Εμείς οι Έλληνες δεν φημιζόμαστε για τη λήθη.
Τα εμφυλιοπολεμικά τραύματα μας, ξεθωριασμένα μας κυνηγούν ακόμα.
Για το πρόσφατο τραύμα στα Τέμπη και τη γιατρειά του ζήτησε η εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» από τέσσερις φιλοσόφους να απαντήσουν.
Η Ελένη Αλβελέρ είπε : Αυτή τη φορά νομίζω ότι ακόμη και οι πενθούντες από τον καναπέ είναι ειλικρινείς. Ίσως διότι αυτό που συνέβη θα μπορούσε να είχε συμβεί σε όλους μας. Συνεπώς, ο καθείς μπήκε στη θέση του πενθούντος και γι’ αυτό το συλλογικό τραύμα είναι τόσο βαθύ. Η συμφορά, δε, ήρθε σε μια περίοδο που οι άνθρωποι ένιωθαν κόπωση -αν όχι απογοήτευση- και πραγματικά απαύδησαν. Το δυστύχημα είναι αυτό που μπορεί να κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Όταν ο αρχαίος τραγικός ποιητής Φρύνιχος έγραψε τη «Μιλήτου Άλωσις», οι Αθηναίοι του έβαλαν πρόστιμο διότι αναλύθηκαν σε δάκρυα.
Οι Έλληνες ήταν πια «δακρυσμένοι» πριν κλάψουν για τα Τέμπη. Πόση κρίση μπορεί να σηκώσει ένας λαός; Ζούμε σε μια περίοδο με ακρίβεια, με τοξικότητα και χυδαιότητα που έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο, με τη Βουλή να είναι εργαστήριο υβρεολόγιου, με υποκλοπές, με Πολάκηδες. Οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο….
Ο Στέλιος Ράμφος έγραψε :… Όμως τον πόνο για τα θύματα του δυστυχήματος και την ανάγκη των γονέων και συγγενών να τον αντέξουμε με το πένθος, δηλητηριάζει, με απελπισία, η τυμβωρυχία στην οποία επιδίδονται πολιτικά συμφέροντα που επιδιώκουν τη μετατροπή τα λύπης όλων μας σε παρανοϊκή εξέγερση. Δεν υπάρχει πιο ψυχοφθόρος συνδυασμός από εκείνον του πόνου με την απελπισία. Πρόκειται για προέκταση του δυστυχήματος. .. Είναι γνωστή η διάθεση του πονεμένου άδικα: Αντί να καταστρέψει τη «μοίρα» κάτι αδύνατον, θα ήθελε να καταστρέψει ότι υπάρχει γύρο του. … Αντί να καθίσουν συντετριμμένοι όλοι μαζί οι πολιτικοί παράγοντες και να σκεφτούν όχι πια την εξουσία αλλά τον τόπο, … κάνουν το παν ώστε να εσωτερικεύσει ο ζαλισμένος μέσος άνθρωπος την ανάγκη για καταστροφή και ψευδαίσθηση λυτρωτικής εξαναστάσεως. Αυτές οι δικαιοσύνες είναι της Κολάσεως.
Ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης είπε: … Όμως μόνο αν θυμόμαστε τα οικία κακά θα γινόμαστε καλύτεροι.
Η χώρα πρέπει να θεσπίσει μια Ημέρα Μνήμης των Καταστροφών και κάθε χρόνο να γίνονται αναφορές στα τραγικά γεγονότα και στην πρόοδο που συντελείται για την αποτροπή τους. Γιατί η ουσιαστική απάντηση στον συλλογικό τραυματισμό είναι ο κοινωνικός εκσυγχρονισμός.
Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς έγραψε: Η πολιτική ηγεσία οφείλει να σεβαστεί την ομόνοια των ψηφοφόρων της, να μιμηθεί τη συμπεριφορά τους και να υλοποιήσει τον σκοπό τους – τη συστηματική ανακαίνιση των σιδηροδρομικών και όλων των άλλων υποδομών της χώρας, που απαιτεί σχεδιασμό και θέληση – το θάρρος να ξεκινήσουν μακροχρόνια έργα από μια κυβέρνηση, αν και θα ολοκληρωθούν από μια άλλη. …
Το δυστύχημα στα Τέμπη μας έφερε αντιμέτωπους με ένα τέτοιο θέμα, το κοινό μας έδειξε πως πρέπει να αντιδράσουμε κι η συμπεριφορά των πολιτικών μας, ίσως να προσαρμοστεί στις ανάγκες του τόπου και της απαιτήσεις των πολιτών του.
Ας ελπίσουμε!
