Η συγγραφέας θα υπογράφει τα βιβλία της πριν την έναρξη της εκδήλωσης, ενώ για το βιβλίο θα μιλήσουν , μέσω βίντεο, η Χάρις Αλεξίου και η Λίνα Νικολακοπούλου.
Επίσης για το βιβλίο θα μιλήσουν δια ζώσης η Δομνίκη Καράντζιου, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας και ραδιοφωνική παραγωγός, και η Ρία Φελεκίδου, εκπαιδευτικός και συγγραφέας.
Την παρουσίαση θα συντονίσει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, εκπαιδευτικός και μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβαστούν, μέσω βίντεο, από τους: Κάτια Δανδουλάκη, Νένα Μεντή, Νατάσσα Μποφίλιου και Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.
Με την μεγάλη αφορμή της παρουσίασης του βιβλίου της σήμερα στην Κατερίνη το “Ολύμπιο Βήμα” συνομίλησε με την συγγραφέα – δημοσιογράφο Σεμίνα Διγενή όπου σε αποκλειστική συνέντευξη αναφέρθηκε στα βήματα της στην τηλεόραση, την μετάβαση της στην συγγραφή και το νέο της βιβλίο.
Σεμίνα Διγενή: “Το ζητούμενο είναι να πάμε επιτέλους μπροστά, χωρίς Τέμπη γύρω μας.”
Τι σας οδήγησε στην απόφαση να στραφείτε στη συγγραφή;
Μια ζωή γράφω σε εφημερίδες, περιοδικά, σάϊτ… Γράφω κείμενα τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, πόντκαστ, ήταν θέμα χρόνου να γραφτεί το πρώτο βιβλίο πριν από εφτά χρόνια και ν’ ακολουθήσουν άλλα έξι.
Η τηλεόραση για σας είναι μεγάλο κεφάλαιο, γιατί αποφασίσατε να την εγκαταλείψετε;
Γιατί θεώρησα ότι είχε κλείσει αυτός ο κύκλος μέσα μου κι ότι δε με αφορούσε πλέον. Ήταν ένας μεγάλος έρωτας που επειδή σταδιακά ξεθύμανε, αποφάσισα να χωρίσω.
Συγγραφή ή δημοσιογραφία; Τι ασκεί μεγαλύτερη γοητεία πάνω σας;
Η δημοσιογραφία δεν μπαίνει σε συγκρίσεις με τίποτα. Πρωταγωνιστούσε και θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στη ζωή μου. Σ αυτήν, άλλωστε χρωστάω και τη στήριξη του συγγραφικού εαυτού μου. Θέλω να πω απλά, πως η συγγραφέας των εφτά βιβλίων, είναι μια δημοσιογράφος σαρανταπέντε χρόνων!
Ο χώρος της δημοσιογραφίας είναι τόσο ανταγωνιστικός όσο λένε; Δύσκολο να επιζήσει κανείς αν δεν έχει θέληση και τσαγανό;
Έτσι έλεγαν παλιά. Τώρα απαιτούνται κι άλλα προσόντα αν θέλεις να παίξεις στην πρώτη γραμμή της τηλεοπτικής αρένας. Προσόντα που προϋποθέτουν κυρίως υποταγή σε επιχειρηματικά συμφέροντα και προτεραιότητες.
Τi έχει απομείνει από το τοπίο που περιγράφετε αλλά και τους ανθρώπους στους οποίους αναφέρεστε στο βιβλίο σας “Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού” των εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή;
Στο μυαλό και την καρδιά μου είναι όλα εκεί, ανέγγιχτα κι ολοζώντανα. Έμπνευση για αυτό το βιβλίο αποτέλεσαν το άρωμα και η δυσωδία μιας ταραγμένης εποχής, γεμάτης εκπλήξεις, ήττες, γιορτές και τραύματα. Την έζησα αυτήν την εποχή κι αισθάνομαι σαν να συνέβησαν χθες όλες εκείνες οι καταστάσεις, οι έρωτες, οι συγκρούσεις, τα εγκλήματα, η φτώχεια, η κακοποίηση, οι απώλειες, οι φιλίες, οι επαναστάσεις, τα πάντα.. Μέσα από την ιστορία μιας παράξενης οικογένειας του Βοτανικού, ζωντανεύει μια άγνωστη, στους περισσότερους, Ελλάδα και μαζί της τα πρόσωπα που τη σημάδεψαν στην πολιτική, την κοινωνία και την τέχνη.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα πραγματικότητας. Ό,τι γράφτηκε, συνέβη. Κι ας μοιάζει πολλές φορές μυθιστορηματικό. Οι ήρωες, με φόντο τον Βοτανικό, υπήρξαν, έδρασαν, πλήγωσαν και πληγώθηκαν, γκρεμίστηκαν κι ανυψώθηκαν. Κάποιοι έφυγαν λυπημένοι, κάποιοι δικαιώθηκαν κι όποιοι έμειναν -μείναμε- πίσω το παλεύουν ακόμη.
Η ξενοφοβία κι ο ρατσισμός -όπως περιγράφετε- λειτουργούσε στη 10ετία του 1960. Πότε εξαλείφθηκε εντελώς ;
Ποτέ. Ήταν πέτρινα τα χρόνια τότε για τους πρόσφυγες, αλλά κι αυτά που ακολούθησαν, με κυνισμό, απανθρωπιά και βαρβαρότητα.
Η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων οδήγησε και οδηγεί σε χιλιάδες πνιγμένους μετανάστες στις θάλασσες, δεκάδες χιλιάδες σε «δομές – φυλακές» και σκλαβοπάζαρα για το «απαραίτητο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους πάμφθηνο εργατικό δυναμικό . Φαντάζομαι πως τα πράγματα θα χειροτερέψουν περαιτέρω με την προκλητική τοποθέτηση στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου του κ. Βορίδη, με τις γνωστές θέσεις στο μεταναστευτικό.
Δεν ξεχνιέται όμως, ούτε το παρελθόν του ως γ.γ. της νεολαίας της ΕΠΕΝ, ούτε η ίδρυση του ακροδεξιού μορφώματος “Ελληνικό Μέτωπο” με ακραία ρατσιστική ατζέντα, ούτε η εκλογή του με το ΛΑΟΣ και η παρουσία του σε ρατσιστικές πορείες δίπλα στον Λεπέν. Αυτά που θάπρεπε -μεταξύ άλλων- να γίνουν άμεσα, είναι η πλήρης εφαρμογή της Συνθήκης της Γενεύης για τους Πρόσφυγες, με χορήγηση ασύλου και μετακίνηση των ξεριζωμένων στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους..
Υπάρχει περίπτωση «Ο μάγκας του Βοτανικού», που τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης, να ήταν κάποιος δικός σας;
Όχι, αλλά όλοι οι αυθεντικοί μάγκες εκείνης της εποχής ήταν μ’ έναν τρόπο δικοί μας άνθρωποι. Ντόμπροι, ανοιχτόκαρδοι, ξηγημένοι.
Αναρωτιέμαι μήπως ο θαυμασμός και η στενή παρέα με τον κομμουνιστή φοιτητή Δημήτρη του βιβλίου, έφερε τα βήματα σας στο ΚΚΕ ;
Στα πέντε μου και στα δέκα μου χρόνια, δεν είχα ακόμη ανεπτυγμένη πολιτική συνείδηση. Καταλάβαινα όμως, ότι αυτό το παιδί που μου έλυνε τις ασκήσεις στην αριθμητική, μου χάριζε βιβλία και μου έλεγε ιστορίες, ήταν διαφορετικός και πολύ καλύτερος, απ όλους εκείνους που γνώριζα τότε. Στο ΚΚΕ μ έφερε η ανάγκη να είμαι με τους έντιμους, για ν αγωνιστώ μέσα στο μοναδικό αξιόπιστο, ειλικρινές και μαχητικό κόμμα, που ποτέ δε συμβιβάστηκε, δεν ξεπουλήθηκε και δεν είπε ψέμματα στο λαό.
Ποιο είναι το αντικαθρέφτισμα της εποχής εκείνης στο σήμερα; Ποια χαμένα όνειρα αναζητούμε στο σήμερα;
Δεν ξέρω για όνειρα, αυτά είναι υποθέσεις του καθενός. Ξέρω όμως για χαμένες ευκαιρίες, που αν τις απαριθμήσω θα χρειαστούν πολλές σελίδες. Ας δούμε καλύτερα το ζητούμενο. Ας αξιοποιήσουμε την πλούσια πείρα που υπάρχει. Να πάμε μπροστά και όχι να γυρίζουμε συνεχώς πίσω.
Δυστυχώς έχει διαμορφωθεί ένα
νέο τοπίο με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τα παζάρια, τους πολέμους, τη μοιρασιά της λείας, των αγορών και των εδαφών… Το ξαναμοίρασμα του κόσμου, γνωρίζουμε καλά πως ποτέ δεν γίνεται αναίμακτα.
Να αμφισβητήσουμε αυτά που και σήμερα λένε κυβερνήσεις, κόμματα και οι υπόλοιποι μηχανισμοί του συστήματος για να μας εγκλωβίσουν. Ήδη -κι ευτυχώς- αυτή η αμφισβήτηση αποκτά όλο και πιο στέρεη βάση, και γίνεται συνειδητή απόρριψη των πλαστών διλημμάτων και διπόλων, των στρατηγικών επιλογών και επιδιώξεων της τάξης των εκμεταλλευτών. Η διέξοδος δεν βρίσκεται στα διάφορα συστημικά “μέτωπα”, όπως κι αν τα ονομάζουν, προοδευτικά ή αλλιώς. Βρίσκεται στο μέτωπο που διαμορφώνουν σήμερα, μέσα στον αγώνα, οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες, η νεολαία, οι γυναίκες.
Για ν’ ανοίξει επιτέλους ένας διαφορετικός, ελπιδοφόρος δρόμος για όλους μας, και για να μην ξαναγίνουν νέα Τέμπη, να μην υπάρχουν παντού Τέμπη γύρω μας.
