– Μην νομίζεις, δεν έπεσε ακόμη ο κουρνιαχτός!
– Λες, ε;
– Βεβαίως και ειλικρινώς, δεν ακούς που ηχούν ψιθυριστά τα τύμπανα του πολέμου;
– Αμάν βρε παιδί μου, και ψιθυριστά και τύμπανα και πόλεμος;
– Έτσι δεν γίνεται πάντα, μια σπίθα από δω, μια σπίθα από κει μια σπίθα παραπέρα, λίγο θέλει να φουντώσει η φωτιά; Καιρός φέρνει τα λάχανά, καιρός τα παραπούλια! Διότι όλοι μέχρι το τέλος του έργου άκρα του τάφου σιωπή, όλο γλύκες, όλο μαζί σου είμαστε, εμπρός για νέους αγώνες μέχρι να αντιληφθούν ότι δεν πρόκειται να φανεί φως, θέλει σκληρή δουλειά και δρόμο να πάμε μπροστά! Γρήγορα λοιπόν να βρούμε ποιος φταίει! Εγώ πάντως όχι, εμείς πάντως όχι! Ποιος; Ποιος; Και ο κλήρος πέφτει στον γενναίο! Βρε, παιδιά ο αρχηγός φταίει, αυτός δεν έκανε τίποτα, δεν τραβάει η ομάδα και πέφτει η βόμβα ότι κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν πάει άλλο, βγαίνει ο ένας, μετά βγαίνει ο άλλος, τρεχάτε χωριανοί να σωθούμε! Όσο να πεις λίγη πλάκα έχει το θέαμα, διότι από κει που κανείς δεν έβλεπε τίποτα, βγήκαν δυνατά οι φωνές και σου λέει, φύγε εσύ, έλα εσύ!
– Τελικά η πολιτική…
– Τελικά η πολιτική έχει γίνει μια επιχείρηση που ξεφυτρώνουν επαγγελματίες και προσπαθούν να βγάλουν το μεροκάματο, άσε καλύτερα, για άλλους είναι το εισόδημα έτους, δύο ετών, τριών ετών, τεσσάρων ετών… Κρατήστε με, κόλλησε η βελόνα, θα το πάω και άλλο…
– Νομίζω ότι πρέπει να το πας.
– Διότι είναι και το άλλο, όταν κάπου δε σε σηκώνει το κλίμα, κοιτάς, υπάρχει κάτι άλλο, κάποια άλλη στέγη και τσουπ αλλάζουν τα χρώματα, αλλάζουν οι ιδεολογίες… έλα Χριστέ και μπούκωνε ένα πράγμα!
– Εμ, το άλλο…
– Ναι, ρε είναι κι αυτό! Εγώ γιατί δεν μάζεψα ψήφους; Δεν με αγάπησε η οθόνη, δεν με θέλησε και δεν μπόρεσα να εκμεταλλευτώ την μελλοντική μου πορεία, ούτε καν γιουτιούμπερ δεν μπόρεσα να γίνω, καταλαβαίνεις πόσο ανίκανος είμαι, εφοπλιστής ήθελα να γίνω, γίνε ένας γιουτιούμπερ να δεις το φως σου!
– Και από την άλλη;
– Από την άλλη, μια αγρότισσα από τον Έβρο εβδομήντα έξη χρονών, από ό,τι καταλαβαίνω δεν την ήξερε κανείς, δηλαδή θέλω να πω δεν ήταν ούτε γνωστή ούτε πασίγνωστη, μπήκε μετά φανών και λαμπάδων στην Ευρωβουλή!
– Δηλαδή καταρρίπτονται όλες οι προηγούμενες θεωρίες!
– Τότε τι ισχύει; Το κοκαλάκι της νυχτερίδας;
– Τι να σου πω ρε φίλε! Δεν είμαι καθόλου καλά! Φαντάσου ότι έχασα περίπου τριάντα χιλιάρικα!
– Να, να μου χαθείς, να μου χάνεσαι! Και που τα έχασες;
– Υπάρχει και μια υποσημείωση, τον μήνα εννοείται!
– Πάω να κάνω ένα ευχέλαιο! Αχ! Αυτό το μάτι μας έφαγε!