Λιόκαλο το απογευματινό κι η θάλασσα γαλήνια.
Μόνο την ανάσα της άκουγες, αυτή που τη φέρνουν η αύρα του Νοτιά, τα ανάλαφρα πετάματα των γλάρων, το κελάρυσμα των κυμάτων εμπρός σου, στο αντάμωμά τους με την αμμουδιά και τα βότσαλα, παιχνίδι και τα δυο ξένοιαστο στα μικροκαμωμένα χέρια των μικρών παιδιών και στην ουράνια φαντασία τους.
Και είπα: Δεν μπορεί. Η Παναγιά η Σουμελά από το Βέρμιο ένεψε του ήλιου να διώξει τα σύννεφα και της θάλασσας να βάλει τα γιορτινά της. Για τη μεγάλη της γιορτή, τη δεκαπενταυγουστιανή, για το καλοκαίρι που ακόμα είναι δω, για τη χαρά των ανθρώπων.
Και τι χαρά! Γέμισαν οι παραλίες, από τους Πόρους ως τη Μεθώνη, κόσμο που, αν και λιοβασίλεμα, δεν έλεγε να τις εγκαταλείψει.
Ουρανός, Κίσσαβος, Όλυμπος, Πιέρια, Χαλκιδική, Θερμαϊκός, Πιερείς και άλλοι, όλοι, όλες και όλα σε μια αλληλένδετη αρμονική σύνθεση χρωμάτων, ήχου, ανεμελιάς, που θα πει καλοκαίρι, θα πει μια από τις υπέρλαμπρες ακτίνες του ήλιου της Βεργίνας, θα πει Πιερία, θα πει Ελλάδα. Μη χάσεις τη στιγμή!
