Η πιο παλιά, από το 1960, είναι η Δημοτική Ι. Σακελλαρίδης, με πολλά Τμήματα, Παιδική, Γυναικεία, Ανδρική και Μικτή Τετράφωνη.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Εμένα προσωπικά μ’ αρέσει μια άλλη, των Κανταδόρων.
Αυτοί συνεδριάζουν πιο τακτικά από όλους, κάθε Κυριακή μεσημέρι κάτω από τα πλατάνια της κεντρικής πλατείας, στο ΚΑΠΗ με το πλάτωμα, με θέα το φαράγγι του Ενιπέα και τον Όλυμπο με τους 12 θεούς. Κι αφού πιούν τα πρώτα τσιπουράκια, αρχίζουν με την κιθάρα τα παλιά όμορφα τραγουδάκια, όπως π.χ.
– Όμορφη μου Αθήνα, πού ‘ν τα χρόνια εκείνα τα παλιά…
– Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά…
– Μπάρμπα Γιάννη με τις στάμνες…
– Ν’ αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, τι καημός!
– Από την πόρτα σου περνώ ωραία Αιγιώτισσα…
– Εις τον αφρό, εις τον αφρό της θάλασσας η αγάπη μου, η αγάπη μου κοιμάται, παρακαλώ σας κύματα μη μού την εξυπνάτε…
Ακολουθεί το ακορντεόν, με πιο μερακλιδικα, όπως π.χ.
– Πήρα τους δρόμους μια βραδιά και τους γνωστούς ρωτούσα για το κορίτσι μου, που αγαπούσα στην Ελευσίνα μια φορά…
– Ο, ο, όμορφη Θεσσαλονίκη, τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ…
Τέλος, όταν ανάψει το κέφι, αρχίζει το μπουζούκι, κι ακούγονται με πάθος σεβνταλίδικα, όπως π.χ.
– Εγώ δεν ήμουνα αλήτης, αλήτη μ’ έκανες εσύ, εγώ δεν ήμουνα ξενύχτης ήμουνα καλό παιδί…
– Σουρωμένος θα ‘ρθω πάλι στην παλιά μας γειτονιά, να σού παίξω μπουζουκάκι, κι όμορφη διπλοπενιά…
