Η ιδιοκατοίκηση μειώνεται παγκοσμίως, με τα ποσοστά να πέφτουν σε «αρκετές μεγάλες προηγμένες οικονομίες», σύμφωνα με τον Economist, συνέπεια των δραστικών αλλαγών στις αγορές εργασίας, της έλλειψης και του πληθωρισμού που τιμολογούν τους millennials από την επίτευξη ενός ορόσημου ζωής που οι νέοι άνθρωποι επιδιώκουν να επιτύχουν εδώ και γενιές.
Αργεί το σπίτι, αργεί ο γάμος, αργούν και τα παιδιά
Μεταξύ των περιοχών του κόσμου όπου τα εισοδήματα δεν έχουν συμβαδίσει με τις τιμές των κατοικιών είναι η νότια Ευρώπη, οι ασιατικές πόλεις και οι περισσότερες αγγλόφωνες χώρες. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης μεταξύ των ατόμων ηλικίας 25-34 ετών μειώθηκαν από 25% το 2005 σε 11% το 2018, σύμφωνα με τη Eurostat.
Ειδικότερα στη νότια Ευρώπη, τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην ηλικία των 35 ετών έχουν μειωθεί πάνω από 10% για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1980, με μόνο το 50% των millennials αυτής της δημογραφικής ομάδας να κατέχουν το σπίτι τους, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
Αυτό το οικονομικό γεγονός έχει κοινωνικό κόστος, όπως αναφέρει στην έρευνα που έχει κάνει το worldcrunch.com.
Οι νέοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν σπίτι είναι πιο πιθανό να καθυστερήσουν τις αποφάσεις για γάμο και τεκνοποίηση. Σε συνδυασμό με την κρίση του κόστους ζωής και τη μείωση των ποσοστών γεννήσεων παγκοσμίως, το ζήτημα της προσβασιμότητας στην ιδιοκτησία κατοικίας έχει εκτεταμένες επιπτώσεις.
Ισπανία: Μια γενιά ενοικιαστών
Στην Ισπανία, όπως αναφέρει η La Marea, το Ινστιτούτο Αστικών Ερευνών της Βαρκελώνης δημοσίευσε τον Οκτώβριο μια έκθεση που αποκαλύπτει ότι πολλοί ενοικιαστές δεν θα είναι πλέον σε θέση να αποκτήσουν ιδιόκτητο σπίτι ακόμη και όταν θα έχουν φτάσει στην ενηλικίωση – ακόμη και στα βαθιά γεράματα.
Αυτή η μετατόπιση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, διότι περιορίζει τη δυνατότητα των νέων ανθρώπων να δημιουργήσουν πλούτο μέσω της ιδιοκτησίας ακινήτων – μια βασική οδό προς την οικονομική σταθερότητα για τις προηγούμενες γενιές.
Τα διαμερίσματα δεν είναι για τους τουρίστες, γράφουν τα πανό στη Βαρκελώνη. Οι διαδηλώσεις για την στεγαστική κρίση στην χώρα είναι συχνές Πηγή φωτο: PAU BARRENA/AFP
Με τις τιμές των ακινήτων να ανεβαίνουν από πλούσιους επενδυτές και μεγαλοϊδιοκτήτες ακινήτων, οι νέοι αντιμετωπίζουν σημαντικά εμπόδια στην αγορά κατοικίας, καθιστώντας όλο και πιο απίθανο να αποκτήσουν ποτέ ιδιοκτησία. Αυτή η έλλειψη πρόσβασης στην ιδιοκατοίκηση συμβάλλει στην αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και αφήνει πολλούς νέους οικονομικά ευάλωτους.
Ιταλία: χάνοντας την παράδοση
Στην Ιταλία, το μειούμενο ποσοστό ιδιοκτητών ακινήτων διαρρηγνύει τον βασικό ιστό της κοινωνίας. Οι Ιταλοί έχουν την τάση να δίνουν προτεραιότητα στα σπίτια ως επένδυση και παραδοσιακό σύμβολο της οικογένειας, καθώς περίπου το 74% του πληθυσμού ζει σε σπίτια που του ανήκουν.
Ωστόσο, οι στάσιμοι μισθοί, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των νέων (34,7%) και η αύξηση των επιτοκίων στην Ιταλία καθιστούν όλο και πιο δύσκολο για τους νέους να αγοράσουν σπίτι και να δημιουργήσουν οικογένεια. Οι παλαιότερες γενιές είναι πολύ πιο πιθανό να είναι ιδιοκτήτες σπιτιού, με το 55% των ιδιοκτητών σπιτιού στη χώρα να μην έχουν παιδιά, σύμφωνα με τη Eurostat.
Οι νέοι Ιταλοί εισέρχονται αργότερα στην αγορά εργασίας και δεν είναι σε θέση να δεσμευτούν για ένα ενυπόθηκο δάνειο.
Η δανειοληπτική ικανότητα των νέων είναι επίσης χαμηλότερη από ό,τι ήταν παλαιότερα στην Ιταλία, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πλέον αυστηρά κριτήρια δανειοδότησης.
«Οι νέοι Ιταλοί εισέρχονται αργότερα στην αγορά εργασίας, ακόμη και με ασταθείς συμβάσεις, οπότε δεν είναι σε θέση να δεσμευτούν για ένα στεγαστικό δάνειο», δήλωσε στη La Stampa η Valentina Lagasio, καθηγήτρια οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Sapienza της Ρώμης.
Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το ζήτημα μέσω στεγαστικών πολιτικών και κινήτρων έχουν πέσει στο κενό, συμπεριλαμβανομένης της θέσπισης ενός «μπόνους πρώτης κατοικίας» για πολύτεκνες οικογένειες που στοχεύουν στην αγορά κατοικίας, το οποίο θα κάλυπτε έως και το 90% των πληρωμών των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων των οικογενειών που πληρούν τις προϋποθέσεις.
Ελλάδα: εξακολουθεί να ανακάμπτει από την ύφεση
Παρομοίως στην Ελλάδα οι νέοι δεν μπορούν να αγοράσουν σπίτια και, ως εκ τούτου, αναγκάζονται να ζουν με τους γονείς τους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ο μέσος Έλληνας μετακομίζει σε ηλικία 30,7 ετών και περισσότεροι νέοι ενήλικες ηλικίας 18-34 ετών ζουν με τους γονείς τους από ό,τι ο μέσος ευρωπαϊκός νέος ενήλικας.
Αυτή η δυναμική επιδεινώθηκε κατά τη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης, μετά την οποία η Ελλάδα αγωνίστηκε να επαναφέρει τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην προ του 2008 κατάσταση. Στην πραγματικότητα, η εθνική στατιστική υπηρεσία ανέφερε μείωση των ποσοστών ιδιοκατοίκησης κατά 11,3% από το 2005 έως το 2021 και μείωση της ιδιοκατοίκησης κατά 14% μεταξύ των Ελλήνων νέων ενηλίκων.
Δύσκολη υπόθεση η αγορά σπιτιού για τους νέους στην Ελλάδα
Η οικονομική κρίση, η οποία καθορίστηκε από τα υψηλά ποσά χρέους στην Ελλάδα, εμπόδισε τους νέους να αποταμιεύσουν για προκαταβολή. Από τότε οι τιμές των κατοικιών και των ενοικίων ανεβαίνουν- από το 2021, πάνω από το ένα τρίτο του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών στη χώρα διατίθεται για δαπάνες που σχετίζονται με τη στέγαση, το υψηλότερο μεταξύ των χωρών της ΕΕ, αναφέρουν δημοσιεύματα στην Ελλάδα.
Ηνωμένο Βασίλειο: κρίση οικονομικής προσιτότητας
Η στέγαση παραμένει απλησίαστη στις μεγάλες πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά έχει επιταχυνθεί από το 2021 που ξεκίνησε η κρίση του κόστους ζωής. Το υψηλότερο κόστος των τροφίμων, του ηλεκτρικού ρεύματος και των καυσίμων που τροφοδοτήθηκε από τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας και τις κυρώσεις στο ρωσικό πετρέλαιο, έχουν στείλει τον πληθωρισμό στη χώρα στα ύψη.
Οι νέοι χωρίς επαρκή χρόνο για να αρχίσουν να αποταμιεύουν πριν από την κρίση δυσκολεύονται να εισέλθουν στην αγορά κατοικίας: η Συμμαχία Ιδιοκτητών Ακινήτων του Ηνωμένου Βασιλείου διαπίστωσε ότι σχεδόν 2 εκατομμύρια επίδοξοι ιδιοκτήτες κατοικιών δεν πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να αγοράσουν σπίτι.
Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη ζήτησης. Οι επίδοξοι ιδιοκτήτες σπιτιού έχουν ως στόχο να ακολουθήσουν τα βήματα των γονέων τους που είναι ιδιοκτήτες σπιτιού, σύμφωνα με τη HomeOwners Alliance. Ωστόσο, οι τιμές των κατοικιών έχουν εκτοξευθεί, ιδίως στο Λονδίνο, μία από τις ακριβότερες πόλεις στον κόσμο για κατοικίες.
Οι υποψήφιοι αγοραστές του Ηνωμένου Βασιλείου αναφέρουν την οικονομική προσιτότητα ως το κύριο εμπόδιο στην απόκτηση κατοικίας. Όσοι ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 18-34 ετών είναι τρεις φορές πιο πιθανό να βασιστούν σε κυβερνητικά προγράμματα χρηματοδότησης του Ηνωμένου Βασιλείου προκειμένου να αγοράσουν σπίτι, συμπεριλαμβανομένων των δανείων ιδίων κεφαλαίων και των ατομικών αποταμιευτικών λογαριασμών.
Αυστραλία: ανισότητα μεταξύ των γενεών
Άλλες αγγλόφωνες χώρες υποφέρουν από συνδυασμένες κρίσεις κόστους ζωής και στέγασης. Στο ηλιόλουστο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, η προσφορά κατοικιών δεν έχει καλύψει τη μεταπανδημική ζήτηση, οδηγώντας σε άνοδο τις τιμές των ενοικίων και των κατοικιών.
Η μέση τιμή κατοικίας στο Σίδνεϊ προβλέπεται να αυξάνεται κατά 5,9% ετησίως έως το 2026, με τη μέση τιμή ακινήτου να ξεπερνά ήδη το 1,4 εκατομμύριο AUD το 2024 (πάνω από 900.000 δολάρια).
Οι συζητήσεις για την ανισότητα μεταξύ των γενεών βρίσκονται στο επίκεντρο του διαλόγου στη χώρα. Με τους Boomers και τους Gen Z να έρχονται συχνά αντιμέτωποι, με τους τελευταίους να υποστηρίζουν ότι το υποτιθέμενο «αυστραλιανό όνειρο» είναι πλέον μια κενή υπόσχεση. Καθώς οι Boomers απολαμβάνουν τα οφέλη της αδιάλειπτης οικονομικής ανάπτυξης, οι νέοι επιβαρύνονται με μεγάλο χρέος που τροφοδοτεί ένα διευρυνόμενο χάσμα πλούτου: το Ινστιτούτο Στεγαστικής και Αστικής Έρευνας της Αυστραλίας διαπίστωσε ότι το 2023, τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1980 έχουν μειωθεί εδώ και δύο δεκαετίες στο 45%, σε σύγκριση με το 65% για όσους γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1950.
Ενώ το μέσο ετήσιο εισόδημα πλήρους απασχόλησης στην Αυστραλία έφτασε τα 98.098 δολ. Αυστραλίας, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Αυστραλιανής Στατιστικής Υπηρεσίας, οι άνθρωποι που μπορούν να αγοράσουν σπίτι κερδίζουν υπερδιπλάσια, κατά μέσο όρο 220.000 δολ. Αυστραλίας. Αυτό σηματοδοτεί αύξηση σχεδόν 40% από τα 160.000 δολ. Αυστραλίας το 2019.
Η στεγαστική κρίση έχει εξαπλωθεί πέρα από το Σίδνεϊ. Περισσότερα από 190.000 νοικοκυριά στις οκτώ πολιτείες και εδάφη της Αυστραλίας βρίσκονται στη λίστα αναμονής για κοινωνική στέγαση, καθώς η κυβέρνηση δεσμεύεται να κατασκευάσει 20.000 νέες κατοικίες. Μέχρι τότε, οι νέοι επίδοξοι Αυστραλοί ιδιοκτήτες σπιτιών έχουν κολλήσει να πληρώνουν ενοίκια ρεκόρ.
Ιαπωνία: η πόλη τιμολογείται εκτός πόλης
Στην ευρύτερη περιοχή του Τόκιο, οι τιμές των κατοικιών έχουν πιέσει τους νέους υποψήφιους ιδιοκτήτες για χρόνια. Μελέτη του Οικονομικού Ινστιτούτου Ακινήτων διαπίστωσε ότι η μέση τιμή κατοικίας στην ιαπωνική πρωτεύουσα σημείωσε άλμα για τρίτη συνεχή χρονιά, ενώ οι τιμές των νέων διαμερισμάτων αυξήθηκαν για πέμπτη συνεχή χρονιά.
Η μέση τιμή ενός διαμερίσματος στο Τόκιο είναι 15 φορές υψηλότερη από το μισθό του μέσου υπαλλήλου.
Παρόμοια με την Αυστραλία όσον αφορά τη χαμηλή προσφορά, η Ιαπωνία έχει επίσης ασυνήθιστα υψηλό κόστος κατασκευής. Το Τόκιο είναι η πιο ακριβή πόλη για κατασκευή με βάση το κόστος ανά τετραγωνικό μέτρο, γεγονός που αποτελούσε σημαντικό πρόβλημα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της πόλης το 2021. Μια έκτοτε έκρηξη ξένων επενδύσεων έχει ανεβάσει περαιτέρω τις τιμές των διαμερισμάτων.
Οι νέοι επαγγελματίες που δεν μπόρεσαν ακόμη να συσσωρεύσουν πλούτο έχουν υποφέρει ως αποτέλεσμα. Ο συνηθισμένος Ιάπωνας εργαζόμενος στις αρχές της καριέρας του δεν είναι σε θέση να αγοράσει σπίτι και παλεύει να πληρώσει το ενοίκιο όπως είναι. Η μέση τιμή διαμερίσματος στο Τόκιο είναι ρεκόρ 129,6 εκατομμυρίων γεν (865.000 δολάρια), ή 15 φορές ο μισθός του μέσου υπαλλήλου.
Οι νέοι που επιθυμούν να αγοράσουν σπίτια για να μεγαλώσουν την οικογένειά τους αναγκάζονται να αναζητήσουν εκτός Τόκιο, στα προάστια της πόλης. Η ιαπωνική κυβέρνηση ενθαρρύνει τη μετακίνηση αυτή, καθώς ο υπερπληθυσμός στην πρωτεύουσα και η μείωση των εθνικών ποσοστών γεννήσεων αποτελούν οξύ ζήτημα για τη χώρα. Αλλά για τους νέους επαγγελματίες που ελπίζουν να αγοράσουν ακίνητο στη μεγαλούπολη, αυτό μπορεί να είναι ένα μη ρεαλιστικό όνειρο.
Καναδάς: τιμές μετά την πανδημία
Σε σύγκριση με τον νότιο γείτονά του, η μέση τιμή κατοικίας στον Καναδά ήταν κατά 30.000 δολάρια υψηλότερη από τη μέση τιμή κατοικίας στις ΗΠΑ το 2022, σε μια αγορά κατοικίας με ρεκόρ μετά την πανδημία. Οι υψηλές αυτοκόλλητες τιμές αφήνουν τους νέους στην ευρύτερη περιοχή του Τορόντο και του Βανκούβερ να αμφιβάλλουν για την προοπτική αγοράς κατοικίας στο μέλλον.
Σχεδόν οι μισοί Καναδοί ενοικιαστές, εκ των οποίων οι νέοι αποτελούν τη μεγαλύτερη ομάδα, έχουν εγκαταλείψει τον στόχο τους να αγοράσουν σπίτι, σύμφωνα με έρευνα του 2023 Mortgage Pros.
Ο Καναδάς είναι ένα έθνος ιδιοκτητών κατοικιών, αφήνοντας την εναπομείνασα αγορά κατοικίας υποκορεσμένη και με μεγάλη ζήτηση για όσους απομένουν. Οι μισοί από τους Gen Z’ers και το ένα τρίτο των Millennials που συμμετείχαν στην έρευνα εξετάζουν το ενδεχόμενο να αναζητήσουν πιο προσιτά ακίνητα σε άλλες επαρχίες, τα οποία επίσης υπερτιμολογούνται από στρατηγικούς επενδυτές ακινήτων.
Λιγότερο ενδιαφερόμενοι για οικογενειακούς στόχους και περισσότερο για εγγυημένη στέγη, η κατάσταση της στέγασης έχει αφήσει τους νέους στον Καναδά πιο ρεαλιστές και λιγότερο φιλόδοξους.
