Ανήκω στη γενιά των 90’s. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω μια παιδική ηλικία γεμάτη, χαρούμενη, ξέγνοιαστη. Μεγάλωσα παίζοντας στις αλάνες, τελείως μακριά από την γειτονιά των social media.
Μεγάλωσα ακούγοντας πόσο λαμπρό μέλλον θα μπορούσα να έχω, να χτίσω τη ζωή μου και να μεγαλώσω με τη σειρά μου τα δικά μου παιδιά, μεταλαμπαδεύοντας τους , τις αξίες – κοινωνικές και ηθικές- που έλαβα κι εγώ.
Βλέπετε τότε η Ελλάδα είχε λεφτά, διανύαμε τη χρυσή εποχή, όλα στα πόδια μας, και σε εμάς- τα μικρά-να μη λείπει τίποτα.
Περίπου 30 χρόνια μετά, και ούσα πλέον ενήλικη και όχι παιδί, τίποτα από αυτά δεν υπάρχει. Ούτε υλικά αλλά κυρίως ηθικά και κοινωνικά. Για μία χώρα που πάντα αγαπούσα, για μία χώρα που πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ευλογημένο να ζει, για μία χώρα που καμάρωνα ταξιδεύοντας στο εξωτερικό- και όταν με ρωτούσαν από που είσαι- απαντούσα με υπερηφάνεια ”Greece!”
Κατά καιρούς έχουν γίνει πολλά δυστυχήματα, τροχαία και μεγάλες τραγωδίες. Αλλά κανένα δεν με συγκλόνισε, κανένα δεν με στιγμάτισε όσο αυτό των δύο τρένων στα Τέμπη το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.
Δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχω πάρει τη συγκεκριμένη γραμμή εκατοντάδες φορές, αν ότι οι άνθρωποι που χάθηκαν ήταν κοντά στην ηλικία μου, και κάποιοι από αυτούς γνωστοί μου, ή αν ο τρόπος ήταν τόσο άδικος και σκληρός που τρελαίνει το μυαλό μου γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε αυτό.
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου λοιπόν που ντρέπομαι για τη χώρα μου. Ντρέπομαι για τον τρόπο διοίκησης της, για τον τρόπο λειτουργίας της, για το ότι πέρα από το να διώχνει τα παιδιά της, πλέον έμαθα ότι τα σκοτώνει κιόλας.
Σκέφτομαι τις αμέτρητες φορές που απάντησα με ύφος στη μαμά μου, που είναι τόσο υπερβολική : «Έλα μωρέ τι ανησυχείς με τρένο ταξιδεύω, το πιο ασφαλές μέσο είναι!» Σκέφτομαι αυτά τα παιδιά που γύριζαν χαρούμενα μετά το τριήμερο και δεν έφτασαν ποτέ σπίτι τους. Σκέφτομαι τις οικογένειες τους, που τα περίμεναν και δεν θα τα ξαναδούν ποτέ. Σκέφτομαι επίσης και αυτόν τον σταθμάρχη που έκανε το πιο τραγικό λάθος πάνω στο καθήκον , τόσο για αυτές τις 60 ζωές, όσο και για τη δική του. Γιατί κακά τα ψέματα, ούτε για εκείνον υπάρχει ζωή μετά από αυτό. Και μετά, σκέφτομαι και όλους εκείνους που βρίσκονται ΠΙΣΩ από αυτό. Ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογίας.
Ανεξάρτητα από την πόση δύναμη και εξουσία έχει πάνω του ο καθένας τους. Γιατί φταίνε όλοι. ΟΛΟΙ. Αν ο σταθμάρχης πάθαινε έμφραγμα, ποιος θα έφταιγε; Ο θεός; Η κακιά η ώρα ή μήπως κανένας; Όλοι γνώριζαν, όλοι ήθελαν να κάνουν κάτι , αλλά κανένας δεν έκανε τίποτα. Τώρα όλως τυχαίως όλοι θα θελήσουν να κάνουν αυτό το κάτι. Με πρώτο όμως μέλημα τους φυσικά, να κάνουν τη ευθύνη μπαλάκι, να βγάλουν ένα εξιλαστήριο θύμα και να συνεχίσουν ήρεμοι τη ζωούλα τους. Μας ενημέρωσαν κιόλας ότι οι κηδείες θα γίνουν με δημόσια δαπάνη. Συγνώμη που σαν λαός το θεωρήσαμε δεδομένο και δεν σας είπαμε και ευχαριστώ. Έχουμε και εκλογές σε ένα μήνα άλλωστε, μην ξεχνιόμαστε. Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω τι να ψηφίσω. Κι ούτε θέλω. Κανείς δεν αξίζει. Πάντα πίστευα ότι αυτοί που πρέπει να πάρουν τα ηνία και είναι άξιοι, μένουν στο παρασκήνιο , και αντίθετα αυτοί που βγαίνουν μπροστά, είναι αχόρταγα σκυλιά που το μόνο που βλέπουν είναι εξουσία , εξουσία που στην τελική , δεν ξέρουν και τι να την κάνουν.
Γίνονται και διαδηλώσεις. Σιωπηρές και μη. Ειρηνικές. Εκατέρωθεν. Η μήπως όχι; Δεν είμαι υπέρ των γενικεύσεων, μην παρεξηγηθώ. Δεν υπάρχουν μόνο κακοί πολιτικοί, κακοί παπάδες, κακοί αστυνομικοί. ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΟΙ. Με την μεγάλη δύναμη, έρχεται και η μεγάλη ευθύνη. Την εξουσία να τη χρησιμοποιείς για να κάνεις καλό, όχι για να κάνεις επίδειξή της. Γιατί αυτό σημαίνει πως είσαι ανίκανος να την διαχειριστείς, και κατά συνέπεια να την έχεις.
Μαμά τώρα απευθύνομαι σε σένα. Στη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, δεν μπορώ να δουλέψω και να ζω με αξιοπρέπεια όπως με μεγάλωσες. Δεν μπορώ να μπω σε ένα τρένο ξέροντας με σιγουριά ότι θα βγω από αυτό. Τέλος, δεν μπορώ να διαδηλώσω ειρηνικά στο Σύνταγμα, γιατί η αστυνομία θα με χαρακτηρίσει αναρχική και μπορεί να φάω και ξύλο χωρίς καν να προκαλέσω. Βλέπεις μαμά , οι εποχές άλλαξαν, αλλά η νοοτροπία παραμένει. Όσο και να προσπαθούμε οι νέες γενιές, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μαμά. Και δυστυχώς και τα δικά μας παιδιά, σε αυτόν τον κόσμο θα γεννηθούν. Το κακό κόβεται από τη ρίζα. Μόνο που η ρίζα αυτή είναι θαμμένη τόσο βαθιά, που δεν μπορούμε καν να τη βρούμε.
Συγνώμη μαμά μου για όλες τις φορές που δεν σου έστειλα μήνυμα, που δεν σήκωσα τηλέφωνο, που σε αποπήρα αποκαλώντας σε υπερβολική. Να με παίρνεις 10 φορές την μέρα, και από εδώ και πέρα σου υπόσχομαι ότι πάντα θα το σηκώνω, να ακούω τη φωνή σου και να σε ηρεμώ, επειδή θα είμαι καλά. Νόμιζα ότι είμαι ασφαλής. Δεν ήξερα μανούλα. Τώρα όμως έμαθα. Και αυτό άλλαξε τα πάντα.
Μ.Π.
