Πολλές παραδοσιακές αξίες στις μέρες μας έχουν απαξιωθεί. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι και ο θεσμός της οικογένειας, που, βάλλεται από παντού.
Του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
Το θέμα της οικογένειας είναι από τα πιο φλέγοντα, επειδή αυτή αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας… Η κοινωνία μας είναι θύμα μιας διαβρωτικής πληγής, που έχει προσβάλει ανησυχητικά το σώμα της οικογένειας.
Παλιά υπερηφανευόμασταν ότι διαφέρουμε από άλλες «προοδευτικές» χώρες στο θέμα της ενότητας της οικογένειας… Σήμερα έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, αλλά «μίκραιναν» οι καρδιές μας. Κάποτε υπήρχε αλληλοσεβασμός. Τα τέκνα, ακόμη κι όταν είχαν δικές τους οικογένειες, διατηρούσαν στενούς δεσμούς με τους ηλικιωμένους γονείς τους… Στις μέρες μας πολλά έχουν αλλάξει στην οικογένεια. Τα παιδιά …ανεξαρτητοποιούνται, νοικιάζουν ένα διαμέρισμα και ελαττώνουν τις σχέσεις τους με τους «γέρους» τους.
Η παραβατικότητα των νέων χτύπησε κόκκινο…Το βιβλίο του Δημήτρη Δημηνά «Αμαρτίες γονέων και …τέκνων» αναφέρεται σε 23 δραματικές ιστορίες παραβατικών ανηλίκων. ΄Ολες δείχνουντην κατάσταση της οικογένειας… Η συμβίωση πριν τον γάμο έγινε της μόδας. Πολλοί νέοι βρίσκουν εύκολη λύση τη συμβίωση, που ήδη έχει νομιμοποιηθεί…Σήμερα ο παραδοσιακός γάμος στην εκκλησία και ο πολιτικός στο Δημαρχείο εγκαταλείπονται και υιοθετείται η συμβίωση. Μετά απ’ όλα αυτά τι άλλο απομένει να δούμε στις «χριστιανικές» χώρες μας;
Υπάρχει άλλο σκαλοπάτι που οδηγεί στον πάτο; Κάποτε, μέσα στη φτώχεια, υπήρχαν πολλές πολύτεκνες οικογένειες. Σήμερα τα ζευγάρια περιορίζονται σε ένα, δυο και σπάνια σε τρία παιδιά… Ακόμη, αποτελεί φαινόμενο κάποιος να είναι με την ίδια σύζυγο για μερικά χρόνια. Αυτό το πρότυπο προβάλλει η τηλεόραση.
Οι πολιτικοί μας μιλούν για όλους και για όλα: για παιδεία, οικονομία, αθλητισμό… αλλά κανένα κόμμα δεν μιλά για την πνευματική και ηθική ανόρθωση της οικογένειας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πατρίδας μας δεν είναι οικονομικό, εκπαιδευτικό, εργασιακό…Είναι ηθικό και πνευματικό, που συνδέεται άμεσα με την οικογένεια…
Μπορεί να χτίζουμε σπίτια πολυτελή… Πώς όμως ησυχάζουμε μέσα στην καλοπέρασή μας, όταν περιμένουμε με αγωνία ν’ ακούσουμε τα τρικλίζοντα βήματα του μεθυσμένου ή ναρκομανή γιου μας, ή όταν αναλογιζόμαστε τον κατήφορο που πήρε η κακοαναθρεμμένη κόρη μας; … Τι ανατροφή έχουμε δώσει στα παιδιά μας κατά την παιδική τους ηλικία; Η αδιαφορία μας, η ελαστικότητα και η έλλειψη πειθαρχίας στρώνουν τον δρόμο για την ανταρσία και την αμαρτωλή πορεία που θα ακολουθήσουν τα παιδιά μας …
Η ζωή ενός έθνους ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει την ηθική και πνευματική στάθμη της οικογένειας. Ρώτησαν τον Ναπολέοντα τι ήταν εκείνο που χρειαζόταν περισσότερο από οτιδήποτε η Γαλλία, κι εκείνος απάντησε: «Μητέρες». Δεν χρειαζόμαστε μητέρες που από τη μια ασχολούνται με θρησκευτικά θέματα, ενώ με τη συμπεριφορά τους έχουν μετατρέψει το σπίτι τους σε κόλαση… Υπάρχουν άνδρες που στην κοινωνία είναι όλο ευγένεια, ενώ στο σπίτι τους η συμπεριφορά τους είναι βάναυση.
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί που διατείνονται ότι είναι χριστιανοί και κάνουν μεγάλες προσευχές και φορούν ένα ένδυμα ευσέβειας στην εκκλησία και στην κοινωνία, όμως στο σπίτι η διαγωγή τους είναι απάνθρωπη. Αν η χριστιανική πίστη δεν είναι καθημερινό βίωμα, τότε είναι παρωδία, φαρισαϊσμός, υποκρισία, που ο Ιησούς Χριστός τα καταδίκασε. Πρώτα απ’ όλα τη χριστιανική μας πίστη πρέπει να την εκδηλώνουμε μέσα στην οικογένειά μας. Κι αν ζούμε χριστιανικά στην οικογένειά μας, τότε θα ζούμε σύμφωνα με τις αρχές του Χριστού και στην κοινωνία.
