Πρόσφατα ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μπιλιάγκας, μου δίνει τηλεφωνική συνέντευξη.
Η συζήτηση αφορά την κηδεία του αείμνηστου Μανόλη Παπαγεωργίου (1917-1989), γνωστού μουσικού καλλιτέχνη. Ξακουστός στο κλαρίνο ανά το πανελλήνιο και όχι μόνο.
ΑΦΗΓΗΣΗ του παπά Γιώργη:
Όταν πέθανε ο Μανόλης μαζεύτηκαν όλοι οι κλαριτζήδες. Τα όργανα από την Θεσσαλία, Κατερίνη, Λιτόχωρο. Από το Λιτόχωρο ήταν και ο μπάρμπα Γιάννης ο Κάκαλος με τον τζαμπρά (λαούτο). Ήταν και η Νίτσα Τσίτρα. Ήταν καμιά εικοσαριά κλαρίνα. Κλαρίνα, τζαμπράδες, βιολιά, χαλούσε ο κόσμος. Ήμουνα παρών κι εγώ γιατί η Ευδοξία ήταν πρώτη μου ξαδέρφη. Θυμάμαι που μαζεύτηκαν έξω από το σπίτι στην Σκοτίνα.
Η κηδεία έγινε στον Αγιώργη. Όλοι βγήκαν από το σπίτι. Διάβασε ο παπάς Τρισάγιο κι όλοι βγήκαν έξω. Τα κλαρίνα τραγουδούσαν μέχρι τον Αγιώρ΄. Χαλούσε ο κόσμος. Πολύς κόσμος. Μαζεύτηκε όλο το χωριό. Ήταν θέαμα τέτοιοι που δεν ξανάγινε τέτοιο πράμα. Κατέβηκαν το δρόμο και τράβηξαν προς τα κάτω. Πέρασαν απ΄ τ΄ Κουλιού το δρόμο, Πλεξίδα, Παπαζιώγα. Παπάς ήταν ο πατέρας μου, παπά Γιάννης Μπιλιάγκας. Τον θάψανε στον Άγιο Νικόλα. Τα κλαρίνα παίζανε μέχρι τον τάφο. Ο κόσμος τραγουδούσε. Λέγανε τραγούδια πανηγυρικά, του Μανόλη.
———-
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το καλοκαίρι του 2005 επισκέπτομαι την Ευδοξία, σύζυγο του Μανόλη. Ρωτάω: «Ευδοξία, ποιο ήταν το τέλος του Μανόλη»;
ΤΟΠΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ -«Αρρώστσι στα πνιμόνια. Να βγαίντζ απ’ τουν Αγιώρ ώς Μπαναϊά φσιούντα, δε φούσκουναν; Τράβξι πουλλά. Είχι ντέχν’, δεν ν’ άφσι όμους. Ωσπού τέρμα. Χάθκι κι αυτός στα 72 χρόνια».
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ: Αρρώστησε στα πνευμόνια. Υπέφερε πολλά ο άντρας μου. Δεν είναι εύκολο πράγμα να ανηφορίζεις παίζοντας κλαρίνο από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μέχρι την κορυφή της Παναγιάς φυσώντας το κλαρίνο. Δεν φούσκωναν τα πνευμόνια; Είχε, βέβαια, ωραία τέχνη. Παρόλες τις δυσκολίες δεν την εγκατέλειψε. Την διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε στα 72 χρόνια.
Το αντρόγυνο Μανόλης και Ευδοξία
Γράφει: Ιω. Α. Καλιαμπός
