Η παρουσίαση έγινε με την υποστήριξη του πολιτιστικού συλλόγου Νέων Πόρων. Ο κ. Νικόλαος Σαϊδές ευχαρίστησε τον πολιτιστικό σύλλογο για την συμμετοχή του και υπέγραψε πάνω από πενήντα βιβλία μεταφέροντας τις ευχές του.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν η Βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία Άννα Μάνη Παπαδημητρίου και ο Δήμαρχος Δίου Ολύμπου Ευάγγελος Γερολιόλιος οι οποίοι απηύθυναν σύντομους χαιρετισμούς.
Ιδιαίτερη λάμψη στην εκδήλωση προσέδωσε η συμμετοχή του πολιτιστικού συλλόγου Νέων Πόρων, τα μέλη του οποίου, χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς στην κεντρική πλατεία του χωριού, γιορτάζοντας τον Άγιο Γεώργιο, φορώντας πανέμορφες αυθεντικές παραδοσιακές ενδυμασίες συμβάλλοντας στην αναβίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής.
Η εκδήλωση αποτέλεσε έναν ουσιαστικό συνδυασμό ιστορικής γνώσης και πολιτιστικής έκφρασης αναδεικνύοντας το έργο του συγγραφέα καθώς επίσης την σύνδεση που παρελθόντος με το παρόν μέσα από την ματιά της τοπικής κοινότητας.
ΦΩΤΟ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΤΑΙΤΗΣ
Η ομιλία του κου Σαιδέ:
Σεβαστοί μας, προσκεκλημένοι και Ποριώτες!
Θα πρέπει εξαρχής να επισημάνουμε ότι δύο ήταν οι κυρίαρχοι λόγοι, που συνέργησαν –πριν από πολλές δεκαετίες- ώστε να οδηγήσουν στην ιστορική έρευνα διακρίβωσης της αληθούς πορείας, των πατριωτικών αγώνων, των θυσιών και της προσφοράς προς το υπόδουλο Γένος, δύο περιώνυμων Ολύμπιων πολεμικών ανδρών: του Χριστόφορου Περραιβού, -κατά το ιστορικό του όνομα-, ή Χρυσάφη… Παπαπολύζου, το… κατά κόσμου! Ο δεύτερος δε των Ολυμπίων ήταν ο Αρματολός της Βόρειας Πιερίας Διαμαντής Νικολάου-Ραδαινιώτης, ηγέτης της Επανάστασης στα Πιέρια-Όλυμπο κατά το 1821-1822 και στρατηγός του Αγώνα έως το 1834… Και οι δύο Ολύμπιοι -διακεκριμένοι πολεμικοί άνδρες…- «πετροβολήθηκαν» άγρια από εχθρούς και φίλους, συκοφαντήθηκαν και αδικήθηκαν αναίτια και ψευδέστατα, πικράθηκαν και υπέφεραν τα πάνδεινα οι ίδιοι και οι οικογένειές τους…· τελικά έφυγαν από τη ζωή –ιδιαιτέρως σε ο Χριστόφορος Περραιβός…- πικραμένοι, στεναχωρημένοι και απογοητευμένοι, για έναν και μοναδικό λόγο:… ότι δεν ευδόκησε ο Θεός να ιδούν την ιδιαίτερη πατρίδα τους Πιερία, ως και όλον τον βορειοελλαδικό χώρο –Ήπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη, νησιά Βορείου Αιγαίου και τα Επτάνησα, τα νησιά του Ιονίου πελάγους.
Κατά την έρευνά μας, όπως και εσείς θα διαπιστώσετε από την μελέτη της βιογράφησης της ανωτέρω ατίμητων ηρώων, κι εδώ, -για μια ακόμη φορά- εμφανίστηκε άγριο και καταστροφικό, το διαχρονικό «εθνικό μας σπορ» της διχόνοιας, του εθνικού διχασμού, του μίσους, των διακρίσεων…, τη γένεση του προβλήματος «αυτοχθονικό-ετεροχθονικό», καίριο διχαστικό εθνικό θέμα…· αυτό που ταλάνισε σχεδόν το σύνολο –των αγωνιστών- του υπόδουλου ακόμα… Ελληνισμού, εξαναγκάζοντας πολλούς δυστυχείς να επανακάμψουν στις καταστραμμένες εστίες τους –και πάλι ως ραγιάδες…- για να επιβιώσουν, εκμεταλλευόμενοι τη γενικοί και –και άνευ όρων- συγχώρεση (ράι) του σουλτάνου, καθόσον του είχαν λείψει τα… δωρεάν εργατικά χέρια των ραγιάδων και τα αγαθά τους! Και αυτό καθόσον, οι –όντως- δύστυχοι πρόσφυγες Έλληνες αγωνιστές, ζητιάνευαν για να επιβιώσουν τις πολυμελείς οικογένειές τους, ή –ως υπερήφανοι αγωνιστές…- εξαναγκάζονταν να εκτελούν ταπεινωτικές δουλειές…, ως νερουλάδες, ξυλοκόποι και μεταφορείς, καθαριστές οδών, φρεατίων, βοηθοί και ό,τι άλλο μπορεί ναι φανταστεί κανείς, για τους άμοιρους στρατηγούς, χιλίαρχους, πεντικοσιάρχους, εκατόνταρχους και άλλους αγωνιστές, που είχαν χάσει τα πάντα κατά τον 9χρονο –κι όχι μόνο- Αγώνα, χωρίς η μάνα Ελλάδα να μπορεί να τους προσφέρει ένα «ξεροκόμματο» για να επιβιώσουν! Περραιβός δε και Διαμαντής Νικολάου, υπέφεραν από το φαινόμενο το θλιβερό, όχι όμως στο επίπεδο που περιγράψαμε… · και οι δύο όμως είχαν χάσει τα παιδιά τους, μένοντας μόνο με 1 και 3 παιδιά –αντίστοιχα- ο καθένας τους, όπως λεπτομερώς θα βεβαιωθείτε μελετώντας τη βιογράγησή τους.
Όπως αντιλαμβάνεστε, σεβαστοί μας, ο πρώτος, -κυρίαρχος- λόγος βιογράφησης των ηρώων εκείνων, ήταν οι παντοειδείς αδικίες διακεκριμένων ηγετών, που –ερευνώντας και ανακαλύπτοντας τεκμήρια ιστορικότητας που παραθέτουμε- επιβεβαιώσαμε το άδικο· έπρεπε –συνεπώς να το διερευνήσουμε, να το διαλευκάνουμε και –ως φαύλο- να το αναιρέσουμε, αποκαθιστώντας τους, κατά την αλήθεια και τα αριστεία των αγώνων τους. Ο δεύτερος –καίριος- λόγος ήταν η επισήμανση της τραγωδίας της τραγωδίας –κατάρας του νοσηρού «αυτοχθονικού-ετεροχθονικού» καίριου προβλήματος, που εμφανίστηκε κατά το β! έτος του Αγώνα (1822) στα νησιά μας πρώτα –κυρίως στις Σποράδες- και αλλού, όπου είχαν καταφύγει πολλές χιλιάδες Βορειοελλαδιτών προσφύγων… έτσι τα προβλήματα της διατροφής και της επιβίωσης των δύστυχων προσφύγων και των γυναικοπαίδων τους, εξελίχθηκε ως το πρωταρχικό θέμα συνέχισης του Αγώνα για τους Βορειοελλαδίτες αγωνιστές, ενώ η Διοίκηση αδυνατούσε να θεραπεύσει το πρόβλημα… Συγχρόνως όμως, και οι νησιώτες μας –κυρίως οι Σκαθίτες…-, που ήθελαν βέβαια Ελευθερία…, χωρίς όμως να θιγούν τα συμφέροντά τους, χωρίς προσφορά στον Αγώνα…, πίεζαν τη Διοίκηση· έτσι η κατάσταση χειροτέρευε, με διενέξεις και συγκρούσεις, με προσκλήσεις των Τούρκων «να τους σώσουν, εκδιώκοντας ή εξολοθρεύοντας τους Ολυμπίους»! Κατάσταση θλιβερή!
Μετά τα τραγικά συμβάντα του 1831, που κατέληξαν στη δολοφονία του Καποδίστρια (27.9.1831) και τη διάδοχη κατάσταση του ανήλικου βασιλέα Όθωνα με τη Βαβαροκρατία (1833-1843), η κατάσταση των προσφύγων –Βορειοελλαδιτών Ελλήνων- αγωνιστών και των γυναικοπαίδων τους- εξώκειλε δραματικά! Συγχρόνως ο Σουλτάνος (1835), που χρειαζόταν τα δωρεάν εργατικά χέρια των ραγιάδων και γνώριζε καλά πώς επιβίωναν εκείνοι στην ελεύθερη Ελλάδα…, κήρυξε γενική αμνηστία των Ελλήνων που είχαν συμμετάσχει στην Επανάσταση. Έτσι άρχισε ροή επανόδου –αγωνιστών και των γυναικοπαίδων τους- στις κατεστραμμένες πατρογονικές εστίες του βορρά, Θεσσαλών, Ηπειρωτών (πλην Σουλιωτών…), Μακεδόνων και Θρακών, που λιμοκτονούσαν αβοήθητοι! Τότε –περί το 1835-1837) επανάκαμψε σημαντικός αριθμός αγωνιστών με τις οικογένειές τους, μεταξύ των οποίων και ο Αρματολός Αθανάσιος Συρόπουλος του καπετανάτου της Κόκκοβας με τη 12μελή οικογένειά του…· ήταν μια απέλπιδα προσπάθειά του να επιβιώσει…, καταπικραμένος από τη οδυνηρή εξέλιξη του Αγώνα για τον Βόρειο Ελληνισμό και την κατάφορη αδικία της ηγεσίας έναντί του (χιλίαρχος του Αγώνα)!…
Εκείνη την άδικη και πικρή βιωματική κατάσταση των ηρώων μας-Χριστόφορου Περραιβού και Διαμαντή Νικολάου- έπρεπε να ξεδιαλύνουμε με έρευνα, για την αποκατάσταση της αλήθειας, δηλαδή της ιστορικότητας της πορείας των ηρώων μας· και αυτό θα το επιτυγχάναμε μόνο με την βιογράφηση των Ολύμπιων ηγετών του Αγώνα, εκθέτοντας άγνωστες πτυχές της διαδρομής και των αγώνων τους. Μόνο έτσι θα αποκαλύπταμε την αλήθεια, επαναφέροντας την ιστορικότητα της πορείας τους και αναιρώντας ψευδολογίες, συκοφαντίες και άλλες αθλιότητες των ραδιούργων εχθρών τους. Όλα αυτά θα τα διαπιστώσετε λεπτομερώς, μελετώντας πρώτα την αγωνιστική πορεία του Περραιβού και της γενιάς του, αποκαλυπτική στη δικαιοκρισία των συμπατριωτών τους, καθώς και όσων συμμετείχαν σε τούτη την «ιστορική ιεροπραξία» μνήμης του ήρωα, 162 χρόνια μετά τον θάνατό του! Υπήρξε κορυφαίος αγωνιστής-ήρωας του Βόρειου Ελληνισμού…
Σεβαστοί μας, προσκεκλημένοι και Ποριώτες!
Θα πρέπει ακολούθως να σημειώσουμε –ενημερώνοντας τους σεβαστούς ιστοριόφιλους αναγνώστες μας- ότι, πριν από αρκετές δεκαετίες, είχαμε συντάξει σύντομη ιστορική μελέτη με τίτλο: «Οι Λαζαίοι και οι άλλοι Ολύμπιοι». Το έργο εκείνο δεν εκδόθηκε ποτέ ενιαίο, κυρίως εξαιτίας του όγκου του. Ο Ε! τόμος του -έργου εμπεριέχει τη βιογραφία, την εξιστόρηση δηλαδή της πολύπαθης ζωής, και του-απίστευτης πατριωτικής προσφοράς-έργου, του Ολύμπιου-Μακεδόνα αγωνιστή Χριστόφορου Περραιβού· ακολούθησε βεβαίως και η βιογράφηση των άλλων συγγενών του Περραιβού, γόνων της παλαιάς οικογένειας του Πουρλιώτη Βασίλη Παπαπολύζου-Χατζηβασίλη της Πούρλιας-Πόρων, ημιορεινού χωριού της Νότιας Πιερίας, περί τα τέλη του 17ου αιώνα (1601-1700). Ο Πουρλιώτης λοιπόν Βασίλειος Παπαπολύζος, πιθανός γιος ή εγγονός ιερέα (παπά), φαίνεται ότι ήταν θρησκευόμενος (ευλαβής) Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός· πίστευε και τηρούσε τις Παραδόσεις της Εκκλησίας, έχοντας όμως έναν διακαή πόθο πίστης: Να πάει –περπατώντας- στους «Αγίους Τόπους, στα Ιεροσόλυμα», να προσκυνήσει τον ιερό τόπο και να γίνει… «Χατζής»! Και ευδόκησε ο Θεός να πραγματοποιηθεί το όραμά του· να πάει –περπατώντας, κατά το τάμα του- στους Αγίους Τόπους και να χρισθεί «Χατζής», λαμβάνοντας και το προσωνύμιο «Χατζηβασίλης» κατά παράδοση!
Είναι άγνωστο όμως πότε ακριβώς, ο Πουρλιώτης Βασίλειος Παπαπολύζος, έφτασε στους Άγιους Τόπους προσκυνητής εκπληρώνοντας το τάμα του!.. Περιχαρής –προφανώς- επέστρεψε στην Πούρλια, με ένα προσωνύμιο δυνατό, το «Χατζηβασίλης», μετά το επώνυμό του «Παπαπολύζος», που κι εκείνο από προσωνύμιο είχε «γεννηθεί» , απ΄τον, ιερέα πρόγονό του τον παπά-Πολύζο, δηλαδή τον Πολυζώη που είχε γίνει ιερέας. Τα χρόνια διάβαιναν και σύντομα έφτασε –κατά την οικογενειακή διαδρομή της γενιάς των Παπαπολύζων- η παρουσία του Κωνσταντίνου Παπαπολύζου, που φαίνεται ότι ζούσε και παντρεύτηκε στη Πούρλια –χωριό κολλήγων Τουρκαλβανού τσιφλικά…- περί το 1750. Γιος πολυμελούς οικογένειας ο Κωνσταντίνος Παπαπολύζος, που είχε μετοικήσει από τη γενέτειρά του Παλαιόχωρα –το λίκνο γένεσης του οικισμού της Πούρλιας μετά το 1650, κατά την διαφυγή τους από τη Τζέιτζιανη εξαιτίας της εφόρμησης των Τούρκων και πολιορκίας του κάστρου της Ηράκλειας (Πλαταμώνα) το 1385 –προσπάθησε να επιβιώσει στο νέο χωριό κολλήγων (Πούρλια) με την πολυμελή οικογένειά του, χωρίς να διαθέτουμε επαρκή στοιχεία ιστορικότητας εκείνης της περιόδου για τον χώρο της ΝΑ. Μακεδονίας-ΒΑ. Θεσσαλίας. Υποθέτουμε όμως, ότι και στην περίπτωση των Παλαιοχωρίου-Πούρλιας, -κοιτίδας «μάνας και «θυγατέρας»-, αμφότεροι πορεύτηκαν παράλληλα μετά τα μέσα του 17ου αιώνα (1650), όταν ο σουλτάνος άρχισε να εφαρμόζει τα «Θρησκευτικά και Πολιτικά Προνόμια» σε όλους τους ορεινούς πρόχειρους οικισμούς, επιτρέποντας στους ραγιάδες να μετακινούνται στα πεδινότερα, κατά τη νέα οργάνωση των ελληνικών κοινοτήτων. Η ίδια ακριβώς διαδικασία των… «προνομίων» εφαρμόστηκε και στην περίπτωση του Παλαιοχωρίου και Πούρλιας…
Επανερχόμενοι στην πορεία του Κωνσταντίνου Παπαπολύζου, πατέρα του στρατηγού και των αδελφών του, γιου πολύτεκνης οικογένειας και φτωχής οικογένειας, με γνωστούς τέσσερις (4) γιους του, πιθανώς οι μεγαλύτεροι… -, τους Ιωάννη και Δημήτριο, χωρίς να είναι γνωστά τα ονόματα των γονιών και όλων των άλλων αδελφών τους, μέχρι τώρα… Παντρεύτηκε περί το 1760 στην Πούρλια (Παλ. Πόρους), χωρίς να είναι ιστορικά γνωστές οι λεπτομέρειες… Από το γάμο του γεννήθηκαν –βεβαιωμένα- οι γιοί του Ιωάννης και Δημήτρης –κατά τ΄ανωτέρω-, ακολούθως δε οι Καλλίνικος –κληρικό το όνομά του, χωρίς να γνωρίζουμε το βαπτιστικό όνομα του αρχιμανδρίτη, μορφωμένου κληρικού, διακεκριμένου αγωνιστή-ήρωα του επιτελείου του Αλξ. Υψηλάντη- και Χρυσάφης (με τα ψευδώνυμά του: Χριστοφής, Στέφανος και 2-3 ακόμη…) Ο Χρυσάφης Παπαπολύζος υπήρξε, όπως γνωρίζουμε και θα επανεπιβεβαιώσετε με τη μελέτη της βιογράφησής του, μια από τις πλέον δραστήριες, ευφυείς, αγωνιστικές και ακατάβλητες προσωπικότητες –μορφές των προεπαναστατικών χρόνων, συμμέτοχος-στρατιωτικός και πολιτικός- του Αγώνα,… «ο ζωντανός κρίκος μεταξύ του Ρήγα Φεραίου και της Φιλικής Εταιρίας…». Κι όλα αυτά, όχι ως Χρυσάφης Παπαπολύζος, που ήταν και το πρώτο –το πραγματικό του- όνομα, αλλά ως Χριστόφορος Κωνστ. Περραιβός, ένα απ΄τα πολλά του ψευδώνυμα, με το οποίο καθιερώθηκε στην Ιστορία του Αγώνα και εντάχθηκε στη χορεία των ηρώων της Εθνεγερσίας του 1821.
Σημειώνουμε μόνο τα –καταγωγικά, ονοματολογικά, συγγενικά, χρονολογικά, ως και άλλα- καίριας και αδιαμφισβήτητης ιστορικότητας τεκμήρια ταυτότητας του ήρωα Χρυσάφη Παπαπολύζου ή Χριστόφορου Περραιβού, κατωτέρω:
- Όνομα: Χρυσάφης «Νεκρολογία εφημερίδας ¨Ροδάμανθυς¨της Αθήνας,… φύλλο της 9ης Μαΐου 1863, εκφωνηθείσα κατά τον θάνατο του ήρωα (5.3.1863).
- Επώνυμο: Παπαπολύζος: Θεόφ. Καΐρη βιογραφία, Δημητρίου Π. Πασχάλα: «Θεόφιλος Καϊρής» «ΤΥΠΩΘΗΤΩ» 1996, ΣΕΛ. 79-80 (επανέκδοση έργου 1918, του Παν, Κρήτης.
- Όνομα πατέρα: Κωνσταντίνος: Δικογραφία «Ιονίου Πολιτείας-Γερουσίας», όπου σαφώς δηλώνεται (1814) «Κωνσταντίνος» το βαπτιστικό όνομα του πατέρα του.
- Τόπος γέννησης-πατρίδα: Πούρλια-ΠαλαιοίΠόροι (από το 1924 χωριό της Νότιας Ολυμπικής Πιερίας. Επιβεβαιωμένη γραπτή αναφορά καθηγητή Π.Α. Εμμ. Πρωτοψάλτη).
- Έτος γέννησης: 1774, επιβεβαιωμένο, μετά από έρευνα αμφισβητούμενων χρονολογιών, -από τον αείμνηστο καθηγητή του Π.Α. Εμμ. Πρωτοψάλτη-, τις οποίες ο διωκόμενος ήρωας δήλωνε για να γλυτώνει από τους διώκτες του, όργανα της Ιεράς Συμμαχίας.
- Ονόματα αδελφών και ανεψιών του: Στη βιογραφία των ανεψιών του Στέργιου και Βασιλείου, αναγράφονται τα πατρώνυμά τους Ιωάννης και Δημήτριος, αντίστοιχα, αδελφοί του, καθώς και ο ιερωμένος (πρωτοσύγκελος) μεγαλύτερος αδελφός του ο Καλλίνικος (κληρικό του όνομα, το βαπτιστικό του άγνωστο…). Οι αδελφοί Χρυσάφης, Καλλίνικος ως και οι ανιψιοί τους Στέργιος και Βασίλειος ήταν όλοι εγγράμματοι, καθόσον είχαν φοιτήσει –με την μέριμνα της Ι.Μ. Λάρισας, ώς χαρισματικοί νέοι…- οικότροφοι της περίφημης τότε Σχολής της Τσαριτσάνης Ελασσόνας (12ετής) , καθώς και της «Ελληνικής Σχολής της Ι. Μονής Αγίου Γεωργίου Βουκουρεστίου»
- Άλλοι συγγενείς των Περραιβών-Παπαπολύζων: Πρώτη μαρτυρία της ανεψιάς του στρατηγού Βλεμμύδως(;) που ζούσε (1848) στον Τύρναβο και είχε γιο αξιωματικό που ζούσε στην Αθήνα, βεβαιώνει την άμεση συγγένεια και αφήνει σαφή αναφορά ύπαρξης και άλλων συγγενών τους στην Θεσσαλία, Ν.Πιερίας και αλλού…
- Πεθερικά-σύζυγος-τέκνα: Πεθερός του (από επιστολή του 1829, ενώ ζούσε στην Κέρκυρα πρόσφυγας) Μπαλάνος Δημουλίτσας πρώην προεστός της Πάργας, αναφέρει τη σύζυγό του, χωρίς όνομα και άλλα στοιχεία. Από επιστολή του γιού του στρατηγού Θεμιστοκλή (1876), πληροφορούμαστε ότι είχε πολλά αδέλφια, ότι όλα πέθαναν από ασθένειες και δεινοπαθήματα στερήσεων, και ότι ήταν ο μόνος που είχε επιζήσει… Η Σουλιοτοπούλα σύζυγος του στρατηγού Περραιβού –καθόσον ο Δημουλίτσας ήταν Σουλιώτης– Διαμαντή (Διαμαντίνα, Διαμαντούλα, Διαμάντω) εκολούθησε έως το τέλος τον σύζυγό της…
Σεβαστοί μας! Την πατριωτική-αγωνιστική πορεία των Παπαπολύζων, – ως Περραιβών βεβαίως, εξαιτίας της μετονομασίας τους περί το 1880-, καθόσον και οι ανεψιοί του στρατηγού, Στέργιος και Βασίλειος, είχαν φοιτήσει στα ίδια σχολεία των θείων τους, γνώριζαν καλά γράμματα για την εποχή τους, τους ακολούθησαν εξαρχής στον Αγώνα απελευθέρωσης της Πατρίδας, διακρίθηκαν και τιμήθηκαν με τον βαθμό του χιλιάρχου. Την αγωνιστική πορεία και την προσφορά όλων των Περραιβών-Παπαπολύζων, της Πούρλιας-Πόρων της Νότιας Ολυμπικής Πιερίας, θα έχετε την ευχέρεια να γνωρίσετε λεπτομερώς, μελετώντας τη βιογράγησή τους, που με πολύ κόπο και χρόνο συνθέσαμε στην ιστορική μελέτη των ηρώων του τόπου σας.
Σεβαστοί και αγαπημένοι μας!
Στα προαναφερόμενα προσθέτουμε την ιστορική -εθνική και τοπική- προσφορά των πέντε ιστορικών έργων, του –ακάματου, ευφυούς, ανιδιοτελούς και στρατηγού αγωνιστή και διπλωμάτη του απελευθερωτικού μας Αγώνα-, στρατηγού και υπουργού Πολέμου Χρυσάφη Παπαπολύζου-Περραιβού, παρέχοντάς μας πλήθος έγκυρων πληροφοριών της περιόδου 1780-1850. Το έργο μας αυτό, εξαρχής συντάχτηκε να προσφερθεί –με πολύ εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη-, προς όλους τους απανταχού της γης Ποριώτες, μέσω του Πολιτιστικού Συλλόγου της γενέτειράς τους, που, κάτω από δυσχερείς συνθήκες, έκανε πράξη την προσφορά ιστορικής αγάπης μας, προς τον Ποριώτη ήρωα Χρυσάφη Παπαπολύζο, ή Χριστόφορο Περραιβό κατά την ιστορική του καταγραφή… Ευχαριστούμε από καρδιάς το Δ.Σ. Νέων Πόρων Πιερίας, ως και την Πρόεδρο του Κα. Ευφροσύνη Παπαμιχαήλ, για την αποδοχή της προσφοράς μας και την έκδοση του έργου μας· αποτελεί ένα ακόμη επίτευγμα πολιτιστικής δράσης και προβολής άγνωστων σελίδων της ιστορίας του τόπου μας για αδικημένες μορφές ηρώων, που έμειναν άγνωστες και περιφρονημένες επί αιώνες… Ωσαύτως από καρδίας ευχαριστούμε την κοινοτάρχη, Κα. Μαρία Μπουζιώτα, για την οποία συμβολή της στην ολοκλήρωση της προσπάθειάς μας. Εύχομαι από καρδιάς να ευδοκήσει ο Θεός μας, ώστε να ζήσω κάποια χρόνια… και να παρευρεθώ στην τελετή αποκαλυπτηρίων ανδριάντα του ήρωά μας, του περιώνυμου και ανεπανάληπτου Χριστόφορου Περραιβού –και κατά κόσμον… Χρυσάφη Παπαπολύζο (1773-1863)- στην κεντρική πλατεία των Νέων Πόρων Ολυμπικής Πιερίας… Το σεβαστό Δ.Σ. του Δήμου Δίου-Ολύμπου Πιερίας, και ο αξιότιμος κ. Δήμαρχός του, έχει τον πρώτο λόγο! Εναγωνίως αναμένουμε…
Ευχαριστούμε για την υπομονή σας.
