Πόσο σύγχρονα και διαχρονικά είναι αυτά που λέει στο ποίημα του «Ας φρόντιζαν» ο μεγάλος μας αυτός ποιητής! Το έγραψε πριν 100 χρόνια, αλλά είναι τόσο πολύ επίκαιρο σήμερα.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Λέει για έναν ηγέτη, που ζούσε πλούσια, αλλά φτώχηνε – καλή ώρα όπως εμείς που ζούσαμε σε ευημερία πριν 10-15 χρόνια πριν μάς βρουν τα μνημόνια και φτάσουμε στη σημερινή ανέχεια και φτώχεια.
Έχει όμως διοικητικές ικανότητες, είναι έξυπνος, έχει όλη την καλή προαίρεση και μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στα κοινά, εάν τον προσλάβει κάποιος από τους κυβερνήτες της χώρας – καλήώρα, ας πούμε, κάποιο από τα σημερινά μας κόμματα.
Όλοι, όμως, φαίνεται ότι είναι ανάξιοι της εμπιστοσύνης του και δεν μπορεί να επιλέξει κανέναν – καλή ώρα όπως είναι σήμερα οι μισοί Έλληνες ψηφοφόροι που δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν.
Γι’ αυτό, στο τέλος εύχεται ο θεός να βοηθήσει, να βρεθεί κάποιος άξιος, με προσωπικότητα και θέληση.
Τα μέρη (Αλεξάνδρεια, Συρία) και τα πρόσωπα που αναφέρονται στο ποίημα είναι εκείνης της εποχής και η γλώσσα καθαρεύουσα (π.χ. “πένης” σημαίνει φτωχός), όμως η ουσία και αυτό που θέλει να πει νομίζω ότι περιγράφουν ακριβώς και την σημερινή εποχή στη χώρα μας.
«Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια όλα τα χρήματά μου τα ’φαγε, αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.
Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·τί ρήτορας, τί ποιητάς, τί ό,τι κι αν πεις)..Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κι έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι κάπως γνωρίζω (κι είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις, και παλιανθρωπιές, και τα λοιπά.
Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.
Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Αν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους — τους ξέρουμε τους προκομμένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τί φταίω εγώ.
Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό. Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει, πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.
Κι είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τί φταίω εγώ. Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτον καλόν. Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν».
