– Σα δεν ντρέπεσαι λέω εγώ!
– Είσαι πολύ αυστηρός μαζί μου!
– Είμαι, γιατί να μην είμαι; Έχω να εμφανιστώ τόσες μέρες, μην πω εβδομάδες και μια κίνηση δεν έκανες, να μου πάρεις ένα τηλέφωνο, να ρωτήσεις, να μάθεις να έρθεις να με βρείς, κάτι τέλος πάντων να κάνεις, ζω,πέθανα, αλλά αντιθέτως μια πλήρης σιωπή, σαν να μην υπάρχω σα να μην υπήρξα ποτέ! Δε μιλάς ε;
– Περιμένω να τελειώσεις!
– Ορίστε, τελείωσα! Για πες! Τι έχεις να πεις;
– Τίποτα!
– Είδες λοιπόν; Μόνον όταν έχεις την ανάγκη μου, μου χτυπάς την πόρτα και κουκου τσα από εδώ κουκου τσα από κει!
– Δεν είναι ακριβώς έτσι!
– Αλλά πως είναι;
– Πρώτα πες μου εσύ γιατί χάθηκες;
– Δεν χάθηκα ρε! Εδώ ήμουνα!
– Καλά το ήξερα! Το αντελήβην! Κατάλαβα! Για αυτό δεν σε ενόχλησα! Είπα ας τον για λίγο , θέλει την ησυχία του, θέλει την απομόνωσή του, άσε να ξεκουραστεί λίγο, να ηρεμήσει, αφού σε ξέρω καλύτερα από ό,τι νομίζεις, και μετά μου βάζεις τις φωνές! Λέγε τώρα! Ξεφούρνισέ τα όλα!
– Δεν είμαι καλά!
– Γιατί;
– Στεναχωριέμαι να πω; Νιώθω μια απογοήτευση να πω;
– Α, δεν θέλω τέτοια! Ανέβα λίγο! Χαμογέλα! Η ζωή είναι ωραία!
– Το ξέρω ότι είναι ωραία ρε! Πανέμορφη! Αλλά δεν μας αφήνουν να την απολαύσουμε! Και δεν ξέρω γιατί!
– Έλα ρε…
– Λέω να πετάξω την τηλεόραση! Κατέληξα σε τούτο, να κόψω το ίντερνετ, να έχω μαζί μου αυτά που είχα μερικές δεκαετίες πριν, θέλω να απολαύσω μια ήρεμη ζωή, να μην τρέχει τόσο γρήγορα, θέλω να αλλάξει η παιδεία μας, όχι αλλαγή για την αλλαγή, πραγματική, για να αλλάξουν πράγματα, θα πάρει χρόνο ,δεν λέω, αλλά τόσα χρόνια δεν γίνεται τίποτα, τίποτα σου λέω, ο πολιτισμός είναι ένα ψεύτικο παραμύθι…
– Ψεύτικο; Παραμύθι;
– Ναι, ρε! Δεν σ’ αρέσει; Τα παραμύθια είναι ωραία, είναι μαγικά, είναι ζωή, είναι ένα αεράκι που σου χαδεύει το μυαλό, αλλά κοίτα δεν φυσάει αεράκι, μόνο δυνατοί ανέμοι που φυσούν, φυσούν, θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα…
– Έχεις δίκιο ρε! Μόνο να σκεφτείς ότι οι φωτιές ξεκίνησαν πολύ νωρίς…
– Είδες; Τι θα μας απομείνει; Ένα ψεύτικο παραμύθι!
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
