Το παγόβουνο, το οποίο έχει επιφάνεια περίπου 4.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, γεννήθηκε αρχικά το 1986, όταν αποκολλήθηκε από την παγοκρηπίδα Filchner. Όμως το βαρύ του σώμα κόλλησε λίγο αργότερα, όταν η βυθισμένη μύτη του σφηνώθηκε στον πυθμένα της θάλασσας Weddell. Από τότε, το A23a κατείχε τον τίτλο του μεγαλύτερου παγόβουνου στον κόσμο πολλές φορές, καθώς άλλες, πιο ογκώδεις πλάκες πάγου γεννιόνταν και έφευγαν, ενώ αυτό παρέμενε στη θέση του, δήλωσε στο Live Science ο Κρίστοφερ Σούμαν, παγετωνολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA.
Ωστόσο, από τα τέλη Νοεμβρίου, μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία ανέφεραν ότι ο Α23α είχε τελικά αρχίσει να κινείται. Βέβαια, η προσπάθειά του… για ελευθερία ξεκίνησε στην πραγματικότητα το 2020, όταν άρχισε να ξεκολλάει από το υπέδαφός του στο βυθό της θάλασσας.
Δείτε βίντεο του VOX: Το παγόβουνο A23a που αποκολλήθηκε στην Ανταρκτική
Σήμερα, καθώς κατευθύνεται προς, αυτό που στην καθομιλουμένη είναι γνωστό ως, “νεκροταφείο παγόβουνων”, – δηλαδή ζεστά νερά που δεν ευνοούν τους πάγους -, οι επιστήμονες και οι ειδικοί σε θέματα κλίματος παρακολουθούν στενά τις κινήσεις του και αναλογίζονται τις επιπτώσεις στην κλιματική αλλαγή.
Είναι φυσιολογικό να επιπλέουν τόσο μεγάλα παγόβουνα;
Το παγόβουνο A23a, μεγέθους 4.320 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ταξιδεύει προς τον Νότιο Ωκεανό, σηματοδοτώντας ένα σημαντικό γεγονός στη συνεχώς μεταβαλλόμενη δυναμική του τοπίου της Ανταρκτικής. Οι δορυφόροι παρακολουθούν την πρόοδο του, καθώς αυτό κινείται στα παγωμένα νερά, τραβώντας την προσοχή, όχι μόνο λόγω του μεγέθους του, αλλά και λόγω των πιθανών επιπτώσεων στην παγκόσμια στάθμη της θάλασσας και στα κλιματικά πρότυπα.
Δείτε βίντεο του CBS News: Το παγόβουνο A23a που αποκολλήθηκε στην Ανταρκτική
Τα μεγάλα παγόβουνα που αποσπώνται από την Ανταρκτική δεν είναι πρωτοφανή. Αν και είναι φυσιολογικό λοιπόν να επιπλέουν, η έκταση της αποκόλλησης του A23a, είναι μια έντονη υπενθύμιση των πολύπλοκων αλληλεπιδράσεων μεταξύ των παγοκρηπίδων, των ωκεάνιων ρευμάτων και της κλιματικής αλλαγής. Πιο συγκεκριμένα, η πλεύση των παγόβουνων είναι φυσική συνέπεια της χαμηλότερης πυκνότητάς τους, σε σύγκριση με το θαλασσινό νερό. Ωστόσο, η ανησυχία έγκειται στις πιθανές συνέπειες της εισόδου αυτών των τεράστιων παγόβουνων στον ανοικτό ωκεανό.
Καθώς παρασύρονται, μπορούν να επηρεάσουν τα θαλάσσια οικοσυστήματα, να διαταράξουν τις ναυτιλιακές οδούς και να συμβάλουν στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας όταν λιώσουν. Το κολοσσιαίο Α23α, ειδικότερα, έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τα πρότυπα της ωκεάνιας κυκλοφορίας, επηρεάζοντας τα παγκόσμια κλιματικά συστήματα. Μάλιστα οι ειδικοί υπολογίζουν ότι θα συγκρουστεί ενδεχομένως με ένα μεγάλο καταφύγιο πιγκουίνων πριν σπάσει και λιώσει.
Α23α και η κλιματική αλλαγή
Η απελευθέρωση μεγάλων παγόβουνων όπως το Α23α στον Νότιο Ωκεανό εγείρει ερωτήματα σχετικά με το ευρύτερο πλαίσιο της κλιματικής αλλαγής. Ενώ η ίδια η αποκόλληση είναι μια φυσική διαδικασία, η αυξημένη συχνότητα και το μέγεθος των παγόβουνων που αποσπώνται από την Ανταρκτική έχουν γίνει αιτία ανησυχίας μεταξύ των επιστημόνων. Η αύξηση της θερμοκρασίας της Ανταρκτικής Χερσονήσου και άλλων περιοχών έχει επιταχύνει το λιώσιμο των πάγων, συμβάλλοντας στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η κλιματική αλλαγή διαδραματίζει κεντρικό ρόλο σε αυτό το σενάριο. Καθώς οι θερμοκρασίες αυξάνονται λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, όπως η καύση ορυκτών καυσίμων και η αποψίλωση των δασών, οι πολικές περιοχές του πλανήτη βιώνουν αυξημένες θερμοκρασίες. Η αύξηση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας οδηγεί στη λέπτυνση και το λιώσιμο των παγοκρηπίδων, καθιστώντας τες πιο ευάλωτες στο φαινόμενο της αποκόλλησης. Έτσι, τα μεγαλύτερα και συχνότερα παγόβουνα που αποκολλώνται έχουν διττό αντίκτυπο, καθώς συμβάλλουν άμεσα στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας και διαταράσσουν τα ωκεάνια ρεύματα, επηρεάζοντας τα παγκόσμια κλιματικά πρότυπα.
Καθώς λοιπόν, η γη παλεύει με την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, γεγονότα όπως η αποκόλληση του A23a, λειτουργούν ως οδυνηρές υπενθυμίσεις της ευαίσθητης ισορροπίας των οικοσυστημάτων του πλανήτη μας και της επιτακτικής ανάγκης για βιώσιμη και συλλογική δράση για τη διαφύλαξη του περιβάλλοντος για τις μελλοντικές γενιές.
