από τον πλάτανο και το ταβερνάκι του Αδάμου.
Τέτοιες και άλλες παρόμοιες φιλοσοφικές σκέψεις κάνω κάθε φορά που ο Αδάμος μας σερβίρει την καταπληκτική τραγανή και τέλεια πίτσα που φτιάχνει η γυναίκα του, η κυρία Κωσταντίνα, και τις άλλες σπεσιαλιτέ, όπως π.χ. το μοναδικό «τρικαλινό» (μοσχαρίσιο με πράσο στη γάστρα), πίνοντας το θεϊκό λευκό κρασί «Βασίλισσα», το «Δεσποτικό» και τα άλλα..
Τους θαυμάζω και τους εκτιμώ τους πελαργούς. Αυθόρμητα μου έρχεται να τους κεράσω μια κανάτα κρασί – σε κολονάτο ποτήρι για να μπορούν να πιουν με το μακρύ τους ράμφος.
Δεν πίνω αλκοόλ όταν οδηγώ αυτοκίνητο, περιορίζομαι σε ένα μόνο ποτηράκι, ή παραγγέλνω μούστο. Όμως τα κρασιά του Αδάμου είναι το κάτι άλλο, τόσο γλυκόπιοτα, που δεν καταλαβαίνεις πότε ήπιες τη δεύτερη και την τρίτη κανάτα. Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, όταν ο παππούς τα Χριστούγεννα αγόραζε για τις γιορτές δυο-τρεις νταμιτζάνες χύμα γλυκό κόκκινο κρασί.
Πέρσι δύο από τα κρασιά του Αδάμου, το λευκό ξηρό «βασίλισσα» και το κόκκινο ξηρό μερλότ «Δεσποτικό» πήραν μέρος σε διεθνή διαγωνισμό στη Γερμανία, στο Βερολίνο, μαζί με τα καλύτερα κρασιά άλλων 186 παραγωγών από όλη την Ευρώπη. Και πήραν το πρώτο χρυσό βραβείο!
Φέτος δύο χρυσά πήρε το άλλο θεϊκό κρασί του Αδάμου, το ΔΕΣΠΟΤΙΚΟ.
Η απίστευτες αυτές επιτυχίες μου θυμίζουν το χρυσό που πήραμε με την Εθνική μας στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με προπονητή τον Ότο Ρεχάγκελ, και την Γιουροβίζιον με την Έλενα Παπαρίζου.
Όταν φιλοξενώ επισκέπτες από μακρινά μέρη και το εξωτερικό, εκτός από τα άλλα αξιοθέατα της περιοχής μας, τους πηγαίνω οπωσδήποτε και στην ταβέρνα του Αδάμου. Είναι κι αυτή ένα μοναδικό αξιοθέατο, γιατί συνδυάζει, εκτός από το γραφικό περιβάλλον με τους πελαργούς και τον πλάτανο, και μοναδικές γεύσεις, τόσο στο φαγητό όσο και στο ποτό. Ένας λόγος που προτιμώ τον Αδάμο είναι ότι είναι από τους πρώτους και πιο γεναιόδωρους χορηγούς της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Νομού Πιερίας στο Χριστουγεννιάτικο Χωριό.
Είναι κι από τους πιο παλιούς οινοποιούς, ενώ κι ο γιος του σπούδασε επίσης οινοποιία στο Μπορντώ της Γαλλίας. Όση ώρα η κυρία Κωσταντίνα μέσα στην κουζίνα της ταβέρνας ετοιμάζει την εκπληκτική της πίτσα και τις άλλες νοστιμιές, θα σε ξεναγήσουν στο δροσερό υπόγειο, κάτω από την ταβέρνα, εκεί όπου είναι το οινοποιείο και το εμφιαλωτήριο. Εκεί ανάμεσα στα πολλά βαρέλια με τις διάφορες ποικιλίες κρασιού και τσίπουρου θα δεις ότι οι μόνιμοι πελάτες έχουν ο καθένας το δικό του προσωπικό βαρέλι, με το όνομά του, και διάφορα ρητά και γνωμικά, όπως λ.χ.
Να ‘ταν η θάλασσα κρασί, και τα βουνά μεζέδες, κι οι βάρκες κρασοπότηρα, να πίναν οι γλεντζέδες…
Ο Χριστός στην Κανά ευλόγησε τον οίνον…
Όποιος δεν ερωτεύτηκε και δεν μέθυσε, δεν έζησε το νόημα της ζωής…
Εγώ θα κόψω το κρασί, για σένα αγάπη μου χρυσή, για σένα μόνο, αφού στα χείλη σου τα δυο, μπορώ αχόρταγα να πιω, απ’ το κρασί που μόλις πίνω ξανανιώνω…
Ο γιος μου ήταν 24 χρόνια πιτσαδόρος στη Θεσσαλονίκη. Έχω δοκιμάσει όλες τις πίτσες της Θεσσαλονίκης, στο νομό μας και σε πολλά άλλα μέρη. Νομίζω ότι εάν δεν έχεις δοκιμάσει την τέλεια, πλούσια, χορταστική, τραγανή πίτσα της κυρίας Κωσταντίνας στην ταβέρνα του Αδάμου στο Κίτρος, εκεί στην μικρή κεντρική πλατεία με τον πλάτανο και τους πελαργούς, έχεις στερήσει τον εαυτό σου από κάτι μοναδικό, από μια ανεπανάληπτη εμπειρία.
Κι από μια πολύ ευχάριστη κοντινή εκδρομή. Το Κίτρος απέχει μόνο 15 χιλιόμετρα από την Κατερίνη, πηγαίνεις από την παλιά εθνική οδό. Υπάρχει άνετο μεγάλο δωρεάν δημοτικό πάρκινγκ.
Και καθώς θα απολαμβάνεις την πλούσια, τραγανή και χορταστική πίτσα, το «τρικαλινό» που λιώνει στο στόμα και τις άλλες σπεσιαλιτέ, πίνοντας το θεϊκό κρασί-νέκταρ, μπορείς να πιάσεις κουβέντα με τους πελαργούς που σε βλέπουν από εκεί πάνω, απ’ τη φωλιά τους, όση ώρα στέκονται στο ένα πόδι και κοιτάζουν αφ’ υψηλού την ταβέρνα και την γύρω περιοχή πριν δώσουν ένα σάλτο, ανοίξουν τα τεράστια ασπρόμαυρα φτερά τους και απογειωθούν για να πετάξουν κάτω στον κάμπο μέχρι τον Θερμαϊκό Κόλπο.
