Η ανατολική Ουκρανία αργά αλλά σταθερά κοκκινίζει στο αίμα της απελευθερωμένης καταστροφής. Η επιχείρηση Βλαδίμηρος Α.Ε. (Αμείλικτης Εισβολής) του μπίζνεσμαν του μηδενισμού, χάρη στα στοχευμένα πυραυλικά του χτυπήματα σε Νοσοκομεία, Παιδικούς Σταθμούς και Εργατικές Κατοικίες, άνοιξαν μαζί με τους Ομαδικούς Τάφους και το έρεβος του είδους των ανθρώπων.
Μαγκλάρας Βασίλης
Τα ηρωικά στρατά… του, πιστά στις φονικές αντιλήψεις του Πατερούλη και υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση των Τσετσένων, ακυρώνουν τον Πολιτισμό του Ρώσικου Λαού και λυντσάρουν τη φιλοσοφία των Μεγάλων Δημιουργών του. Το «Έγκλημα» του Ολιγάρχη –όπως και κάθε Ολιγάρχη άλλωστε – δεν έχει «Τιμωρία», γιατί ο Ντοστογιέφσκι έχει απλά πεθάνει σε κάποιο από τα Γκούλακ που μας περιγράφει ο «Ιβάν Ντενίσοβιτς», στη «Μια μέρα από τη ζωή του» και οι «νύχτες της Μόσχας» χάθηκαν στη σιωπή μιας ακρωτηριασμένης ενημέρωσης.
Στις Δυτικές Πολιτείες… Οι πραματευτάδες της χαλαρής απόδοσης Κεφαλαίων, βλέπουν τις αξίες τους να πέφτουν συνεχώς, κάτω από τη Χρηματιστηριακή τους εξαπάτηση και αναζητούν αντίδοτο στην Ενεργειακή Πανδημία που πειράζει τα πορτοφόλια τους. Ο εφησυχασμός της Ευρώπης που δούλευε η «κυρία» Μέρκελ χρόνια, τώρα βλέπουν πόσο υπονόμευσε την Οικονομική συνοχή της Ένωσης, ρίχνοντας το Ευρώ στην ισοτιμία του Δολαρίου και ισχυροποιώντας εκβιαστικά το Ρούβλι. Τώρα φαίνεται και ας μην το παραδέχονται, ότι το αίμα της κυρίας, νερό δεν γίνεται και το πληγωμένο Σοβιέτ σχεδίαζε στη σκοτεινή θαλάμη του μυαλού του την επάνοδό του με άλλο πρόσωπο.
Και εκεί ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό μέτωπο. Ανάμεσα στα Οικονομικά, Γεωστρατηγικά και Μωρόδοξα σχέδια των «ισχυρών», εκεί ακριβώς, υπάρχει ένας κόσμος. Ένας Λαός, που ονειρευόταν κι’ αυτός το αυτονόητο της ύπαρξής του, ανάμεσα στους άλλους Λαούς. Που νόμιζε ότι η ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ είναι δικαίωμά του και τα σύνορά του τα εγγυάται το Διεθνές Δίκαιο και η Πολιτισμένη Ανθρωπότητα. Ναι, ένας Λαός, ο Ουκρανικός, που πίστεψε πως το πάθος του για τη ζωή μπορεί να του εξασφαλίσει την ανεξαρτησία του. Μπορεί να τον ενώσει Ειρηνικά με τους υπόλοιπους Λαούς της Γης. Μπορεί να τον απαλλάξει από τα δεσμά μιας εξάρτησης που χρόνια τον περιόριζε και τον έπνιγε ασφυκτικά.
Τα Εγκλήματα Πολέμου πέρα από τον «Νικητή», τα δικάζει και τα καταδικάζει η Ιστορία. Υπάρχουν όμως εγκλήματα που δεν αφορούν τα πεδία των μαχών, αλλά τον ευτελισμό του κατακτητή να καταντάει κοινός πλιατσικολόγος αρπάζοντας ότι δεν κατέστρεψε. Η είδηση έπαιξε 4η – 5η στα μέσα ενημέρωσης δήθεν καταγγελτικά: Οι Τούρκοι κατάσχεσαν Ρώσικο καράβι με κλεμμένο Ουκρανικό στάρι από τις κατακτημένες σιταποποθήκες –απ’ ότι πληροφορούμαι τώρα, οι Τούρκοι το άφησαν ελεύθερο. Σιγά που θα χάλαγαν τις δουλειές του Βλαδίμηρου… Προφανώς δεν ήταν το μοναδικό κλεμμένο. Υπάρχουν από πλευράς Ουκρανών συνεχείς καταγγελίες για κλοπές και καταστροφές δημητριακών, από τα αποθέματά τους που περιήλθαν στους Ρώσους, έτσι ώστε να δημιουργηθεί επισιτιστική κρίση.
Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας και μας αφορούν. Και μας αφορούν ποικιλοτρόπως, ανθρωπιστικά, οικονομικά, επισιτιστικά και βάλε… Και ενώ μας αφορούν, εμείς ταξιδεύουμε σε Κυκλαδίτικες ακρογιαλιές με αυξημένα ναύλα ή με τη φαντασία μας δωρεάν… Κάνουμε όνειρα χωρίς να ξέρουμε τι μας ξημερώνει και παραδινόμαστε στα μουσικά πρότυπα της εποχής των Τράπερ και των Ράπερ, σερβιρισμένοι τις αξίες μας σε τάπερ άχρωμοι, χωρίς ανάσες, παραδομένοι σ’ ότι μας βρει.
Δεν ξέρω αν έχω δικαίωμα να ερμηνεύσω τους νέους σήμερα, μπορεί και να μην έχει νόημα. Δεν ξέρω αν το θέλουν έστω και σαν προβληματισμό. Όμως εγώ και η γενιά μου ήμασταν μέλη μιας Παγκόσμιας Κοινότητας που ανάσαινε, που αντιδρούσε στο «κακό» και δεν ξόδευε τα νιάτα της σε πρότυπα εξαλλοσύνης που αφαιρεί τη δυναμική της. Ζούσαμε σε πραγματικό κόσμο χωρίς να χάνουμε τα όνειρά μας, αλλά συμμετείχαμε αντιδρώντας στο «κακό» ακόμα και μουσικά μέσα από τους στίχους του Σαββόπουλου : Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι, πυρπόλησαν το ρύζι. – Στη Σαϊγκόν δεν μπόραες να ζήσεις. – Δεν σου φτανε ο αέρας για να ζήσεις…
