Με καθυστέρηση έστω η πολιτεία λαμβάνει μέτρα, για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, αφού κατέστη πλέον φανερό ότι το μέλλον του έθνους είναι δυσοίωνο και κινδυνεύουμε να περάσουμε στην παγκόσμια ιστορία. Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στην οικονομική ενίσχυση των οικογενειών, προκειμένου να υπάρξει ενθάρρυνση για περισσότερα παιδιά.
Πράγματι υπάρχει πρόβλημα εδώ, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είμαστε ειδικοί για ανάλυση τόσο εξειδικευμένων και κρίσιμων ζητημάτων. Σήμερα δεν θα εξετάσουμε αν τα μέτρα είναι σωστά και επαρκή η όχι, αλλά θα θίξουμε μία άλλη πτυχή του ζητήματος, για την οποία δεν γίνεται λόγος. Μεγάλος αριθμός νέων, σε ηλικίες γύρω στα σαράντα και παραπάνω αποφεύγει να δημιουργήσει οικογένεια, κάτι αδιανόητο για τα δικά μας χρόνια, όπου ο ενεργών κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν δακτυλοδεικτούμενος.
Σε μία πρόχειρη έρευνα που έκανα εδώ στα χωριά μας περίπου 15-20 νέοι σε κάθε χωριό, που έπρεπε να είχαν δημιουργήσει οικογένεια όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά ούτε πρόκειται να το κάνουν. Αν τώρα υπολογίσουμε πόσοι είναι στη χώρα με την πρόχειρη εκτίμηση του 1,5% ποσοστό που υπάρχει εδώ στην περιοχή μας, διαπιστώνουμε ότι συνολικά είναι 150,000. Αν τα 2/3 από αυτούς είχε δημιουργήσει οικογένεια κι’ αν είχαν από δύο παιδιά το πρόβλημα θα είχε αμβλυνθεί κατά πολύ η μάλλον δεν θα υπήρχε.
Επίσης δύσκολο είναι να εξηγήσει κανείς, χωρίς να έχει ειδικές γνώσεις και να έχει ασχοληθεί σε βάθος με το θέμα, γιατί συμβαίνει αυτό. Πολλές εξηγήσεις μπορεί να δοθούν για να αναλυθεί πλήρως. Υπάρχει μία διάσταση που παρουσιάζουμε σήμερα. Είναι αυτή της παιδείας. Πολλοί εξ άλλου υποστηρίζουν ότι όλα είναι θέμα παιδείας.
Οι καταστροφικές αλλαγές στην παιδεία τη σωτήρια δεκαετία του 1980, από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και η απροθυμία να διορθωθούν από μετέπειτα κυβερνήσεις, λόγω πολιτικού κόστους λειτούργησαν αρνητικά για πολλούς. Ποιες ήταν αυτές οι αλλαγές; Η κατάργηση κάθε συντηρητικού μέτρου πειθαρχίας, και συγκεκριμένα η ομοιογενής ενδυμασία για τις μαθήτριες το κούρεμα των μαθητών και πολλά άλλα. Παρεμπιπτόντως είχαμε πάει πρό δεκαπενταετίας στη Σμύρνη. Εκεί οι μαθήτριες φορούσαν καλαίσθητα ταγιεράκια το χρώμα των οποίων διέφερε ανάλογα με το σχολείο που φοιτούσα.
Είδαμε μπλε, βυσσινί, σκούρο πράσινο και άλλα και τις καμαρώσαμε όλοι, πολύ ωραία εικόνα. Πέραν τούτου γαλουχήθηκαν και γαλουχούνται οι νέοι μας προς την ήσσονα προσπάθεια και έμαθαν ότι πρέπει να υπάρχει ανταμοιβή χωρίς κόπο. Δεν πρέπει να ζορίζεται το παιδί πρέπει να παίζει και χωρίς να διαβάζει πρέπει να παίρνει μεγάλους βαθμούς. Φθάσαμε τα χρόνια εκείνα και συνεχίζεται και σήμερα από τη μία να έχουμε 80% αριστούχους σε κάθε τάξη από τη μία και από την άλλη τα παιδιά να μην μαθαίνουν γράμματα. Από αυτούς μετά προήλθαν οι ανεπαρκείς εκπαιδευτικοί κλπ.
Φυσικά και δεν ισοπεδώνουμε τα πάντα, υπάρχουν και τα περισσότερο η λιγότερο χαρισματικά παιδιά. Έμαθαν λοιπόν να μην προσπαθούν και να θέλουν να ζουν άνετα, να μην θέλουν να αναλάβουν ευθύνες και υποχρεώσεις και φυσικά δεν θέλουν να ακούσουν για οικογένεια και ανάληψη των ευθυνών που αυτή συνεπάγεται. Όσο δεν διορθώνεται η κατάσταση θα εισπράττουμε τα επίχειρα των πράξεων μας και το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο.
Εννοείται πως αν προβούμε σε διορθώσεις σε βάθος μη παραλείποντας να αξιολογούμε τους εκπαιδευτικούς καταργώντας τη μονιμότητα και στέλνοντας στο σπίτι τους ανεπαρκείς, αν επαναφέρουν τα συντηρητικά μέτρα πειθαρχίας και αν αντιστραφούν τα πράγματα να σέβεται ο μαθητής τον δάσκαλο και όχι να φοβούνται οι εκπαιδευτικοί τους μαθητές, αν συμβούν αυτά, εκτός των άλλων και η βία των ανηλίκων θα μειωθεί και μετά από κάποιες δεκαετίες θα βελτιωθεί η κατάσταση.
Έχουμε καθυστερήσει δραματικά να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά γράμματα και όχι αν κάποιοι εκπαιδευτικοί ανεπαρκείς και αδιάφοροι χάσουν τη δουλειά τους.
Σε όλα αυτά που αναφέρω επιγραμματικά, καθοριστική θα είναι ασφαλώς και η συμμετοχή των γονέων. Οι γονείς παίρνουν κατά κανόνα το μέρος των μαθητών, των παιδιών τους δηλαδή και όταν έχουν άδικο.
Με επιθετικό τρόπο πολλές φορές καταφέρονται κατά των καθηγητών, επειδή αδικήθηκε ο κανακάρης και πήρε μικρούς βαθμούς, επειδή αν έσπασε καμιά πόρτα τι έγινε τώρα παιδί είναι πόσο κάνει να την πληρώσουμε, ότι και να κάνει έχουμε την τάση να δίνουμε άφεση αμαρτιών.
Οι γονείς να είναι αρωγοί της πολιτείας στην επιβολή της σχολικής πειθαρχίας η οποία προς αποφυγήν παρεξηγήσεως διαφέρει από την στρατιωτική και αυτό θα αποβεί προς όφελος των ίδιων των παιδιών. Σήμερα οι περισσότεροι νέοι μας δεν ξέρουν γράμματα. Αυτό το καταλαβαίνουν οι μεγαλύτεροι και όχι οι ίδιοι, που αν τους το πεις μειδιούν επειδή δεν ξέρουν πως είναι να ξέρεις.
Να τολμήσει η κυβέρνηση αψηφώντας το πολιτικό κόστος, στο τέλος-τέλος καλύτερα να στοιχίσει την εξουσία σε μία κυβέρνηση και να λαμβάνουν οι νέοι σωστή παιδεία.
Αυτούς που θα τολμήσουν η ιστορία θα τους δικαιώσει.
