Την Έλενα Χριστίδου την γνώρισα φέτος την άνοιξη, σε μια εκδήλωση της Εστίας Πιερίδων Μουσών Κατερίνης, στα ¨Ρόδα της Πιερίας¨, όπου απήγγειλα δύο ποιήματά της από την προηγούμενη ποιητική της συλλογή, ¨Της ψυχής το ηχόχρωμα¨. Προσωπικά, στην τέχνη, τη λογοτεχνία και την ποίηση λειτουργώ ως επί το πλείστον ενστικτωδώς. Όταν βλέπω ή διαβάζω κάτι, αυτό ή αυτομάτως θα με κερδίσει ή αντίθετα δεν θα με αγγίξει καθόλου, χωρίς να υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια. Στα ποιήματα της Έλενας ένιωσα από την πρώτη ανάγνωση κιόλας μια έντονη έλξη, σαν να ήταν γνώριμα όσα έγραφε και σαν να μιλούσαν για πράγματα που κι εγώ η ίδια έχω ζήσει κι έχω αισθανθεί.
Πραγματικά πόσο πολύ με γοήτευσε η Έλενα όταν την γνώρισα, μου φάνηκε σαν να την ήξερα από χρόνια. Ένιωσα μια πολύ έντονη οικειότητα και μεγάλη συμπάθεια στο πρόσωπό της, η οποία κατάλαβα πως ήταν αμοιβαία. Πάντα με ενθουσίαζε να γνωρίζω τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το δημιούργημα. Έτσι λοιπόν, ανακαλύπτοντας την Έλενα καλύτερα, είδα μια γυναίκα σύγχρονη, ευαίσθητη, δραστήρια, ευγενική και κυρίως μια γυναίκα-μαχήτρια. Γιατί η Έλενα είναι όντως μια πολεμίστρια της ζωής, που παρ’ όλες τις δυσκολίες, δεν χάνει το χαμόγελό της και παλεύει για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Είναι μια πολύ καλή μητέρα, ώριμη και πολύ συνειδητοποιημένη γι’ αυτό τον ρόλο της. Όμως, πάνω απ’ όλα, ένας καλός άνθρωπος, με καθαρή ψυχή και με ουσιαστική καλλιέργεια.
Όσον αφορά στο έργο της, ¨Ατέρμων Ελκυστής¨, συνάντησα το δίπολο του έρωτα και της ποίησης σε μια πολύ ξεχωριστή συνύπαρξη. Η ποίηση εδώ, πέρα από ύμνος στον έρωτα, αποτελεί συνάμα μια θαρραλέα προσφορά της ψυχής της δημιουργού προς τον αναγνώστη. Στίχοι δυνατοί, με παλμό, με μεγάλη ειλικρίνεια, όπου τίποτα δεν κρύβεται και δεν ωραιοποιείται. Οι λέξεις συχνά αποτελούν σύμβολα και γίνονται φορείς προβληματισμών, αισθημάτων, ακόμη και εναύσματα για μια προσωπική ενδοσκόπηση. Η ποίηση της Έλενας ναι μεν είναι ερωτική, αλλά παράλληλα ακολουθεί μια γεωμετρική ιεράρχηση, χωρίς να την συνεπαίρνει το συναίσθημα, κρατώντας έτσι τα ηνία του μέτρου.
Υπάρχει μια δομημένη κατάσταση, όπου ο έρωτας αποτελεί το κέντρο αναφοράς, με το παρελθόν και το παρόν να εναλλάσσονται με αρκετά ευφυές τρόπο. Ο έρωτας, η αγάπη, το πάθος, ο πόθος, η αγωνία, η προσμονή, η συγκίνηση, όλα έχουν τη θέση τους σαν να ακολουθούν μια εξίσωση που λύνεται κλιμακωτά. Πρόκειται για μια αγάπη που κατακτήθηκε με κόπο και δεν χαρίστηκε, μια αγάπη χωρίς κανέναν φόβο, η οποία ήταν απόρροια μιας προσμονής. Θα έλεγα λοιπόν, πως η Έλενα έχει διαμορφώσει ένα προσωπικό και δικό της στιλ ποιητικό, πράγμα το οποίο είναι κι ο στόχος κάθε δημιουργού, να αποκτήσει ένα στίγμα δικό του. Στην προκειμένη περίπτωση χαρακτηριστικά είναι ο θαρραλέος και μεστός στίχος, καθώς και η καθαρότητα των συναισθημάτων.
Επιτρέψτε μου να πω, λόγω της ιδιότητάς μου, πως αν παρομοίαζα τις στροφές του ¨Ατέρμονα Ελκυστή¨ με πίνακες ζωγραφικής, θα επέλεγα τα λουλούδια του Van Gogh, με χρώματα ζεστά και φωτεινά. Εδώ όπου κυριαρχεί μια αίσθηση αέναης ομορφιάς, ζωντάνιας, τα οποία όμως για να γίνουν κτήμα κρύβουν μέσα τους κόπο, πόνο, προσπάθεια. Λουλούδια τα οποία στροβιλίζονται και μοιάζουν ζωντανά, σαν να κινούνται, όπως κι η ποίηση της Έλενας Χριστίδου, η οποία μιλάει πέρα από τις λέξεις..
¨Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό¨ – Πλάτων (427-347π.Χ.)
Μαρία Καρανίκα
Αρχαιολόγος-Υποψήφια Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Κρήτης
