Στις εκλογές του 1964 Δήμαρχος Κατερίνης με 6.205 ψήφους (ποσοστό 47%) εκλέγεται ο Τάκης Τερζόπουλος.
Ο Τάκης Τερζόπουλος (Φάτσα Πόντου 1921-Κατερίνη 1989) «κατεβαίνοντας στις δημοτικές εκλογές ανεξάρτητος, υποστηριζόμενος μόνο από την ΕΔΑ», γράφει ο αδελφός του Μενέλαος Τερζόπουλος στο βιβλίο του το αφιερωμένο στον άνθρωπο και αγωνιστή Τ. Τερζόπουλο. «Τον απασχολεί το σχέδιο πόλεως, αρχίζει να μελετά την πεζοδρόμηση της Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σκέψεις κάνει και για την αγορά ενός οικήματος για θέατρο».
Ο Τ. Τερζόπουλος, αγωνιστής της δημοκρατίας, συμμετείχε στην εθνική αντίσταση κατά των κατακτητών και για τις ιδέες του εξορίζεται για 54 μήνες στη Μακρόνησο, όπου και γνωρίζεται με άλλους αγωνιστές της περιόδου εκείνης (Θέμος Κορνάρος, Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, Νίκος Κούνδουρος).
Η Νόπη Κωτακίδου είναι η πρώτη γυναίκα δημοτική σύμβουλος που εκλέγεται στην Κατερίνη με τον συνδυασμό του Τάκη Τερζόπουλου, χάνει τη θέση της από την χούντα εξαιτίας των αριστερών ιδεών της και επανεκλέγεται μετά το 1974.
Στη σειρά «Τουριστικός Οδηγός για την Ελλάδα» του Οργανισμού Τουριστικών Εκδόσεων, 1965, υπάρχει εκτενής αναφορά στην περιοχή και στην πόλη:
«Όταν ο επισκέπτης παρατηρή τη ζωή της Κατερίνης από τα ωραία κέντρα της πλατείας Ελευθερίας, όταν βλέπη τα ωραία καταστήματα της οδού Μ. Αλεξάνδρου, όταν τριγυρίζει στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους ή χαίρεται τη γοητεία του Δημοτικού πάρκου, με δυσκολία πιστεύει πως η μοντέρνα και αξιόλογη, η 23η σε μέγεθος ελληνική πόλις, ήταν πριν λίγα χρόνια ένα άσημο χωριό.
Η ιστορία της αρχίζει εδώ και 300 περίπου χρόνια. Μερικοί άνθρωποι καταδιωγμένοι από το μακρυνό όρος Σινά κατέφυγαν στο τμήμα αυτό της Τουρκοκρατούμενης τότε ελληνικής γης και συγκεντρώθηκαν γύρω από τη εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, που την έκτισαν κατά το πρότυπο του ομωνύμου ναού του Θεοβάδιστου Όρους (Αγία Αικατερίνη του Σινά).
Σιγά-σιγά, οι κατατρεγμένοι των χωριών των Πιερίων και άλλων γειτονικών περιοχών μαζεύονταν εδώ να βρουν κάποια ασφάλεια στην έδρα του Τούρκου Καϊμακάμη.
Όμως η Κατερίνη, όπως ονομάσθηκε ο οικισμός αυτός, εξακολουθούσε να μένη άσημος τόπος και μετά την απελευθέρωση της περιοχής (15.10.1912). Η εγκατάσταση των προσφύγων μετά το 1922 της έδωσαν τα φτερά της εξελίξεως…».
Η έκδοση συνοδεύεται από πλούσια εικονογράφηση.
Στα 1965 κυκλοφορεί το δακτυλογραφημένο βιβλίο του Θεόφιλου Ευθ. Χαλκίδη (1900, Φάτσα Πόντου-1985, Κατερίνη) με τίτλο «Απομνημονεύματα».
Το βιβλίο μας παρέχει πληροφορίες γύρω από τους κεμαλικούς διωγμούς, τις προσπάθειες εγκατάστασης στην Ελλάδα, στην Κατερίνη του μεσοπολέμου (“ελώδης χωρίς πόσιμο νερό”) και στην γενεαλογία του γράφοντος.
«Κατά τη διάρκεια και μετά το 1965», γράφει ο ιστορικός της πόλης Γιάννης Καζταρίδης, « αρκετές οικογένειες ελλήνων εκτοπισμένων και μερικοί επιζήσαντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, περίπου 30.000 άτομα, αναχώρησαν για την Ελλάδα. Ένα μεγάλο μέρος από τους πρόσφυγες αυτούς εγκαταστάθηκαν στην Κατερίνη.
Πρόκειται για πολυμελείς οικογένειες αγροτών και εργατών, οι οποίες εγκαταστάθηκαν σε πρόχειρες φτωχικές κατοικίες στις παρυφές της πόλης, όπου η γη ήταν φτηνή» (Κατερίνη. Ο τόπος, οι άνθρωποι).
Οι περιοχές εγκατάστασης αυτών των προσφύγων ήταν οι εξής: Συνοικισμός Αποστόλου Παύλου (Σ. Σταθμός), Δημοτικό Στάδιο, Μυλαύλακος, Κκαπνικός Σταθμός, Παράδεισος, Εργατικές Κατοικίες, Νέα Ζωή, Κορινός, Χηρών, Παναγία Σουμελά και Σβορώνος—περίπου 160 οικογένειες».
antoniskalfas@yahoo.gr
