Όταν τύχει να διαβάζω κατά την ακολουθία του Όρθρου στην Εκκλησία το Συναξάρι της ημέρας, δηλαδή τους αγίους που γιορτάζουν, συχνά μου περνάει η σκέψη : «μήπως είμαστε τρελοί που είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί ;».
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Ο ένας άγιος σταυρωθείς τελειούται, ο άλλος ραβδισθείς, ο άλλος μαστιγωθείς, ο άλλος από τσιμπήματα μελισσών, ο άλλος παραχώθηκε σε βόθρο, ο άλλος αποκεφαλίστηκε, ο άλλος κάηκε, ο άλλος … Μούρχεται να σηκωθώ και να φύγω από την Εκκλησία τρέχοντας.
Θα ήταν τρελή η πίστη στον Χριστό αν πέθαιναν μόνο οι Χριστιανοί. Δυστυχώς όμως και οι πιστοί και οι άπιστοι και οι άθεοι, όλοι θα πεθάνουμε, μηδενός εξαιρουμένου. Θα ήταν τρελή η πίστη στον Χριστό, αν στη ζωή υπέφεραν μόνο αυτοί που πίστευαν στον Χριστό. Δυστυχώς όμως συχνά αυτοί που δεν πιστεύουν υποφέρουν περισσότερο και μάλλον ο ζυγός του Χριστού είναι πολύ ελαφρύτερος από άλλους ζυγούς. Προσωπικά πριν χρόνια με το πάθος που είχα να βλέπω τα μεσάνυχτα τηλεόραση, ούτε ύπνο δεν χόρταινα. Νομίζω υπήρξαν περιπτώσεις που το να μην σ’ αφήνουν να κοιμάσαι ήταν από τα χειρότερα βασανιστήρια.
Μια τρελή συμβουλή είναι και αυτή του Χρυσοστόμου που λέει στην ομιλία του για τον Ιωσήφ, τον γιό του Ιακώβ και της Ραχήλ, που τον πούλησαν τα αδέλφια του στους Ισμαηλίτες εμπόρους : «Μη φεύγωμεν το κακώς πάσχειν, αλλά το κακώς ποιείν». Δηλαδή να μην αποφεύγουμε το να υποφέρουμε, αλλά ν’ αποφεύγουμε να κάμνουμε το κακό.
Με απλά λόγια λέει ο Χρυσόστομος πως το πραγματικά κακό σ’ αυτή την ζωή δεν είναι το να υποφέρεις είτε από αρρώστια, είτε από φτώχια είτε από στερήσεις, είτε από οτιδήποτε, αλλά το πραγματικά κακό είναι να ζεις αντίθετα προς το θέλημα του Θεού, δηλαδή να ζεις στην αμαρτία.
Μη μου πείτε, ξέρω η δικιά μας άποψη είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν μας πειράζει αν συζούν τα παιδιά μας και δεν παντρεύονται, δεν μας πειράζει αν στην εργασία μας χρησιμοποιούμε το ψέμα, την απάτη, την συκοφαντία, αρκεί εμείς να κερδίσουμε. Θέλετε ένα πρόσφατο παράδειγμα ; Στο έγκλημα των Τεμπών πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν έκαναν όπως έπρεπε το καθήκον τους επειδή υποχώρησαν σε άνωθεν πιέσεις, δηλαδή προτίμησαν «το κακώς ποιείν» παρά «το κακώς πάσχειν».
Πέστε μου από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά μέχρι σήμερα όλος ο αγώνας μας δεν είναι όσο μπορούμε να μην κακοπάθουμε, ακόμα κι αν χρειαζόταν να κάμναμε κάτι κακό ; Δυστυχώς και τα δικά μας παιδιά έτσι τα μεγαλώνουμε. Μη τυχόν και κακοπάθουν. Πολλοί γονείς επειδή στο Σχολείο συμπεριφέρθηκαν αυστηρά στο παιδί τους, αντί να του πουν «θα σε τιμωρήσω κι εγώ γι αυτό που έκανες», πάνε και κάμνουν φασαρία στο Σχολείο.
Το μεγάλο κέρδος της κακοπάθειας είναι ότι μας κάμνει πιο υπομονετικούς και πιο σοφούς. Θέλετε παράδειγμα ; Από την δεκαετία του 90 ασκήσαμε στην κακοπάθεια τους Αλβανούς εργάτες και τα παιδιά μας τα αφήναμε να καλοπερνάνε. Το αποτέλεσμα ήταν οι Αλβανοί να γίνουν σοφοί, ενώ τα δικά μας παιδιά να κοιμούνται όρθια. Σήμερα είμαστε κι ευχαριστημένοι αν τα πάρουν οι Αλβανοί για εργάτες στις επιχειρήσεις τους !
Ακούω πολλούς που μετάνιωσαν επειδή έκαναν το εμβόλιο για τον Covid. Ξέρετε όλοι πως πολλοί εμβολιαστήκαμε όχι επειδή πιστέψαμε πως ήταν απαραίτητο, αλλά απλώς για να γλιτώσουμε την ταλαιπωρία με τα rapid test, τους ελέγχους στην εργασία μας, τις καφετέριες, τα αεροδρόμια κλπ. Δηλαδή κάναμε το αντίθετο από το «Μη φεύγωμεν το κακώς πάσχειν» που λέει ο Χρυσόστομος.
Μήπως κατά βάθος το ένα εκατομμύριο Έλληνες, κυρίως νέοι, που έφυγαν για εργασία στο εξωτερικό δεν το έκαναν για να αποφύγουν «το κακώς πάσχειν» ; Νομίζω κανείς μας δεν αμφιβάλλει πως μένοντας στην Ελλάδα θα είχαν τα απαραίτητα που λέει ο Απόστολος Παύλος «Έχοντες τροφάς και σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα» (Α΄Τιμ.6,8). Από νέους που ξέρω, εκεί που πήγαν απλώς εργάζονται και ζουν, χωρίς να τους περισσεύει τίποτα για αποταμίευση. Και εδώ ακούω πολλούς γέρους να λένε : «τα παιδιά μου, αλλά και όλα τα παιδιά στην γειτονιά έχουν φύγει στο εξωτερικό για να εργαστούν. Ζωή είναι αυτή ;». Δυστυχώς δεν ακούσαμε τον μεγάλο Στέλιο Καζαντζίδη που λέει, καλύτερα να τρώμε «κρεμμύδι και ψωμί » και να ζούμε στην Πατρίδα.
Ξέρω, σε πολλούς όλα αυτά φαίνονται ανοησίες. Δεν είναι παράξενο. Η σοφία του Θεού στα μάτια των κοσμικών φαίνεται σαν ανοησία. Νομίζετε πως τους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο και όλους τους άλλους, στα χρόνια που ζούσαν τους θεωρούσαν σοφούς ; «ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι» (Α΄ Κορινθ.4,10).
Πώς να δεχθούμε την κακοπάθεια εμείς που θεωρούμε ως μεγαλύτερο αγαθό την υγεία ; «Πάνω απ’ όλα η υγεία», «πρώτα υγεία», «τίποτα άλλο, μόνο υγεία», δεν λέμε συχνά μεταξύ μας ; Κι όμως οι άγιοι Παΐσιος και Πορφύριος παρακαλούσαν τον Θεό να τους δώσει καρκίνο, και σταμάτησαν να το ζητάνε μόνο όταν τους το απαγόρευσαν οι γεροντάδες τους. Ο Θεός όμως τελικά έδωσε και στους δυο καρκίνο κι έλεγε ο άγιος Παΐσιος προς το τέλος της ζωής του : «όσο με ωφέλησαν τα λίγα χρόνια που είχα καρκίνο δεν με ωφέλησαν 40 χρόνια άσκηση στην έρημο».
Και γι αυτούς που έφριξαν με τον τρόπο που πέθαναν κάποιοι άγιοι που ανέφερα στην αρχή, όπως για παράδειγμα η τοπική μας αγία Χρυσή που της πέρασαν οι Τούρκοι πυρωμένο σίδερο από το ένα αυτί στο άλλο, να εξηγήσω πως δεν ένοιωθαν όλους τους φρικτούς πόνους, επειδή ο Χριστός τους ελάφρυνε. Αυτό όμως δεν το έκανε για τον εαυτό Του στον Γολγοθά.
