Τα αίτια της συντριβής της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στον τελικό προκριματικό αγώνα με την εθνική Γεωργίας, και το αποκλεισμό μας από το EURO, δεν είναι τόσο δύσκολο να αποκωδικοποιηθούν.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Αποτυχία; Ξεκάθαρα! Από εκεί και μετά, αυτό που διαπιστώνει κανείς ρίχνοντας μια ματιά σε αντιδράσεις και σχόλια στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πως είμαστε λαός πανηγυρτζήδων. Πρώτοι στους χορούς όταν έρχεται επιτυχία, πρώτοι και στο κράξιμο στην αποτυχία.
Δεν αγαπάμε την ομάδα, αλλά τη νίκη!
Παράδειγμα στον Ολυμπιακό: Εναλλάξ! Από χάλι μαύρο, φαβορί για πρωτάθλημα μόλις ήρθε ο Μεντιλίμπαρ και υπήρξε σερί νικών. «Ντροπή» και «ανάθεμα» μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό και «Πάμε για το ευρωπαϊκό» μετά τη μεγαλειώδη πρόκριση κόντρα στη Μακάμπι!
Μετά αναρωτιόμαστε, γιατί υπάρχει βία;
Αν νικούσε η εθνική μας, δεν θα πιστωνόταν αυτή, ως σύνολο, ως Ελλάδα, αλλά θα εστιαζόμασταν να εξυμνήσουμε ότι την πρόκριση την πέτυχε ο Μασούρας της θρυλάρας, ο Μπακασέτας της Πανάθας, ο «Ντέλιας» της ΠΑΟΚάρας και ο Μάνταλος της ΑΕΚάρας!
Ο αποκλεισμός ήταν η καλύτερη αφορμή για να φωνάξει καθένας γιατί δεν έπαιξε το δικό του «παιδί» και αγωνίστηκε το «παιδί» του αλλουνού! Χωρίς ποδοσφαιρική λογική ασφαλώς.
Εδώ βέβαια, στη χώρα μας αγνοείται η λογική συνολικά, η ποδοσφαιρική θα υπάρχει;
Ε λοιπόν καλύτερα που χάσαμε και δεν περάσαμε! Ένα τέτοιο κοινό που είμαστε, δεν αξίζουμε να εκπροσωπηθούμε σε τελική φάση Euro.
Εξ άλλου, πες ότι προκρινόμασταν. Τι θα κάναμε το καλοκαίρι όταν θα παίζαμε με τα μεγαθήρια της Ισπανίας, Ολλανδίας, Ιταλίας, Γαλλίας Γερμανίας κλπ.;
Θα χάναμε πανηγυρικά, θα ξεφτιλιζόμασταν και θα γινόμασταν ρεζίλι των σκυλιών!
