– Η καταστροφή μας χτυπά ανελέητα!
– Το γιατί είναι ανελέητο…
– Έχει κλείσει ο κύκλος των αποριών, των απόψεων, των ψυχαναγκαστικών σκέψεων, μια μήτρα που μας γέννησε όλους και τώρα προσπαθεί να μας ρουφήξει να μας εξαφανίσει, δεν φερθήκαμε καλά μαζί της…
– Είναι αδιανόητο!
– Μη σου πω ότι σκέφτομαι πολύ όταν είναι να βγω έξω, νιώθω μια προστασία στο σπίτι, αλλά και πάλι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν να μένεις κλεισμένος μέσα, οι δουλειές τρέχουν και δεν τελειώνουν ποτέ. Κάποια στιγμή θα πρέπει να βγεις ανεπανόρθωτα. Έτσι κι αλλιώς η καταστροφή έγινε, γίνεται, σε άλλους υπερβολικά, σε άλλους καθόλου, αλλά η κατσίκα του γείτονα πρέπει να έμενε κι αυτή ζωντανή, όχι μόνο η δική μας!
– Είναι αδιανόητο!
– Ξέρεις τι σκέφτομαι; Ότι όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, οι φυσικές καταστροφές… με το αίμα μας, με το μυαλό μας, με τη σκέψη μας. Το ένα παρακολουθεί το άλλο και τα δυο πέφτουν επάνω μας και μας χτυπούν αλύπητα! Πόσο να κρυφτούμε; Πόσο να γλυτώσουμε; Δεν μπορεί να μην έχει και η θεομηνία σκέψη και συναίσθημα να μην μπορεί να σκύψει πάνω σε κάθε τι, να ακολουθήσει την δήθεν ζωή μας και χαμογελώντας ειρωνικά να μην σε αφήνει να ξεφύγεις. Θέλει να νιώσει ότι επιτέλους έχεις χαρακτηριστικά ανθρώπου με σκέψη, με συναίσθημα, με αγάπη, με λύπη, με… με… ένα τσουβάλι θαύματα που περιμένουν να δραπετεύσουν!
– Είναι αδιανόητο!
– Όλα τα παραμύθια είναι αδιανόητα! Όλα γεννιούνται γιατί θέλουν να συμπληρώσουν τον κύκλο τους! Κι όμως πόσα προλαβαίνουν; Πολύ λίγα! Γιατί τα θαύματα είναι δύσκολο να τα αντιληφθείς, δύσκολο να τα νιώσεις και έτσι σε προσπερνούν και χάνονται. Ήταν άραγε όνειρο αυτό που νόμιζες ότι βρέθηκε μπροστά σου; Γλύτωσες; Έτσι νομίζεις! Κανένας δεν γλυτώνει αν δεν νιώσει το όνειρο για να γευτεί το θαύμα!
– Είναι αδιανόητο! Όλα αυτά είναι αδιανόητα!
– Δεν ξέρεις πως πρέπει να νιώσεις το θαύμα! Σε σέρνει η δική σου ατυχία! Η κατάδική σου!
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
