Μιλώντας ο Χρυσόστομος για την όμορφη σχέση που είχαν ο Αβραάμ και η Σάρρα σαν αντρόγυνο, αναφέρθηκε στο πως πρέπει να είναι η σχέση του αντρόγυνου μεταξύ τους. Διαβάζοντας τα λόγια του ελεεινολογούσα τον εαυτό μου και άλλους που γνώριζα, για την σχέση που είχαμε με το ταίρι μας.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
«Προς βοήθειαν γάρ η γυνή εδόθη, ίνα αρκούμενος τη ταύτης παρακλήσει αντέχειν ο ανήρ δύνηται προς τα επιόντα αυτώ. Εάν γάρ ή κοσμία και επιεικής, ού μόνον την από της κοινωνίας παραμυθίαν παρέξει τω ανδρί, αλλά και εν τοις άλλοις άπασι πολλήν την εαυτής χρείαν επιδείξεται, πάντα αυτώ κούφα και ράδια κατασκευάζουσα, και ουκ αφιείσα πείραν λαβείν ούτε των έξωθεν, ούτε μην των κατά την οικίαν τικτομένων καθ’ εκάστην ημέραν δυσχερών, αλλά, καθάπερ κυβερνήτης άριστος, ούτως αυτώ τον χειμώνα της ψυχής δια της οικείας σοφίας εις γαλήνην καταστήσει, και τη παρ’ εαυτής συνέσει πολλήν αυτώ παρέξει την παραμυθίαν. Τους γάρ ούτω συνδεδεμένους ουδέν λοιπόν των εν τω παρόντι βίω λυπήσαι δυνήσεται, ουδέ την ηδονήν αυτών λυμήνασθαι … Μη τοίνυν, παρακαλώ, τούτου προτιμότερόν τι ηγώμεθα, αλλά πάντα ποιώμεν και πραγματευώμεθα, ώστε γαλήνην και ειρήνην είναι μεταξύ της συνοικήσεως».
Μετάφραση : Πράγματι η γυναίκα δόθηκε στον άνδρα για να τον βοηθάει, ώστε με την συμπαράστασή της να μπορεί να αντιμετωπίζει ο άνδρας αυτά που θα του συμβαίνουν. Διότι αν είναι ενάρετη και σώφρων, δεν θα προσφέρει στον άνδρα της μόνο παρηγοριά με την παρέα της, αλλά και σε όλα τ’ άλλα θα δείξει την χρησιμότητά της, με το να κάμνει τα πάντα ελαφριά κι εύκολα για τον άνδρα, και να μη τον αφήνει να δυσκολεύεται ούτε από εξωτερικά προβλήματα, ούτε απ’ αυτά που δημιουργούνται κάθε μέρα μέσα στο σπίτι, αλλά σαν άριστος κυβερνήτης θα οδηγεί με την σοφία της σε γαλήνη την ταραγμένη ψυχή του άνδρα της και με την σύνεσή της θα του προφέρει μεγάλη παρηγοριά. Το αντρόγυνο που είναι έτσι ενωμένοι, δεν μπορεί τίποτα σ’ αυτή την ζωή να τους λυπήσει, δεν μπορεί τίποτα σ’ αυτή την ζωή να καταστρέψει την ευτυχία τους … Μη λοιπόν, παρακαλώ, να θεωρεί το αντρόγυνο οτιδήποτε άλλο προτιμότερο απ’ αυτό, αλλά να κάμνουν τα πάντα ώστε να υπάρχει γαλήνη και ειρήνη στην σχέση μεταξύ τους.
Πόσο όμορφη είναι λοιπόν η σχέση του άντρα με την γυναίκα του όταν γίνεται όπως λέει ο Χρυσόστομος και πως εμείς πάμε και με τα χέρια μας βγάζουμε τα μάτια μας ! Φοβάμαι πως σε ελάχιστους γάμους τα αντρόγυνα ζουν αυτά που λέει ο Χρυσόστομος, αυτά που ζούσαν ο Αβραάμ και η Σάρρα. Ο καθένας μας ξέρει πόσες φορές φέρθηκε σκάρτα στην γυναίκα του, πόσες φορές πλήγωσε αυτό τον θησαυρό που έβαλε ο Θεός δίπλα μας για να πορευτεί μαζί μας σ’ αυτή την ζωή.
«Το μυστήριο τούτο μέγα εστί» φωνάζει ο Απόστολος Παύλος αλλά πώς να το καταλάβουμε όταν πολλοί από εμάς φτάνουμε εντελώς ανέτοιμοι και ανώριμοι στον γάμο ; Τζάμπα σπατάλησα τόσα χρόνια μέσα στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση, ενώ έπρεπε να μαζεύω εφόδια τα χρόνια εκείνα για ν’ ανταποκριθώ σ’ αυτό το μέγα μυστήριο. Θα παρουσιάσω κάπως ποιητικά το προσωπικό μου τράνταγμα με τον γάμο μου και νομίζω ότι κάπως έτσι θα μπορούσε να μιλήσει και ο καθένας σας.
Ήμουν ένα παραχαϊδεμένο παιδάκι αγάπη μου όταν με παντρεύτηκες που έπρεπε να πεθάνει για να αναστηθεί ο άντρας που θα βλέπει κατάματα την ζωή κι αυτό μου το έμαθες εσύ που δεν μου χαριζόσουν και δεν με άφηνες να το βάλω στα πόδια, όπως έκαμνα τόσα χρόνια, μπροστά στην παραμικρή δυσκολία. Εσύ ανέλαβες να μεταμορφώσεις το δειλό σπουργιτάκι σε αετό που σχετίζεται θαρρετά με τους άλλους ανθρώπους. Κοντά σου αναγκάστηκα να παραμένω σε οποιαδήποτε εργασία εργαζόμουν για να βγάλω τα προς το ζην, όσο και να μου φαινόταν ότι δεν μου ταίριαζε.
Κοντά σου άρχισα να ζυμώνομαι με την πραγματικότητα, επειδή οι γονείς μου που μάλλον με θεωρούσαν χαζό και ανίκανο (έβλεπαν την τρέλα που κουβαλούσα), φρόντιζαν να μου τα παρέχουν όλα έτοιμα και δεν μου ανέθεταν καμία ευθύνη, ούτε καν να αγοράσω ένα ρούχο. Εσύ με προσγείωσες στον πραγματικό κόσμο από τον φανταστικό που τόσα χρόνια ζούσα και ήμουν φυσικά ένα εύκολο θύμα που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ο κάθε επιτήδειος. Εσύ μου έμαθες να φροντίζω γι αυτούς που έχω δίπλα μου και με γλίτωσες από το παραμύθι της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης ότι θα σώσω όλο τον κόσμο.
Εσύ μου χτυπούσες τον εγωισμό μου που ήταν πιο ψηλός κι από τον Όλυμπο δείχνοντάς μου τα λάθη που έκαμνα, τις ανοησίες που πίστευα, τον λήθαργο που ζούσα. Με τόσα μπράβο που άκουσα μέχρι να σε γνωρίσω έφτασα να νομίζω ότι είμαι αλάθητος σαν τον Πάπα και η δικιά σου αμφισβήτηση με προσγείωνε. Δεν με λυπόσουν μήπως πονέσω αλλά σαν καλός χειρουργός έβαζες βαθιά το νυστέρι όταν καυχιόμουνα και μούλεγες «για τα καλά καβάλησες το καλάμι». Τις φανταστικές ιστορίες που δηγιόμουν μπροστά σε άλλους για να εντυπωσιάσω και να μονοπωλώ τον λόγο, μου τις έκοβες με το μαχαίρι. Εσύ θανάτωσες την ιδιορρυθμία μου και μ’ έμαθες να συνεργάζομαι με τους άλλους.
Και άλλες πολλές καλές αλλοιώσεις μου προκάλεσες καλή μου αγάπη που όλες με έκαμναν και πονούσα και δεν στο κρύβω πολλές φορές κρυφά από εσένα έκλαιγα. Γιατί δεν είναι τόσο εύκολο και ανώδυνο ο κόκκος του σίτου να σαπίσει στην γη και να πεθάνει. Αν δεν πεθάνει όμως δεν θα φέρει καρπό, αλλά θα μείνει μόνος του. Κι αυτός ο κόκκος του σίτου ήμουν εγώ που εσύ με αγάπησες (εγώ με την τρέλα που κουβαλούσα δεν μπορούσα ν’ αγαπήσω) και με στεφανώθηκες.
Ήμουν ο σπόρος που έπρεπε να πεθάνει για να φέρει καρπό, κι εσύ καλή μου, μοναδική μου αγάπη, ήσουν αυτή που ανέλαβες τον δικό μου θάνατο και γι αυτό σ’ ευχαριστώ.
