Ο Ονώριος ο μικρότερος γιος του Μεγάλου Θεοδοσίου ανέλαβε την αυτοκρατορία της Ρώμης μετά τον θάνατο του πατέρα του, ενώ ο μεγαλύτερος γιος ανέλαβε την Αυτοκρατορία της Ανατολής. Από τους ιστορικούς της εποχής του χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πιο ανόητους αυτοκράτορες.
Είχε λοιπόν μια όρνιθα την οποία είτε λόγω του καλλικέλαδου είτε λόγω του φτερώματός της, την αγαπούσε ιδιαίτερα και την αποκαλούσε Ρώμη.
Κάποια φορά που εχθρικά στρατεύματα είχαν περικυκλώσει τη Ρώμη ένας στρατηγός αλαφιασμένος του αναφωνεί: «Χάθηκε η Ρώμη».
– «Πώς;» ρωτάει ο Ονώριος, «προ ολίγου την άκουσα που κελαηδούσε». «Δεν σου λέω για την όρνιθα, για τη Ρώμη, την πόλη σού λέω.»
– «Ωχ, με κατατρόμαξες άνθρωπέ μου», ήταν η απάντηση του άφρονα αυτοκράτορα. Τόσο μεγάλη ήταν η ανοησία του!
Μήπως όμως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με εμάς; Αγχωνόμαστε και τρομάζουμε, μήπως χάσουμε την περιουσία μας, το σπίτι μας, τις καταθέσεις μας… ενώ αδιαφορούμε για το αιώνιο μέλλον μας;
Θυμάστε το πάθημα του άφρονα πλούσιου της παραβολής που είπε ο Χριστός. Ο Θεός τον ευλόγησε με πλούσια σοδειά. Κι αυτός, αντί να σκεφτεί πώς θα την αξιοποιούσε καλύτερα, για τον Θεό και τους συνανθρώπους του, σχεδίαζε πώς θα κάνει μεγαλύτερες αποθήκες για να βάλει τα αγαθά του. Δεν ήξερε ότι ήταν η τελευταία νύχτα του στη γη.
Και πολλοί αφιερώνουμε όλη τη ζωή μας να συσσωρεύουμε υλικά αγαθά, πολλές φορές με αμαρτωλά μέσα, νομίζοντας ότι θα ζήσουμε αιώνια. Δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε για τον Θεό και το αιώνιο μέλλον μας.
Και, αργά ή γρήγορα, έρχεται η ώρα που θα ακούσουμε τα λόγια του Θεού: «όσα λοιπόν ετοίμασες, τίνος θα είναι;» (Λουκάς 12:20). Αν ο Θεός μας ευλόγησε με περίσσια υλικά αγαθά, τότε σοφό είναι να ευεργετήσουμε εκείνους που έχουν ανάγκη και είναι πολλοί.
Εκατομμύρια συνάνθρωποι μας δεν έχουν να στοιχειώδη της ζωής. Κι εμείς φουσκώνουμε τους λογαριασμούς μας. Ξεχνάμε ότι, όταν εγκαταλείψουμε τη γη, θα φύγουμε όπως και ήρθαμε, γυμνοί. Κι ασφαλώς κανένας μας δεν θα ήθελε να ακούσει τα λόγια που είπε ό Θεός στον άφρονα: «Άφρον τούτη τη νύχτα απαιτούν την ψυχή σου…» (Λουκ.12:20).
Βέβαια, η Αγία Γραφή δεν διδάσκει ότι όσοι είναι πλούσιοι είναι καταδικασμένοι για την Κόλαση και οι φτωχοί θα πάνε στον Παράδεισο. Η Βίβλος, απλώς, καταδικάζει τη φιλαργυρία.
Είτε πλούσιοι είμαστε είτε φτωχοί, ένας μόνο είναι ο τρόπος της σωτηρίας του ανθρώπου. Δεν είναι οι αγαθοεργίες, η ηθική ζωή, ο τακτικός εκκλησιασμός του κλπ. Όλα αυτά είναι καλά, αλλά τη σωτηρία της ψυχής τη δίνει μόνο ο Χριστός, γι αυτό και πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία.
του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
