Οι Τούρκοι μας κατηγορούν ότι δήθεν τους κλέψαμε το κοκορέτσι, επειδή, ισχυρίζονται πως είναι παραδοσιακό τουρκικό πιάτο. Το ίδιο λένε και για το ιμάμ μπαϊλντί ότι και αυτό το κλέψαμε από τους Τούρκους, ξεχνώντας όμως ότι το εξαίσιο αυτό φαγητό αποτελούσε μια ελληνική κλασσική συνταγή και οι ρίζες του προέρχονται από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Θέλουν, λένε, να τα διεκδικήσουν αυτά τα δύο πιάτα και να μην τα αφήσουν στα χέρια των Ελλήνων.
Τώρα θα πείτε ιμάμ μπαϊλντί και ελληνική συνταγή γίνεται; Ναι, γίνεται, διότι το πρωτοέφτιαξε (λέει η παράδοση) μια Ελληνίδα από την Κωνσταντινούπολη που το πρόσφερε σε ένα Ιμάμη που τόσο τον ευχαρίστησε που…μπαΐλντισε (δηλαδή λιποθύμησε- έσκασε). Η οργή των Τούρκων για δήθεν κλοπή των φαγητών τους τείνει να εξελιχθεί σε… πόλεμο, όπως παλαιότερα ο «πόλεμος του μπακλαβά». Πριν από μερικά χρόνια υπήρχε διαμάχη για τον μπακλαβά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, στην Τουρκία και την Κύπρο για την πατρότητα του μπακλαβά και τελικά κατοχυρώθηκε στην Τουρκία πλην όμως οι ρίζες του μπακλαβά είναι αποδεδειγμένα πως προέρχονται από την Αραβία, Λίβανο, Περσία κτλ.
Ρώτησα λοιπόν Έλληνες σεφ να μου πουν την αλήθεια. Να μου πουν δηλαδή εάν όντως «κλέψαμε» το φαγητό ( διάβαζε τη συνταγή) των Τούρκων και το παρουσιάζουμε ως ελληνικό στα ελληνικά εστιατόρια των Ηνωμένων Πολιτειών. Γιατί εάν είναι έτσι, τότε ας αποδοθεί η… γαστρονομική δικαιοσύνη και να μάθουμε επιτέλους ποιος έκλεψε ποιον και γιατί; Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Το πρώτο πράγμα που λένε οι Έλληνες σεφ είναι ότι στην γαστρονομία γίνεται το έλα να δεις, δηλαδή ο «κλέψας του κλέψαντος», με την καλή έννοια του όρου. Όπως αναφέρει για παράδειγμα ο σεφ Λευτέρης Λαζάρου, η γαστρονομία δεν έχει ούτε όρια, ούτε σύνορα. Το δεύτερο πράγμα που συμφωνούν σχεδόν όλοι οι Έλληνες σεφ είναι ότι η γαστρονομία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με αυτήν των μουσουλμάνων, διαφέρει πολύ, είναι νύχτα μέρα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία χρησιμοποιούσε Γάλλους σπουδαίους σεφ και οι συνταγές τους ήταν επηρεασμένες και από την Περσία (κυρίως στο πιλάφι, στα ρύζια κτλ.), αλλά και από το Βυζάντιο που επίσης είχε σπουδαίους σεφ.
Τι λένε οι σεφ
Πάμε όμως στο κοκορέτσι. Κατά τον σεφ Λαζάρου είναι αδιανόητο να λένε ότι αυτό είναι αποκλειστικά τουρκικό φαγητό. Διότι κατά την διάρκεια του αγώνα του 1821 οι αρματολοί στα βουνά είχαν το αντικρυστό, έτρωγαν αρνί με πολλούς τρόπους και πολλές φορές ωμό για να μην προδώσουν τη θέση τους από τον καπνό.
Ένας άλλος σεφ ο Γιώργος Γκάτσος από την «Φάμπρικα του Ευφροσύνου», λέει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Βρέθηκε, αναφέρει, σε ένα σπίτι, καλεσμένος για φαγητό, όπου μαγείρεψαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (παραδοσιακό τον ονόμαζαν) την μελιτζάνα (κάτι σαν ιμάμ μπαϊλντί), μία Εβραία, μια Μικρασιάτισσα και μία Σέρβα. Τον ίδιο τρόπο μαγειρέματος ακριβώς και οι τρεις. Έκαναν βεβαίως με μικρές παραλλαγές στη συνταγή τους, λέγοντας η κάθε μια πως είναι παραδοσιακή συνταγή της πατρίδας της. Κατά τον κ. Γκάτσο, που είναι Σαρακατσάνος το κοκορέτσι, το κοντοσούβλι, το σπληνάντερο είναι φαγητά που έρχονται από παλιά.
Ο ψήστης μιας ταβέρνας στη Βάρη, ο κ. Βασίλης, δίνει τη δική του απάντηση στους Τούρκους για το κοκορέτσι: «Ψήνουμε χρόνια κοκορέτσι. Έχω δοκιμάσει τούρκικο κοκορέτσι, δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό. Είναι άσχετοι, λένε βλακείες. Έχω πάει στην Πόλη και έχω φάει», είπε ο ψήστης και αναφέρει και την τουρκική συνταγή για το κοκορέτσι που δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική: «Βάζουν έντερο που είναι φτηνό, δεν βάζουν συκωταριά που είναι ακριβή. Χρειάζεται τέχνη και καλό υλικό. Τόσες βλακείες λένε, δεν θα πουν και για το κοκορέτσι; Το κοκορέτσι είναι αμιγώς ελληνικό», συμπλήρωσε.
