Ουσιαστικά, είναι το φανταστικό όριο που χωρίζει το κοινό από την σκηνή, μια έννοια που προτρέπει την προσωρινή «κατάργηση» της πραγματικότητας και την πλήρη εμβάπτιση του θεατή στον κόσμο της παράστασης.
Στη σύγχρονη τέχνη, η έννοια του τέταρτου τοίχου επεκτάθηκε και σε άλλες μορφές, όπως η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, για να περιγράψει τη στιγμή που ο θεατής ή ο ακροατής αποδέχεται και βιώνει την αφήγηση ή την παράσταση σαν κάτι αληθινό, χωρίς να θυμάται τη φαντασία ή την κατασκευή πίσω από αυτήν.
Στην πραγματικότητα, ο τέταρτος τοίχος λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στην τέχνη και το κοινό, προσφέροντας μια αίσθηση «πραγματικότητας» στον φανταστικό κόσμο που ξεδιπλώνεται.
Η θεωρία ότι ο πίνακας «The Arnolfini Portrait» του Ολλανδού ζωγράφου Jan van Eyck, που χρονολογείται από το 1434, είναι ο πρώτος πίνακας που «έσπασε τον τέταρτο τοίχο» της ζωγραφικής, αναδεικνύει την επιρροή του έργου στη δυναμική της αλληλεπίδρασης του θεατή με την τέχνη.
Ο πίνακας απεικονίζει το γάμο του Ιταλού εμπόρου Giovanni di Nicolao di Arnolfini με τη σύζυγό του, μια σκηνή που καταγράφεται με εκπληκτική ακρίβεια και ρεαλισμό, μια από τις βασικές τεχνικές του van Eyck.
Wikipedia Commons
Η ένταση και η καθαρότητα των λεπτομερειών, από τις ασημένια τρίχες του σκύλου μέχρι τη βουτυρώδη υφή του πράσινου φορέματος, δημιουργούν μια εντυπωσιακή αίσθηση πραγματικότητας.
Όμως, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του πίνακα βρίσκεται στον καθρέφτη που βρίσκεται στο πίσω μέρος του δωματίου. Ο καθρέφτης αντικατοπτρίζει τα γεγονότα που συμβαίνουν στον χώρο, αποκαλύπτοντας δύο άγνωστες φιγούρες: έναν άνδρα και μια γυναίκα. Η ύπαρξη του Jan van Eyck ως μέρους του καθρέφτη και η λατινική επιγραφή «Jan van Eyck was here» («Ο Jan van Eyck ήταν εδώ») καθιστούν σαφές ότι ο ίδιος ο καλλιτέχνης ενσωματώνεται στην εικόνα. Ωστόσο, η γυναίκα στον καθρέφτη παραμένει άγνωστη, και η υποψία ότι αυτή η φιγούρα μπορεί να είναι ο θεατής ανατρέπει τη σχέση μεταξύ του έργου και του κοινού.
Αυτός ο καθρέφτης, με τον τρόπο που αντανακλά την πραγματικότητα, λειτουργεί ως «φακός της κάμερας» που μας εισάγει στον κόσμο του πίνακα. Ο θεατής, ανεξάρτητα από το αν θέλει να είναι ή όχι μέρος αυτής της σκηνής, τοποθετείται στην εικόνα ως μάρτυρας του γάμου. Ο van Eyck καταφέρνει να μας παρασύρει στον κόσμο του πίνακα, σπάζοντας τον «τέταρτο τοίχο» και καθιστώντας μας «συμμέτοχους» στην ιστορία. Αυτή η συμμετοχή δεν περιορίζεται μόνο στην οπτική, αλλά επεκτείνεται και στην αντίληψη του θεατή ως ενεργό μέρος του έργου, δημιουργώντας μια αίσθηση συνείδησης και σύνδεσης με το παρελθόν.
Ο πίνακας «The Arnolfini Portrait» του van Eyck έχει θεωρηθεί το πρώτο παράδειγμα «σπασίματος» του τέταρτου τοίχου στη ζωγραφική, γιατί συνδέει τον θεατή με τον κόσμο της τέχνης με έναν καινοτόμο τρόπο.
Ο καλλιτέχνης δεν αποστασιοποιείται από το κοινό, αλλά αντίθετα το ενσωματώνει στο έργο του, δημιουργώντας μια διαδραστική εμπειρία που ξεπερνά τα όρια της παραδοσιακής αναπαράστασης.
