Το διαρκώς εντεινόμενο φαινόμενο με τις γυναικοκτονίες – η δολοφονία της 28χρονης Κυριακής στους Αγίους Αναργύρους ήταν η πέμπτη μέσα στο 2024 – είναι βαθύτατα κοινωνικό και όχι πολιτικό εκτίμησε ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών, Νίκος Παπασπύρου.
«Το να κάνεις διάκριση μεταξύ ανθρωποκτονίας και γυναικοκτονίας δεν έχει νόημα, αλλά μπορεί να αναγνωριστεί κίνητρο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά»
Στο αν πρέπει να υπάρξει νομική αναγνώριση του όρου, ο κ. Παπασπύρου επισήμανε μιλώντας στην ΕΡΤ ότι «παρότι η ανθρωποκτονία είναι μία και επισύρει ισόβια κάθειρξη, στα εγκλήματα με χαρακτηριστικά έμφυλης διάκρισης που ενσωματώνουν βαθύτατη περιφρόνηση στη γυναίκα και προσπάθεια καθυπόταξης ηθικής και σωματικής, αυτό θα πρέπει να λαμβάνεται απο τον δικαστή υπόψη σε βάρος του δράστη στην επιμέτρηση της ποινής».
«Η ανθρωποκτονία, ως γνωστόν, έχει πλέον μια συγκεκριμένη ποινή, ισόβια κάθειρξη. Άρα το να τη διακρίνεις την ανθρωποκτονία, σε ανθρωποκτονία και γυναικοκτονία, πράγματι και νόημα δεν έχει, γιατί η αξία του ανθρώπου είναι ενιαία και δεν έχει και πρακτική συνέπεια ως προς την ποινή» ανέφερε.
Τι μπορεί να αλλάξει
Ωστόσο επισήμανε πως «αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις μια πάρα πολύ συγκεκριμένη επέμβαση. Να πεις ότι όταν ορισμένα εγκλήματα τελούνται με συγκεκριμένο κίνητρο, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως κάποιες συγκεκριμένες μορφές έμφυλης διάκρισης που ενσωματώνουν είτε βαθύτατη περιφρόνηση, για παράδειγμα, στη γυναίκα, προσπάθεια καθυπόταξης ηθικής, σωματικής, αυτό να λαμβάνεται υπόψη σε βάρος του δράστη κατά την επιμέτρηση της ποινής, όπως το έχουμε για το ρατσιστικό κίνητρο ή το κίνητρο με φυλετικά χαρακτηριστικά» εξηγεί ο κ. Παπασπύρου.
Διευκρίνισε δε, ότι «αυτό θα έχει πρακτική σημασία σε κάθε περίπτωση που δεν έχουμε τετελεσμένη ανθρωποκτονία με πλήρη ποινική απαξία».
Και πρόσθεσε: Για παράδειγμα, αν αναγνωριστεί δικαιολογητικό, αν έχουμε απόπειρα ανθρωποκτονίας, αν έχουμε σωματικές βλάβες, όπου δεν έχουμε ισόβια αλλά έχουμε πλαίσιο ποινής και ο δικαστής εξετάζει που θα κινηθεί στο πλαίσιο. Τότε αν υπάρχει αυτό το κίνητρο ή αυτά τα χαρακτηριστικά τέλεσης της πράξης που εκφράζουν μια βαθιά απαξία προς τη γυναίκα, προς το θύμα, όπου πλέον το κριτήριο δεν είναι η γυναίκα ως γυναίκα, είναι η απαξία της πράξης, είναι η συμπεριφορά αυτή τότε να κινείται ως δικαστής στο δυσμενέστερο όριο ποινής. Αυτό πρέπει κατά την άποψή μου να γίνει»
