Αρχίζει να ζεσταίνει τη μνήμη του και το πάθος του από τις Παρασκευές του Ακάθιστου ύμνου.
Του Κων/νου Τζέκη
Όταν στους χαιρετισμούς ακούει το «ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ», αλλά και τους καταπληκτικούς αίνους προς την Παναγία, στέκεται σε στάση προσοχής και με θεία κατάνυξη σιγανή φωνή, ψιθυριστά, ακολουθεί τον καλλίφωνο ψάλτη.
Αλήθεια σκέφτεται σε πόση κατάνυξη, νηστεία, προσευχή και μετάσταση θα πρέπει να ανήλθαν οι υμνωδοί για να γράψουν εκείνους τους αξεπέραστους ύμνους των χαιρετισμών; Πόση σοφία και πόση ολοκλήρωση σκέψης και προσευχής; Πόση αγάπη προς την Θεομήτορα;
Τώρα περιμένει την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Εβδομάδα παθών για τον Αναστάντα Χριστό, και εβδομάδα παθών για τον καθένα μας επί της γης.
Όπως ΕΚΕΙΝΟΣ, σκέφτηκε, πέρασε τα πάνδεινα, καθώς, συνελήφθη άδικα χωρίς καμία κατηγορία, βασανίσθηκε εξευτελίσθηκε, μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε, έτσι και ο καθένας μας επί της γης βασανίζεται, μαστιγώνεται, ταπεινώνεται, υποφέρει, περιμένοντας κι αυτός μια Ανάσταση.
Μια Ανάσταση στα όνειρά του, μια Ανάσταση στην καθημερινότητά του, μια Ανάσταση στη ρουτινιάρικη ζωή του. Μια οποιαδήποτε Ανάσταση.
Σκέφτεται και προσπαθεί να βρει την κομβική στιγμή της διδασκαλίας του Ιησού. Τα θαύματα μπορεί αλλά πως να πεισθούν οι δύσπιστοι; Η ζωή του, που ήταν αψεγάδιαστη μπορεί αλλά και θνητοί υπάρχουν με αψεγάδιαστη ζωή. Ποια λοιπόν είναι η κορύφωση της διδασκαλίας του;
Μια λάμψη διαπέρασε το κορμί του σαν κεραυνός και πετάχτηκε όρθιος. Το βρήκα, φώναξε σαν τον Αρχιμήδη που αναφώνησε «ΕΥΡΗΚΑ».
Η κορύφωση της διδασκαλίας ΤΟΥ, είναι οι επί του σταυρού, πράξεις και λόγια ΤΟΥ σε δύο περιπτώσεις.
Η πρώτη είναι η στιγμή που συγχώρεσε τους σταυρωτές ΤΟΥ.
Εκείνο το «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» είναι μαχαιριά στους επονομαζόμενους Χριστιανούς με δικαστήρια και εκδικητικότητα κατά των αντιπάλων τους. Ο Χριστιανός θα πρέπει να συγχωρεί. Όχι για το καλό των άλλων αλλά για την ίαση της ψυχής του. Διαφορετικό είναι το να ξεχνά κάποιος από το να συγχωρεί.
Σαφώς δεν πρέπει να ξεχνά, αλλά θα πρέπει και επιβάλλεται να συγχωρεί. Όχι μόνο να συγχωρεί αλλά και να δέχεται τη συγχώρεση του άλλου. Ένα απλό συγνώμη δεν αλλάζει τα πράγματα, σκέφτηκε. Η συγχώρεση θα πρέπει να περιέχει το στοιχείο της πλήρους μεταμέλειας, της μετά δακρύων μεταμέλειας, αλλά και πλήρους αποκατάστασης του αδικηθέντα.
Η δεύτερη είναι η στιγμή επί του σταυρού, επίσης, που απευθυνόμενος στον ληστή λέγει: « Αληθώς σοι λέγω είσαι μεθ’ εμού σήμερον εν των Παραδείσω», όταν ο ληστής απευθυνόμενος στον άλλο ληστή του είπε, ότι εμείς δικαίως είμαστε εδώ, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε κανένα κακό.
Ουσιαστικά δίδαξε ότι η συγχώρεση μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια στιγμή. Μπορεί σε κλάσμα του δευτερολέπτου. Άλλωστε για τον Θεό μια στιγμή είναι μια αιωνιότητα και μια αιωνιότητα είναι μια στιγμή.
Ευχαριστημένος και ικανοποιημένος από τις ερμηνείες που έδωσε με το απλοϊκό του μυαλό στα προβλήματα που τον βασάνιζαν, σηκώθηκε, άναψε ένα κερί εμπρός στο εικονοστάσι και άρχισε να καταγράφει τα ονόματα εκείνων που αδίκησε ή μπορεί να αδίκησε.
Έκλεισε τα μάτια του και ονειρεύθηκε ότι ήταν ο ληστής που ο Χριστός τον ευλόγησε επί του σταυρού.
Χαμογέλασε.
Σε λίγο ένα σύννεφο χρυσόσκονης και με συνοδεία Αγγέλων που υμνούσαν τον Θεό, οδηγούνταν στον Παράδεισο, όπως τον διέταξε ο Κύριος.
Χριστός Ανέστη.
