Λέει ο μέγας Χρυσόστομος σε μια ομιλία του : «Ταυτ’ ουν ειδότες, ου τους τιμωρουμένους, ουδέ τους κολαζομένους δακρύειν χρή, αλλά τους αμαρτάνοντας ατιμωρητί». Μετάφραση : Λοιπόν αυτό να ξέρετε, ότι δεν πρέπει να κλαίτε αυτούς που τιμωρούνται και βασανίζονται, αλλά αυτούς που ενώ σφάλλουν δεν τιμωρούνται.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Θα ήθελα να αφιερώσω τα λόγια αυτά στο Υπουργείο Παιδείας. Ακούω συχνά από καλούς συναδέλφους «αν ξεκινούσα τώρα να εργάζομαι, δεν θα γινόμουν εκπαιδευτικός. Το επάγγελμα έπαψε να είναι ελκυστικό». Και εγώ χθες που πήγα το αμάξι μου για service είπα στον Μηχανικό : «Θα προτιμούσα τώρα να είμαι Μηχανικός και όχι Καθηγητής. Επειδή σαν Μηχανικός όσο καλύτερα κάμνω την εργασία μου κερδίζω ικανοποίηση, ενώ σαν Καθηγητής και πολύ καλός να είμαι για τους περισσότερους μαθητές πηγαίνει τζάμπα».
Δεν ήταν όμως έτσι το σχολείο όταν πριν 30 χρόνια αρχίσαμε να διδάσκουμε. Μια από τις κυριότερες αιτίες για την χειροτέρευση ήταν ότι το Υπουργείο Παιδείας αφήνει τους μαθητές να σφάλλουν χωρίς να τιμωρούνται. Μήπως σας φαίνονται υπερβολικά ; Έλεγε ένας καλός συνάδελφος που πέθανε την εποχή του Covid : «Στο τμήμα αυτό ανεχθήκαμε 3,4 κωλόπαιδα και από την Α΄ Λυκείου μέχρι την Γ΄ δεν άφησαν να γίνει το μάθημα σωστά». Είχε δίκιο ο συνάδελφος επειδή κι εγώ έκαμνα μάθημα σ’ αυτό το τμήμα και πραγματικά αυτοί οι 3,4 μαθητές αχρήστεψαν το τμήμα. Οι γονείς των άλλων μαθητών έκλαιγαν την μοίρα τους, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κανείς τίποτα.
Γιατί ακούσατε ποτέ να άλλαξαν σχολικό περιβάλλον σε 3,4 μαθητές ; Σε 1 μαθητή αν αλλάξουν, και αυτό μόνο αν το λέει η καρδιά του Διευθυντή. Και στο κάτω κάτω, τι φταίνε τα άλλα σχολεία να παίρνουν τέτοιους μαθητές ;
Μα θα πείτε, πριν 30 χρόνια δεν υπήρχαν τέτοιοι μαθητές ; Φυσικά υπήρχαν, αλλά ήταν λίγοι, ήταν η εξαίρεση. Σήμερα η εξαίρεση είναι να βρεις μαθητές να υπολογίζουν και να σέβονται τους Καθηγητές. Οι περισσότεροι μαθητές δεν χαμπαριάζουν από τίποτα, δεν τους νοιάζει τίποτα. Ότι θέλει ας γίνει, όλοι είναι μαζί τους. Υπουργείο Παιδείας, γονείς, ΜΜΕ, κοινωνία.
Προσωπικά η αίθουσα διδασκαλίας μου θυμίζει πλέον το πυρωμένο κρεβάτι που ξάπλωσαν τον άγιο Μαρδάριο, γι αυτό και κάθε φορά πριν μπω διαβάζω την μικρή προσευχή που έκανε ο άγιος. Έχω κάνει κι ένα κομποσκοίνι για όλους τους μαθητές την προηγούμενη μέρα για να μπορέσω να τους αντέξω. Έχω και στην έδρα μια εικονίτσα του αγίου της επιστήμης και της τεχνολογίας, αγίου Πορφυρίου, και τον παρακαλώ να με βοηθήσει ν’ αντέξω την αδιαφορία των μαθητών και να μην βάλω τις φωνές.
Βλέπετε το Υπουργείο Παιδείας εδώ και χρόνια τα φρόντισε όλα. Δείξτε μου μια χώρα στον κόσμο που οι μαθητές στο Λύκειο προάγονται με μέσο όρο βαθμολογίας 10, ενώ έχουν σε όλα τα βασικά μαθήματα κάτω από την βάση. Δείξτε μου μια χώρα στον κόσμο που 3,4 μαθητές στο Λύκειο μπορούν να μην αφήνουν να γίνει το μάθημα και δεν έχουν καμιά συνέπεια. Δείξτε μου μια χώρα στον κόσμο που οι μαθητές ακούνε το ίδιο μάθημα 2 φορές. Στο σχολείο είναι 25 μαθητές, στο φροντιστήριο 5 μαθητές, ποιο από τα δύο λέτε να απαξιώσει ο μαθητής ;
Αν σας φαίνονται υπερβολικά, σας ρωτάω. Ποιες είναι οι τιμωρίες όταν μια χούφτα μαθητές κάμνουν κατάληψη στο σχολείο και αφήνουν 200 μαθητές απ’ έξω ; Καμιά. Απλώς περιμένουμε να βαρεθούν και μέχρι να βαρεθούν κάμνουμε την άχρηστη σε ανηλίκους τηλεκπαίδευση με την εντολή να μην βάλουμε τους καταληψίες μαθητές μέσα στην εικονική αίθουσα διδασκαλίας. Ναι αλλά κανείς δεν τολμάει να μας δώσει τα ονόματα των καταληψιών. Απλά κοροϊδεύουμε τον ελληνικό λαό.
Βλέπετε, η ατιμωρησία σε όλο της το μεγαλείο. Ναι αλλά, σύμφωνα με τον Χρυσόστομο αυτούς που σφάλλουν και δεν τιμωρούνται πρέπει να τους κλαίμε. Άρα, ας κλαίμε όλοι για τα παιδιά μας.
Νυν απολύεις τον δούλο σου Υπουργείο Παιδείας. Καλό μου Υπουργείο. Γεννήθηκα Αύγουστο του 1961 κι αν και εργάζομαι εδώ και 30 χρόνια σε Λύκεια και θέλω ακόμα 4 χρόνια για να βγω στη σύνταξη. Βλέπεις 7 χρόνια με έπαιρνες αναπληρωτή κι έτσι έχανα τα καλοκαίρια από την σύνταξη, ενώ το μόνο που έκαμναν οι μόνιμοι συνάδελφοι το καλοκαίρι ήταν να πηγαίνουν ένα πρωινό στο σχολείο.
Έτσι θα βγω στη σύνταξη λίγο πριν γίνω 69 χρονών. Πάντα μου άρεσε να διδάσκω στο Λύκειο και ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν μια μέρα να παρακαλώ να φύγω. Μη περιμένεις ότι θα σηκωθώ να φύγω μόνος μου, επειδή το έκαμνα όταν πριν 40 χρόνια ξεκίνησα να εργάζομαι και έχω μετανιώσει που δεν ακολουθούσα τα λόγια της αγίας Γαβριηλίας : «Αν δεν σε διώξουν μη φύγεις. Ά πα πα, μόνος σου μη φύγεις ποτέ !».
Γι αυτό σε παρακαλώ καλό μου Υπουργείο Παιδείας, κάνε μια εξαίρεση σε εμάς τους εκπαιδευτικούς και απόλυσέ μας λίγα χρόνια νωρίτερα, επειδή έτσι που έχει γίνει το σχολείο, για το οποίο κι εσύ έχεις μεγάλη ευθύνη, δεν αντέχουμε άλλο.
