– Κάποιος μας έχει ματιάσει, μας έχουν κάνει βουντού!
– Όπα! Προχώρησε το θέμα! Εξελίξεις βλέπω, μάγια και τα σχετικά. Μη μου πεις ότι τα πιστεύεις αυτά τα …
– Όχι ρε, αλλά δεν θα πεις ότι έτσι είναι; Αφού είδες, κάθε μέρα που ξημερώνει, νυχτώνει στη καρδιά μας, μια στο καρφί και μια στο πέταλο! Είδες; Που να κοιτάξει κανείς; Τι να νιώσει, τι να κάνει, να αρχίσει να οδύρεται και να αυτομαστιγώνεται; Για πες; Ξημερώνει ο ήλιος το πρωί και κρυφοκοιτάς από τη γωνία μια από δω μια από κει, να δεις από πού θα σου την σφυρίξουν σήμερα. Γιατί ότι θα σου την σφυρίξουν, θα μου την σφυρίξουν, δεν το συζητώ! Είναι δεδομένο!
– Έλα μωρέ!
– Ρε, πόσα χρόνια κουβαλάω στην πλάτη μου…
– Τριάντα!
– Σε ευχαριστώ, να μου θυμίσεις να σε κεράσω μετά! Τόσα χρόνια η ζωή είχε άλλη μυρωδιά! Είχε άλλους χρόνους, είχε άλλη φτώχεια, είχε μια όρεξη για ζωή γιατί κάθε μέρα δεν απογοητευόσουν ότι αύριο θα είναι χειρότερα τα πράγματα. Ήσουν σίγουρος ότι θα ήταν καλύτερα. Θα έκανες ένα βήμα παραπέρα. Εδώ είμαστε βήμα σημειωτόν με ενδείξεις οπισθοχώρησης, και νομίζουμε ότι τρέχουμε μπροστά! Τέτοια παραμύθια ζούμε! Αιωρείται παντού ένας φόβος, ένα σφίξιμο, μια αβεβαιότητά, που αν έχεις τη δύναμη καταφέρνεις να τα ξεγελάσεις, και να περιμένεις να ξημερώσει το αύριο και λες έχει ο Θεός! Πόσα να έχει κι αυτός; Άντε να δώσει σήμερα σε σένα, αύριο σε μένα και οδύρεται ολόκληρη σειρά!
– Αχ! Καημένε Χαράλαμπε!
– Αχ! Καημένε Περικλή!
– Ζούμε από όλα τα …καλά! Αυτό που με στενοχωρεί πιο πολύ είναι ότι νιώθω ότι ο άνθρωπος έχει ξεφύγει από τη ρότα του! Αρχίζεις και φοβάσαι τον διπλανό σου, τον απέναντί σου, επειδή δεν ξέρεις, αγνοείς, δεν αναγνωρίζεις τι έχει αλλάξει, πόσο πρέπει να πονέσεις, αν πρέπει να πονέσεις, αν σε δει ο άλλος και περάσει τον πόνο σου για αδυναμία και σε τσακίσει κάτω;
– Κάτι έχεις! Έχεις πυρετό μήπως; Νιώθω ότι παραληρείς!
– Ναι! Με έχουν αφήσει ελεύθερο και πειραματίζονται πόσο θα αντέξω και πόσα βήματα θα κάνω… Δεν νομίζω πολλά…
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
#Βασίλης Μόσχης #Ουδέν σχόλιον
