Στο χωριό της γιαγιάς μου δεν υπήρχε αρτοπωλείο.
Γενικά, δεν υπήρχε ούτε ένα μαγαζί, παρά μόνο ένα πρωτόγονο κουρείο κι ένα μπακάλικο.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Όλοι στα σπίτια έφτιαχναν οι ίδιοι το ψωμί της (πολυμελούς 8-10 άτομα) οικογένειας για όλη την εβδομάδα. Άφηναν το ζυμάρι μερικές ώρες να φουσκώσει μέσα στη μεγάλη ξύλινη σκάφη, κατόπιν το ζύμωναν καλά και κουραστικά με τα χέρια, το χώριζαν σε μεγάλα κομμάτια των 5 οκάδων (8 κιλά), το έβαζαν στη μακρόστενη ξύλινη ψωμοθήκη για τον φούρνο, κουβαλούσαν κλαδιά και ξύλα, άναβαν τον φούρνο να κάψει, τραβούσαν έξω τα κάρβουνα και την στάχτη, έβαζαν μέσα τα ζυμάρια και περίμεναν να ψηθούν.
Μετά από αυτό τακτοποιούσαν τα δωμάτια και το σπίτι, άρμεγαν την κατσίκα ή την αγελάδα, καθάριζαν τον στάβλο από τις ακαθαρσίες των ζώων και το κοτέτσι από τις κουτσουλιές, έβαζαν φωτιά με ξύλα στην αυλή για φωτιά να ζεσταθεί νερό στο καζάνι για να πλύνουν τα ρούχα με το χέρι, κουβαλούσαν νερό από το πηγάδι, μαγείρευαν, χτυπούσαν το αριγιάνι στο ξύλινο στενόμακρο βαρέλι για να πάρουν το βούτυρο, πότιζαν τον μπαχτσέ και τάιζαν τις κότες με σιτάρι και καλαμπόκι και τα ζώα με τριφύλλι, και κατόπιν δούλευαν στις σκληρές χειρονακτικές αγροτικές δουλειές. μέσα στο κρύο και τα χιόνια τον χειμώνα και τον καύσωνα το καλοκαίρι.
Οι σημερινές νοικοκυρές αμφιβάλλω εάν θα ενθουσιάζονταν με μια τέτοια ζωή και εάν θα αντέχαν…
