Okay, το έχουμε εμπεδώσει: στην Ελλάδα κάνεις ότι θέλεις, είσαι ότι δηλώσεις και (επιπλέον) όλο και περισσότερο γίνεται αισθητό το νέο είδος της δημοκρατίας και της ελευθερίας-ελευθεριότητας που «καλλιεργείται» και προωθείται μανιωδώς.
Αν λοιπόν η κυρία Τσιγδέμ Ασάφογλου (Πρόεδρος του κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας) θέλει να εμφανίσει και να καθιερώσει το ΚΙΕΦ ως εκπρόσωπο «εθνικών μειονοτήτων» στην Ελλάδα με την ανοχή του κράτους, χωρίς κανένας να την ενοχλεί, τότε καλά κάνει.
Το ΚΙΕΦ, λέει, προωθεί τον Τουρκισμό στην Θράκη και εκφράζει τον σκληροπυρηνικό πυρήνα της μειονότητας, υποστηρίζοντας ότι προωθεί τα αιτήματα της Τουρκικής μειονότητας.
Έτσι απλά, ανενόχλητα και προκλητικά.
Πρόσφατα το κόμμα ήρθε σε επαφή με ακτιβιστές στην Δυτική Μακεδονία που υποστηρίζουν ότι ανήκουν σε Μακεδονική μειονότητα και αγωνίζονται για το δίκαιο και τα δικαιώματά τους, ενώ κλιμάκιο του ΚΙΕΦ βρέθηκε στην Έδεσσα μαζί με την υποψήφιά του για τις ευρωεκλογές Ευγενία Νατσουλίδου, την οποία εμφανίζει ως εκπρόσωπο «μακεδονικής μειονότητας» στην περιοχή.
Στην Ελλάδα του 2024 για ένα κόμμα, του οποίου οι στόχοι είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαροι, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι μπορεί να συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή εκλογική διαδικασία, την ώρα που απέκλειε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Μοιάζει ασύλληπτο αλλά συμβαίνει και το ανεχόμαστε και η ανοχή, σημαίνει αποδοχή.
Ένα κόμμα κατέρχεται στις εκλογές, επικαλείται και υποστηρίζει την ύπαρξη Τουρκικής μειονότητας κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης με την κ. Ασάφογλου να κομπάζει πως «Η νίκη του κόμματος μας στις ευρωεκλογές του 2014 και του 2019 σε Ροδόπη και Ξάνθη, όπου ζουν οι Τούρκοι, ήταν μια δημοκρατική αντίδραση απέναντι στην Ελλάδα (την χώρα όπου ζούνε δηλαδή). Είμαι το κάτι διαφορετικό μέσα στην Ελλάδα, ανήκω σε μία μειονότητα που είναι εθνική και θρησκευτική. Είμαστε ένα Τουρκικό κόμμα αλλά είναι επίσημο κόμμα του Ελληνικού κράτους που έχει μία Πρόεδρο που νοιώθει … Τούρκος».
Έχουμε ξεφύγει ντίπ ή κάνω λάθος;
Ράνια Στυλιανίδου
