Διανύοντας μάλιστα το 18ο έτος της ηλικίας του, ο αγώνας αυτός έχει εδραιωθεί στην συνείδηση των δρομέων, είτε αυτών που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, είτε των δρομέων που ανήκουν στην κατηγορία των ‘ελίτ’ και καταφτάνουν κάθε τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου στο Λιτόχωρο για να συναγωνιστούν κορυφαία ονόματα του χώρου.
Του Χρήστου Κατσιρόπουλου
Μάλιστα τα τελευταία χρόνια δεν λείπουν και οι διεθνείς συμμετοχές, οι οποίες προσδίδουν μεγαλύτερη αίγλη στην ήδη εκτοξευμένη δημοτικότητα του αγώνα.
Επειδή όμως ο Oympus marathon είναι πασίγνωστος και ως εκ τούτου ‘πολυτρεγμένος’ και πολυσυζητημένος αγώνας, είπαμε σαν Advendure να δούμε “από μέσα” φέτος με τον μεγάλο του αλλά νέο σε ηλικία αδερφό, τον Olympus Ultra.
Ακούγεται οξύμωρο, το ξέρω, αλλά είναι μεγάλος και νέος, αφού από την μία έχει μήκος 71χλμ (+5500μ) και από την άλλη είναι νέος αφού έχει μόλις 3 χρόνια ζωής.
Και για να προλάβω κάποιους, ναι, είναι άλλος ένας ακόμα αγώνας στον Όλυμπο, ο οποίος όμως περνά από μέρη που δεν περνάει άλλος αγώνας, και επιβεβαιώνει περίτρανα το λαϊκό γνωμικό «όλοι οι καλοί χωράνε»…
Στο πλαίσιο αυτό, το Advendure ήταν προσκεκλημένο από την διοργάνωση και δεν έχασε την ευκαιρία να συμμετέχει στον Olympus Ultra.
Αναλυτικά τα στοιχεία του αγώνα ήταν:
Εκκίνηση: Δίον, Παρασκευή 24/6/22 ώρα 00:00
Μήκος: 71χλμ
Υψ.διαφορά (θετική): +5550
Σταθμοί τροφοδοσίας: 10
Σημεία αποκλεισμού: 4
Όριο έγκυρου τερματισμού: 20 ώρες
O αγώνας ξεκινάει από τον ιστορικό χώρου στο Δίον στις 12:00 το βράδυ και ακολουθεί την ίδια ακριβώς διαδρομή που ακολουθεί ο Olympus marathon, δηλαδή Δίον-Ρέμα Ορλιά-Καταφύγιο Κορομηλιάς-Πετρόστρουγκα. Στοιχεία από την διαδρομή αυτή μπορούν να αναζητηθούν σε προηγούμενα άρθρα του Advendure αλλά και σε άλλες πηγές του διαδικτύου, και συνεπώς δεν θα αναλωθώ σε περισσότερες λεπτομέρειες προκειμένου να μην κουράσω τον αναγνώστη αλλά και να εστιάσω στο κομμάτι της διαδρομής που την κάνει ξεχωριστή.
Φεύγοντας λοιπόν από τον σταθμό της Πετρόστρουγκας (15.3 χλμ, 1940μ υψομ., +2000μ) η διαδρομή του Olympus Ultra άφηνε την κλασσική του Olympus marathon και με μια απότομη στροφή δεξιά και με κατεύθυνση δυτική και εν συνεχεία βόρεια/βορειοδυτική κατηφόριζε σε μονοπάτι που καίτοι καθαρισμένο δεν ήταν τελείως ξεκάθαρο, παρότι η σηματοδότηση στο σημείο εκείνο αλλά και σε όλο τον αγώνα ήταν υποδειγματική.
Μετά από 6χλμ περίπου κυρίως κατηφορικής διαδρομής, ενίοτε απότομης, φτάνουμε στην θέση ‘Μαστορούλη’ όπου και ο ομώνυμος σταθμός (21,9χλμ, 1150μ υψομ., +2080μ).
Η περιοχή εκεί πρέπει να είναι πανέμορφη, αφού το δάσος κωνοφόρων ήταν ιδιαίτερα πυκνό και διάφορα ρέματα ακουγόντουσαν συνεχώς, κάτι που δεν μπορούσαμε προφανώς να δούμε λόγω της νύχτας.
Η συνέχεια ήταν κυρίως κατηφορική με μικρά σκαμπανεβάσματα, ενώ το λυκαυγές έδινε απίστευτα χρώματα και συναισθήματα…, σε συνδυασμό πάντα με το πρωτόγνωρο κομμάτι αυτό της διαδρομής που ήταν πανέμορφο και μακριά από τα γνωστά πολύβουα μονοπάτια του Ολύμπου.
Η απομόνωση που σου πρόσφερε μου θύμισε λίγο Ροδόπη.
Χαρακτηριστικό σημείο το ρέμα που έπρεπε να περάσουν οι δρομείς, όπου από εκεί ξεκίναγε μια ανηφορική πορεία που κατέληγε στο Καταφύγιο στη θέση Κρεβάτια και στον 4ο σταθμό του αγώνα (29,1χλμ, 1050μ υψομ., +2230μ).
Από το σταθμό αυτό αρχίζει μια απότομη ανάβαση μέσα σε πυκνό δάσος από Ρόμπολα και ένα μονοπάτι στρωμένο από φύλλα.
Μετά από 3 μόλις χιλιόμετρα και περίπου 1000μ θετικής υψομετρικής διαφοράς φτάνουμε στην κορυφή Μπαρμπαλά (1842μ υψ.), όπου, έχοντας πλέον ξημερώσει για τα καλά, μπορεί να θαυμάσει κανείς την βορινή πλευρά του Ολύμπου και των κορυφών του.
Μετά την κορυφή η διαδρομή έστριβε δεξιά και μέσα από ένα σχετικά άχαρο και συχνά δυσδιάκριτο μονοπάτι κινείτο αρχικά σε μια ατμοσφαιρική κόψη και στην συνέχεια κατέβαινε ομαλά μέχρι την αρχή ενός χωματόδρομου. Τα επόμενα 4,5 χιλιόμετρα ήταν πάνω στον χωματόδρομο και σχετικά κατηφορικά, οπότε αν κάποιος είχε δυνάμεις και…πόδια μπορούσε να κινηθεί γρήγορα στο κομμάτι αυτό.
Μετά το πέρασμα ενός ρέματος που δεν είχε νερό, συναντούσες και τον Σταθμό Σπηλιές (40,4χλμ, 1330μ υψομ., +3200μ).
Ο σταθμός αυτός ήταν ο κεντρικός του αγώνα, και ευτυχώς είχε κανονικό γεύμα, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους σταθμούς του αγώνα, κάτι που αποτελεί σημείο που επιδέχεται βελτίωσης από την Διοργάνωση. Μάλιστα, μας προσφέρθηκαν από τους εθελοντές κεράσια, μπύρα…, ακόμα και πίτσα.
Εκεί ήταν και το σημείο όπου οι αθλητές μπορούσαν έχουν αφήσει drop bag.
Με τον ήλιο να δείχνει πλέον τα δόντια του, ξεκινήσαμε για το πιο ίσως απαιτητικό κομμάτι του αγώνα, αφού σε 5,5χλμ έπρεπε να ανέβουμε 1250 υψομετρικής και μάλιστα σε αλπικό τερέν.
Έτσι, μετά από περίπου 1χλμ κίνησης στον δασικό δρόμο, η διαδρομή έμπαινε σε μονοπάτι αριστερά και εκεί ξεκινούσε μια επίπονη ανάβαση.
Χαρακτηριστικό σημείο ήταν οι 2-3 χιονούρες που έπρεπε να περάσουμε, όπου όμως η προσπέλαση τους γινόταν απροβλημάτιστα αφού η διοργάνωση είχε υποδειγματική σηματοδότηση και σχοινιά όπου κάποιος, πιο πολύ ψυχολογικά, μπορούσε να κρατηθεί για περισσότερη ασφάλεια.
Το κομμάτι αυτό της διαδρομής πραγματικά θύμιζε αγώνες του εξωτερικού που κινούνται σε αλπικά τερέν και μεγάλα υψόμετρα, απομονωμένα και δυσπρόσιτα.
Παρά την δυσκολία του είχε μια άγρια ομορφιά.
Με θέα πλέον την κορυφή του Σκολιού, σαν όαση μέσα στην αλπική έρημο συναντούσες το καταφύγιο Χρηστάκη, όπου ήταν και ο 6ος σταθμός του αγώνα (46,1χλμ, 2500μ υψομ., +4480μ).
Εκεί ο σταθμός παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πάντα πρόθυμων εθελοντών, είχε τα απολύτως βασικά, και με τον ήλιο να σε χτυπάει αλύπητα αφού δεν υπήρχε ούτε μια ομπρέλα ή κάτι τέτοιο, ήταν ο σταθμός που τελικά συγκέντρωσε τις περισσότερες εγκαταλείψεις…
Με την κορυφή του Σκολιού (2911 υψομ.) να είναι το επόμενο σημείο ελέγχου, τα επόμενα 2χλμ ήταν πάλι έντονα ανηφορικά, αλλά φτάνοντας στο κολωνάκι η θέα του Μύτικα, της Σκάλας από την μια πλευρά, και του Αγ.Αντώνη, του Καλόγερου από την άλλη, σε αποζημίωναν και σου έδιναν κουράγιο παρά την κούραση και την αφόρητη ζέστη.
Βέβαια, κουράγιο σου έδινε και το γεγονός ότι τα επόμενα 10χλμ περίπου θα ήταν σχεδόν μόνο κατηφορικά.
Όμως, το βουνό έχει πάντα τον τελευταίο λόγο…η κατηφόρα δεν είναι πάντα ευχάριστη…!
Έτσι, αν είναι δύσκολο μια φορά να ανέβεις τον ‘Γολγοθά’, το κομμάτι δηλαδή που συνδέει τις κορυφές Σκάλα και Σκολιό με το διεθνές μονοπάτι Ε4 και που είναι γνώριμο σε πολλούς από τον ex.Faethon και το Mythical, πιστέψτε με, το να το κατέβεις, είναι πιο δύσκολο…Έτσι δεν έλειπαν και οι γλιστερές προσγειώσεις με τον …., αλλά είχε και αυτό την χάρη του!
Μετά τον Γολγοθά λοιπόν, η διαδρομή συναντιόταν με την κλασσική διαδρομή του Olympus marathon, και με ένα ενδιάμεσο σταθμό στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός (το γνωστό και ως Ζολώτα) και τον 7ο σταθμό του αγώνα (51,6χλμ, 2100μ υψομ., +5100μ).
Δεν θα συζητάγαμε για το υπόλοιπο κομμάτι του αγώνα, αφού αν τα δεδομένα ήταν τα ίδια με τις προηγούμενες χρονιές, τότε η διαδρομή θα ήταν λίγο πολύ γνωστή για του περισσότερους λόγω του Olympus marathon.
Όμως, ένας νόμος της τελευταίας στιγμής, τουλάχιστον αψυχολόγητος, για να μην γράψω τίποτα χειρότερο…δεν επέτρεπε σε καμία διοργάνωση τρεξίματος να περάσει μέσα από τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού, με αποτέλεσμα το κομμάτι της διαδρομής του αγώνα (και του Olympus marathon προφανώς) να αλλάξει.
Μια εκ των βασικών αλλαγών ήταν 2 περίπου χλμ πριν τα Πριόνια όπου οι δρομείς, λες και ήταν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, έπρεπε να κινηθούν μέσα στο ξερό ρέμα που κινούταν παράλληλα με το μονοπάτι, πατώντας από κροκάλα σε κροκάλα και πηδώντας από βράχο σε βράχο και μέσα στον ήλιο, ενώ παράλληλα έβλεπαν τους πεζοπόρους να κινούνται στα παράπλευρο πανέμορφο ελατοσκέπαστο μονοπάτι.
Στον Στρατό αυτό το λέγαμε καψόνι…
Ο σταθμός στα Πριόνια (58χλμ, 1050μ υψομ., +5150) με την κρύα βρύση και τον πάντα γελαστό και καλοσυνάτο Λουκά (Πρατίλα) έσβηναν λίγο την αγανάκτηση, η οποία ωστόσο σχολιάστηκε έντονα στους κύκλους των δρομέων.
Εκεί πρέπει να ήπια όση cola δεν είχαν πιεί οι 10 προηγούμενοι δρομείς μαζί…
Η συνέχεια μετά τα Πριόνια, όπως και στην Τεχνική ενημέρωση είχε αναφερθεί, δεν ήταν η ίδια όπως παλιά. Έτσι, αναγκαστικά η διοργάνωση παράκαμψε πάλι το μονοπάτι Ε4 και με νέο μονοπάτι, νέα σκάλα μπόλικη εφευρετικότητα…ακολούθησε το μονοπάτι που οδηγεί καταρχήν στον παλαιό Μοναστήρι του Αγ.Διονυσίου, και μέσω της Ζήλνιας στο Λιτόχωρο από την δυτική του πλευρά.
Αυτό από μόνο του δεν έδινε σημαντικές διαφορές στον αγώνα σε σχέση με παλιότερα παρά μόνο λίγο παραπάνω θετική υψομετρική και 1 περίπου χιλιόμετρο ακόμα μέχρι τον τερματισμό.
Ο τερματισμός λοιπόν, στην κεντρική πλατεία του Λιτοχώρου (71χλμ, 570μ υψομ., +5550) ήταν όπως πάντα λυτρωτικός, μετά από 17 περίπου ώρες, με τον Γιάννη Μπάγιο που μόλις είχε τερματίσει να μου χαρίζει την αγκαλιά του και την διοργάνωση να μας δίνει, εκτός του μεταλλίου, μια σακούλα με παγωμένα νόστιμα κεράσια και ένα ελαφρύ γεύμα.
Για την ιστορία, στον αγώνα Olympus Ultra πήραν μέρος 91 αθλητές και ευτύχισαν να τερματίσουν οι 53.
Τελικά την κορδέλα τερματισμού έκοψε ο Ιταλός Donatello Rota με χρόνο 11:18:43 ενώ η 1η γυναίκα του αγώνα ήταν η Δήμητρα Χαιροπούλου με χρόνο 14:16:37.
Θεωρώ ότι ο αγώνας Olympus Ultra μπορεί και αξίζει να σταθεί στα πόδια του όχι μόνο σαν το αδερφάκι του Olympus marathon, αφού οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν πολύ καλές, με δυνατά σημεία κυρίως την εξαιρετικής ομορφιάς διαδρομή που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, με την αγριάδα της βορινής πλευράς του Ολύμπου να κυριαρχεί, καθώς και τις παροχές του αγώνα σε σχέση με το κόστος συμμετοχής.
Επειδή όμως ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, ένα σημείο που σίγουρα επιδέχεται βελτίωσης είναι οι πιο πλούσιοι σε κανονικά γεύματα σταθμοί αφού μιλάμε για έναν ultra αγώνα με διαφορετική λογική σε σχέση με τον Olympus marathon.
Επίσης, με δεδομένη την σύγκριση με τις προηγούμενες χρονιές και τα υψηλά standards που έχει βάλει η Διοργάνωση, το φετινό μπλουζάκι αναφέρθηκε από πολλούς δρομείς ως φτωχό, καθώς ήταν ένα μονόχρωμο μπλουζάκι με ένα μόνο και σχετικά μικρό λογότυπο του Olympus marathon, και ήταν ίδιο για όλους τους αγώνες της διοργάνωσης (marathon, ultra, vertical, κόψη των αετών και melindra). Προφανώς και οι αλλαγές της διαδρομής πέριξ των Πριονιών θεωρείται εκ των ουκ άνευ ότι πρέπει να μην παγιοποιηθούν.
Πηγή: Advendure
