Το νομοσχέδιο για τον γάμο και την υιοθεσία των ομοφυλοφίλων ζευγαριών, το ζήτημα της επιστολικής ψήφου και το κυβερνητικό σχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Εξ αυτών, κυρίως το τρίτο, αποδεικνύεται -μέχρι τώρα τουλάχιστον- πως έχει άμεσες, πραγματικές και πρακτικές συνέπειες στην καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών.
Μεγάλος αριθμός τμημάτων και σχολών έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις εν μέσω της εξεταστικής περιόδου του χειμερινού εξαμήνου. Ωστόσο δεν είναι αναλόγως μεγάλος ο αριθμός των φοιτητών -και όχι μόνο- που την επιβάλλουν. Εκεί έγκειται και η ουσία του ζητήματος. Μειοψηφίες που συνήθως δεν ξεπερνούν τις λίγες δεκάδες, καθορίζουν την μοίρα χιλιάδων φοιτητών παρασύροντας μαζί και τις οικογένειες τους, οι οποίες παλεύουν, η καθεμία με τον δικό της τρόπο,κόπο και τις αντίστοιχες στερήσεις, να σπουδάσουν τα παιδιά τους με σκοπό να τους εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Στόχος μου δεν είναι να αναλύσω το σχετικό νομοσχέδιο, ούτε να απαγγείλω κατηγορίες στους καταληψίες για τις πράξεις τους, αρκεί να εξετάσει κανείς την επιχειρηματολογία τους. Απέναντι στις επικλήσεις των γονιών και των φοιτούντων τέκνων τους, οι οποίοι παρουσιάζουν καθημερινά πλήθος αιτημάτων και επιχειρημάτων για την παύση της σχετικής κατάστασης, η μειοψηφία αυτή αντιπαραβάλλει μονάχα τα διανοητικά τέρατα της ιδεοληψίας της. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το βασικό ζητούμενο: για άλλη μια φορά, η λογική της πλειοψηφίας αντιμετωπίζει την εμμονή μιας μειοψηφίας. Για τον λόγο αυτό, η αναμέτρηση που διαδραματίζεται είναι άνιση, ας αφήσουμε να εννοηθεί προς τα που γέρνει η πλάστιγγα, φτάνει να σκεφτεί κανείς λογικά.
Ένα όμως είναι το σίγουρο, το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει κουραστεί από την ταραχοποιό λαίλαπα, η οποία στοιχειώνει την Ελλάδα από την Μεταπολίτευση. Ο επαναστατικός ψυχαναγκασμός, η συνεχής στείρα αμφισβήτηση και ο άψυχος ριζοσπαστικός τόνος δεν συγκινούν πια τον κόσμο που γοργά αλλάζει και προχωρά. Οι οικογένειες προσπαθούν για τα παιδιά τους και εκείνα με την σειρά τους προσπαθούν για το μέλλον τους, το οποίο απαιτεί επίσης προσπάθεια επίμονη και διαχρονική.Θα έλεγα με μία ελαφρά επιφύλαξη ότι ο τρόπος σκέψης των Ελλήνων έχει μπει σε μία σωστή ρότα, πράγμα χρήσιμο για το εθνικό συμφέρον.
Τι γίνεται όμως με αυτές τις περιβόητες “πανεπιστημιακές ομάδες” ; Θα μπορούσαμε κάλλιστα να τις αποκαλέσουμε απομεινάρια της μετανεωτερικότητας, σκιές μιας εποχής πεπερασμένης και εν μέρει μπανάλ. Τα άτομα αυτά χαρακτηρίζει ένας οπισθοδρομικός φόβος για τον εκσυγχρονισμό, την διαρκή αυτή εξέλιξη και αναβάθμιση που θα απαιτείται συνεχώς από εμάς για να ανέβουμε στην ατμομηχανή του. Τα βαγόνια όμως, οι ράγες και οι σταθμοί έχουν ήδη εγκαινιαστεί, ο μουτζούρης της ταχύτατης αλλαγής έχει ξεκινήσει και όπως όλα δείχνουν, τα αδιάλλακτα αυτά κυκλώματα δεν θα είναι μέρος της.
Φοιτητής Θ.Μ. , 02/02/2024
