Άλλο ένα καλοκαιρινό ταξίδι της Εθνικής μπάσκετ έφτασε στο τέλος του πρόωρα σε σχέση με τις προσδοκίες μας, οι οποίες ομολογουμένως ήταν πολύ υψηλότερες σε σχέση με τις προηγούμενες μας συμμετοχές σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα ή σε προολυμπιακά τουρνουά.
Του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Μία ακόμα ευκαιρία για διάκριση προσέκρουσε στον τοίχο της προημιτελικής φάσης, η οποία κατά γενική ομολογία είναι η πιο «βαριά» από πνευματικής και ψυχολογικής άποψης μιας και είναι αυτή στην οποία βρίσκεται η νοητή λεπτή γραμμή που χωρίζει την επιτυχία από την αποτυχία για τις ομάδες που θέλουν να κατακτήσουν κάτι από μία διοργάνωση και ιδιαίτερα για την εθνική μας, της οποίας επανειλημμένα αποδεικνύεται ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι το τεχνικό επιτελείο θα έπρεπε, από τη μέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του, θα έπρεπε να έχει «σημαδέψει» αυτό το παιχνίδι και να έχει δουλέψει πάνω σε αυτό.
Δυστυχώς, η ομάδα παρουσιάστηκε ανέτοιμη πνευματικά και ψυχολογικά στο παιχνίδι που θα έπρεπε να τρώει σίδερα και σε αυτό αναμφισβήτητα ευθύνεται το προπονητικό επιτελείο.
Την αδυναμία διαχείρισης αυτού του τομέα το έδειξε και στο παιχνίδι με την Ουκρανία, στο ημίχρονο του οποίου χρειάστηκε η ομιλία ενός παίκτη να λειτουργήσει ως ηλεκτροσόκ και να αφυπνίσει τους παίκτες και σε συνδυασμό με το ανακάτεμα της τράπουλας από τον πάγκο να έρθει η ανατροπή.
Με τη Γερμανία τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Η προημιτελική φάση είναι αυτή που στοιχειώνει και βαραίνει όλους τους παλιούς και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να λειτουργήσουν ως πυλώνες υψηλής τάσης για να προκαλέσουν εκείνοι το ηλεκτροσόκ.
«Προετοιμαστείτε πνευματικά» είπες στους παίκτες του ο Ιτούδης μετά τον αγώνα με την Ουκρανία.
Δυστυχώς κόουτς, ο χθεσινός ήταν ο αγώνας που χρειαζόντουσαν τη βοήθειά σου σε αυτό το κομμάτι, γιατί είναι η φάση που με τρομακτική συνέπεια τσαλαπατά τα όνειρά τους σε κάθε μεγάλη διοργάνωση και ρίχνει στον κάλαθο των αχρήστων τις καλοκαιρινές τους θυσίες για τη φανέλα με το εθνόσημο.
Κι επειδή το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να επιβιώσεις από τον πνιγμό, στον παιχνίδι με την Ουκρανία, εκτός από την πνευματική και ψυχολογική ανάταση των παικτών υπήρξε και τεχνική αντίδραση από τον πάγκο.
Ανακατεύτηκε η τράπουλα και σε πρόσωπα και σε σχήματα μέχρι που βρέθηκε το ιδανικό.
Χθες δυστυχώς δεν συνέβη αυτό.
Ο κόουτς Ιτούδης έμοιαζε σα να τον είχαν περικυκλώσει τα φαντάσματα του Πεκίνου, της Κωνσταντινούπολης (δις), του Κάουνας, της Λιουμπλιάνα, της Μαδρίτης, της Λιλ και της Σεντζέν και να του ζητούν επιτακτικά να προστεθεί και αυτό του Βερολίνου στην παρέα τους.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο Δημήτρης Ιτούδης πρέπει να οδηγηθεί στην πυρά.
Αναμφισβήτητα είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής, με νοοτροπία νικητή και ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή από τη διοίκηση της ΕΟΚ.
Ωστόσο, ένα τουρνουά εννέα αγώνων σε δεκαοκτώ ημέρες είναι εντελώς διαφορετικό από ένα που διαρκεί επτά μήνες και δίνεις σαράντα πέντε αγώνες και είναι διαφορετικό να μπορείς να έχεις στο ρόστερ σου οποιονδήποτε παίκτη θεωρείς ότι μπορεί να σου κάνει τη δουλειά διαλέγοντας από μία απύθμενη δεξαμενή κι άλλο να αναγκάζεσαι να ρισκάρεις παίρνοντας τρεις τραυματίες στους δώδεκα, και στο τελευταίο κρίσιμο παιχνίδι να δείχνεις ότι εμπιστεύεσαι μόλις τους οκτώ από αυτούς.
Συνοψίζοντας, στο χθεσινό ημιτελικό είδαμε μία ομάδα ανέτοιμη πνευματικά και ψυχολογικά, άστοχη τακτικά, μία ομάδα που δήλωνε -και το πίστευε- ότι είναι έτοιμη να «πεθάνει» στο παρκέ για τη νίκη να επιτρέπει στον αντίπαλο να ολοκληρώσει το παιχνίδι χωρίς ούτε ένα μώλωπα.
Κανένας φίλαθλος δεν στεναχωρήθηκε περισσότερο από τους παίκτες, ωστόσο με ξένισαν οι δηλώσεις του τύπου «δεν πειράζει».
Αυτή η έκφραση δεν ταιριάζει σε παίκτες με νοοτροπία νικητή.
Φυσικά και πειράζει κάθε ήττα κι αυτό πρέπει να βγαίνει και προς τα έξω και να γίνεται το κίνητρο για την επόμενη διοργάνωση.
Ακούσατε ή διαβάσατε κανένα παίκτη των ΗΠΑ να το δηλώνει αυτό μετά την ήττα στην Σαϊτάμα;
Εμείς το ακούμε μετά από κάθε διοργάνωση και συνηθίζουμε την ιδέα της ήττας, χαμηλώνοντας υποσυνείδητα το ταβάνι μας.
Σε άλλες δηλώσεις άκουσα ότι αυτό ήταν η αρχή του ταξιδιού και οι επιτυχίες θα έρθουν.
Προσωπικά πιστεύω ότι το επερχόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα θα είναι η τελευταία ευκαιρία της Εθνικής για διάκριση, μιας και είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει τους τίτλους τέλους του κύκλου των παλιοσειρών της ομάδας.
Και αυτό που ακολουθεί, με βάση τα αποτελέσματα που έχουν οι μικρότερες ηλικιακά εθνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια, μόνο αισιοδοξία δεν προκαλεί για το άμεσο μέλλον την Εθνικής.
Ένας Γιάννης δε θα αρκεί να φέρει την άνοιξη κόντρα στις super teams των άλλων χωρών.
Αν μη τι άλλο ο Δημήτρης Ιτούδης φαντάζει ιδανική λύση για τον πάγκο της Εθνικής και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Ωστόσο πρέπει να πλαισιωθεί από συνεργάτες των οποίων τα δυνατά σημεία θα είναι τα αδύνατα του Ιτούδη, ώστε να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο.
Κάτι ακόμα που θα πρέπει να γίνει είναι να υπάρχει επικοινωνία με τους παίκτες που υπολογίζονται για του χρόνου, ώστε να τους προτρέψουν να αγωνιστούν σε συλλόγους που θα έχουν ρόλο και χρόνο συμμετοχής.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να «σκουριάζει» σε έναν πάγκο κανένας Λαρεντζάκης ή όποιος άλλος μπορεί να είναι.
Σε αυτά τα τουρνουά χρειάζεσαι δώδεκα κι όχι οκτώ παίκτες που να μπορούν ανά πάσα να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά αν θες να έχεις υψηλούς στόχους.
Και για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται από το άμεσο μέλλον, θα πρέπει να επιλεχθούν full time προπονητές για τις μικρότερες ηλικιακά εθνικά ομάδες που θα τρέξουν και θα εφαρμόσουν τον όποιο εθνικό σχεδιασμό κι όχι να έχουμε προπονητές αλά καρτ για μία διοργάνωση…
